به گزارش اصفهان شرق: مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این وزارتخانه را متولی اصلی تولید آثار موسیقایی در کشور دانست و افزود: برای تولید و ثبت سرود تیم ملی اقدامات قانونی انجام نشده و از نظر ما تولید آن غیر قانونی است.

سرود تیم ملی فوتبال ایران درجام جهانی ۲۰۱۴برزیل با عنوانˈ دروازه های پروازˈبه خوانندگی احسان خواجه امیری به تازگی در دومین همایش همبستگی ملی در حمایت از تیم ملی فوتبال در سالن اجلاس سران رونمایی شد.

پیروز ارجمند در گفت وگو با ایرنا در مورد سرود تیم ملی و اینکه وزارت ارشاد به عنوان یک نهاد دولتی در انتخاب خواننده و تولید آن نقش داشته اظهار داشت: پیشنهادی و سفارشی در این خصوص به ما نشده و کار به صورت خصوصی تولید شده است.

وی باانتقاد از عملکرد وزارت ورزش و جوانان و همچنین فدراسیون فوتبال در این مورد اظهار داشت: این سرود مورد تایید دفترموسیقی وزارت ارشاد نیست، هر موسیقی که تولید می شود باید در شورای کارشناسی مورد تایید قرار گیرد، ما به عنوان بدنه دولت هیچ نظارت و نقشی در تولید این اثر نداشتیم ،از این رو به چنین رفتارهای برای تولید یک کار ملی معترضیم.

این مدرس موسیقی بااشاره به تولید اثر صلح و عشق کاری از ˈامید حجت ˈ که درجام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ پخش خواهد شد، گفت : این اثر مورد تایید وزارت ارشاد است و با هماهنگی ما تولیدشده و از لحاظ کیفی اثر ارزشمندی است.

وی با بیان اینکه تولید یک اثر در سطح ملی باید وجد ، شور و نشاط در مخاطب ایجاد کند اظهار داشت: حضور ایران در جام جهانی اتفاقی است که مردم سالها منتظر آن بودند، تولید اثری در سطح تیم ملی باید حداقل معیارهای ایجاد شور و نشاط را به همراه داشته باشد.

وی با تاکید براینکه وزارت ارشادمتولی تولید آثار موسیقایی کشور است اضافه کرد: اثر تولید شده ای که مجوز رسمی نگرفته باشد از نظر ارشاد غیر قانونی است.

مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در پاسخ به این سوال ایرنا که آیا سرود تولیدشده در حد ملی است و وی‍ژگی های لازم را به لحاظ تن و ریتم دارد گفت :آرم های صوتی و سرودهای ملی معمولا دارای وی‍ژگی های خاصی ازجمله ایجاد شور و هیجان و نشاط هستند و باعث برانگیختن غرور ملی می شوند، به نظرم این سرود در حد و عظمت و شان تیم ملی فوتبال کشور نیست.

وی درمورد اینکه اگر کاربه شما پیشنهاد داده می شد چه فردی را برای خوانش آن توصیه می کردید گفت : به عنوان یک آهنگساز معتقدم، هر خواننده ای زنگ صدای خود را دارد بنابراین برای موسیقی های مختلف باید ازافراد مناسب استفاده شود ، برای خوانندگی سرودهای ملی باید از خوانندگان کلاسیک و کسانی که حجم صدای زیادی دارد استفاده شود ، به نظر من افرادی همچون محمدرضا صادقی ، نیما مسیحا ، ماریو تقدسی و رشید وطن دوست برای خوانندگی این اثر مناسب تر بودند.

این آهنگسازمعاصر ریتم سرود ملی تیم فوتبال را ریتمی جنوبی دانست و گفت: انتخاب این نوع ریتم برای کارهای آرم گونه مناسب نیست، این نوع سرودها نیاز به موسیقی های مارش گونه و تند دارد ، تم مورد استفاده برای این سرود قابل توجه و مناسب نیست.

وی توضیح داد: اگر تولید این اثر به ارشاد پیشنهاد داده می شد قطعا در تولید و ساخت آن ازگروه کر و یاارکستر سمفونیک استفاده می کردیم، با اینکار عظمت تیم ملی فوتبال ایران در سطح جهان نشان داده می شد.

ارجمند در مورد اینکه اعتراض خود را به صورت مکتوب به وزارت ورزش و جوانان داده اید گفت: گله کردیم اما اعتراض ندادیم آنها باید خودشان دلسوزی می کردند.

وی در مورد اینکه اطلاعی از هزینه تولید این اثر دارید گفت : اطلاعی ندارم اما اگر این سفارش به ارشاد داده می شد قطعا با وزارت ورزش توافق می کردیم و سعی می کردیم در تولید این اثر ملی نقش موثری داشته باشیم .

سرود تیم ملی فوتبال ایران را در سال ۱۹۹۸ علیرضا عصار و در سال ۲۰۰۶ امیر تاجیک خوانده بودند.

نقدی بر آهنگ «دل نچسب» جام جهانی

هنوز فراموش نکردیم ‌وقتی تیم ملی به جام‌جهانی ۲۰۰۶ راه‌یافت، چه رقابت شدیدی میان خوانندگان ایرانی برای خواندن ترانه تیم ملی در گرفت و هر کجا ‌یکی مدعی می‌شد که خواننده ترانه تیم ملی در جام‌جهانی آلمان است. سرانجام ‌فیفا خواندن ترانه تیم ملی را به یک خواننده ایرانی آنور آبی سپرد که اعتراض فدراسیون را به همراه داشت، ولی نتیجه‌اش‌ ‌سردرگمی بزرگی شد که در برخی از جا‌ها آهنگ سفارشی فیفا پخش می‌شد و در جاهایی دیگر آهنگ‌ها خواننده‌های بی‌شمار داخلی!

اما فدراسیون فوتبال و کمیته فنی‌اش از چندی پیش، احسان خواجه‌امیری را ‌خواننده آهنگ تیم ملی فوتبال ایران در جام‌جهانی برزیل برگزیدند؛ انتخابی که از میان خوانندگان جوان و خوش‌سابقه پاپ ایران صورت گرفت و تکلیفش چند ماه مانده به جام‌جهانی مشخص شد تا دیگر نه موازی‌کاری شده و نه اینکه به دلیل کمبود وقت کار ضعیفی تنظیم شود.

انتخاب خواجه‌امیری هم نسبت به گزینه‌هایی چون سیروان خسروی که پیشتر‌ها شایعاتی مبنی بر حضورش به‌ عنوان خواننده در این اثر، تنش و جنجال کمتری برای فدراسیون فوتبالی داشت که از ساده‌ترین امور اتفاقات حاشیه‌ای بزرگ می‌سازد. به‌ هر حال خواجه امیری با صدا و سیما همکاری گسترده‌ای داشته و چهارچوب‌های لازم برای این کار را هم به خوبی می‌شناسد.

اما با سنجیدن همه این ملاحظات، باز هم خروجی آن، کار ‌دلچسبی نشد. وقتی چند شب پیش در سالن اجلاس سران از آهنگ تیم ملی رونمایی شد، مجری برنامه از عوامل سالن خواست تا یک بار دیگر سرود را پخش کنند و دوربین‌ها، کلوزآپ صورت بازیکنان تیم ملی را نشان بدهد تا مردم میزان هیجانی را که از شنیدن این آهنگ به آن‌ها دست می‌دهد ‌ببینند، ولی نتیجه این ایده خیلی ناامید‌کننده بود. بازیکنان تیم ملی جلو دوربین‌ها، یک‌صدم واکنش‌های بازیگران کلیپ «چرا رفتی؟» باران کوثری را هم به نمایش نگذاشتند.

واکنش سرد بازیکنان به این آهنگ و ‌همراهی نکردن جمعیت با ریتم آن در ‌مراسم را شاید می‌شد به پای کیفیت پایین پخش موزیک در سالن اجلاس سران گذاشت، ولی این روز‌ها و چندی پس از انتشار این آهنگ، واکنش‌های عمومی به آن همچنان ناامید‌کننده است.

نکته اصلی در این آهنگ، سردرگم کننده بودن فضای آن است. تکلیف ترانه این اثر با خودش مشخص نیست و معلوم نیست روزبه بمانی ترانه را برای یک کار شاد سروده یا حماسی؟

هرچند شروع آهنگ کمی تنه به آهنگ‌های شاد می‌زند، در پایان‌بندی ترانه با کنار هم چیدن عبارت‌های کلیشه‌ای مانند «ایران تمام حس بودنم» فضای کار کاملا حماسی می‌شود. در این میان عبارت‌های بی‌معنا هم مانند «ایران! تو ناجی احساس من» هم در ترانه به چشم می‌خورد که گویا تنها ‌علت حضورش در ترانه هم‌قافیه بودن آن با عبارت «غرور تو میراث من» است.

از ترانه کار هم که بگذریم، مشکل بزرگ دیگر ‌اثر این است که قابلیت همراهی جمعی ندارد. بار‌ها دیده‌ایم که تماشاگران تیم‌های اروپایی در ورزشگاه‌ها با چه غروری سرود تیمشان را دسته‌جمعی فریاد زده‌اند و چه شور و حرارتی به ورزشگاه‌ها داده‌اند؛ اما در طراحی این ترانه به هیچ وجه به این مهم توجه نشده و امکانی هم برای همراهی دسته‌جمعی برای خواندن آن وجود ندارد.

احسان خواجه‌امیری هم که از خواننده‌های پرطرفدار پاپ این سال‌های ایران است، چندان نتوانسته با صدایش به این آهنگ کمک کند. صدای خواجه‌امیری که بیشتر در پس آهنگ‌های عاشقانه و آرام شنیده شده، قرار بود در این اثر شور و حرارت خاصی در شنونده پدید آورد که البته چندان موفق نبود. به نظر اگر فدراسیون تصمیمش را می‌‌گرفت که می‌خواهد کاری حماسی تولید کند یا شاد، آن وقت می‌توانست با توجه به نوع اثر، صدای مناسبی برای این کار هم پیدا کند.