در سوریه چه میگذرد،گاهی کودکی برای اینکه رقیب خود را از خود جلوتر نمی بیند پایش را جلوی پای او می گذارد تا محکم به زمین بخورد ولی نمی داند که در زمان نقشه کشیدن برای زمین زدن رقیب ، او هم بیکار نبوده و زیرکانه فکراورا می خواند.اطراف سوریه را افرادی محاصره کرده اند که هدفی واحد برای براندازیش دارند. و این زمانی است که جنگ روانی راه می اندازند که کشورتان بد است و دارد حمله به سبک شیمیایی می کند.
در مورد تحولات سوریه وباتوجه به شکست نیروهای معارض وکشته شدن فرماندهانی که تاب مقاومت ندارند، مطرح کردن حمله ی روانی می تواند این شکست را پنهان کند.
مطرح کردن حمله شیمیایی ارتش به نیروهای نظامی شبهه ی روانی بود که سازمان ملل را به سوریه کشاند. این قضیه باعث شد که سازمان ها و نیروهای بین المللی پا را به میدانی بگذارند که تا چندی پیش چاره ای برای حل مشکلش پیدا نکرده بودند.
این روزها روی دیگر سکه را باید دید و آن مخالفت 2 کشور دارای حق وتو است. چین و روسیه ازآن جمله از کشورهایی هستند که مخالفت خود را ازجنگ علیه سوریه به وضوح اعلام داشته اند ولی انگار این بار نیازی به نظرهمه ی شرکا نیست و همین بس که آمریکا و شرکای معاندش همگرا هستند.
چین و روسیه درست می گویند، آخر حضور نیروهای آمریکایی درعراق چه نتیجه ای جزحملات ناگهانی و شهدای بی سلاح داشت، که حالا می خواهند اصلاحات را در سوریه انجام دهند.
اگر به ظاهر ساده نگاه کنیم معلم کلاس هم برای محول کردن وظیفه ی انتظامات کلاس یک بار او را امتحان می کند و اگر او توانست آرامش را برای کلاسش به وجود آورد باردیگر اورا مُبسر می کند.
حال بعضی ها ( آمریکا) خود هم معلّمی میکند وهم شاگردی ودر کل سوال و جواب را خود مطرح می کند .
حال این کلاس چه از آب در بیاید خدا داند. و این درصورتی است که با توجه به همگرایی بین المللی بین آمریکا و انگلیس و شرکای مثل خودشان احتمال حمله به سوریه قابل تامل و تفکر است.
موضع گیری کشورهای منطقه مثل ایران وعراق درارتباط با این تحولات همچون گذشته تاکید بر حل مسالمت آمیز با ابزار گفتمان سیاسی است.
گفتمان سیاسی ابزاری است که پذیرایی میزش منطق است و نتیجه اش آرامش ……..