اصفهان شرق- باقری ورزنه

امروز بسیاری از مردم زمانه ما آرمانشان ثروت است و کسب بیشتر لذت ها….شاید زمانه شما هم همین طور بوده و شما ها از آن میان برگزیده شدید…و خدا شما را برای خود تربیت کرد و نزد خود رزق داد…از زمانه شما خبر ندارم اما زمانه ما غربت کده ای شده که خیلی ها آرمانشان از این دنیا شده سیم و زر، نه صالح بودن، نه مصلح بودن، نه تربیت خود و فرزندان شایسته و نه آرمان شما
شما به ما یاد دادید آنچه نزد خداست بهتر است از هر آنچه در دنیاست….و ما عند الله خیر و ابقی….اما این دل و گوش های ما انگار مهر خورده و صدای شما را نمی شنوند…افسوس…
چقدر دلم تنگ است برای شما، شماهایی که رفتید تا ما بمانیم، اما چه زیبا شما مانده اید و ما رفته ایم، رفته ایم تا اوج دنیا پرستی و بدخواهی، رفته ایم تا اوج جهالت و نفاق، رفته ایم تا اوج معصیت و ریا و …
از مجنون می آیید و ما را باز چنان مجنون خود ساخته اید که اوج جنونمان وصف ناشدنی است،

مردم شهر ما یکصد و چند شهید را چون شما تشییع کرده اند، اشک ریخته اند و در وداع ………
قلم در انگشتانم نمی چرخد، دایره ی واژگانم در وصف و درد دل با شما ناکام است.

از چه با شما بگویم؟

از وضع نابسامان خودم و یا مردم شهرم؟ از جفاها ؟ از بی عدالتی ها ؟ از دور شدن به آرمان شما؟
در دبستان سخت گرفتند تا خوب بنویسیم و اکنون که وقت نوشتن ماست چنان جهالت وار قلم هایمان را میشکنند که ….
ای انوار جاویدان بتابید برما سیاه سیرتان دنیا پرست وگرنه جهان باز می ایستد از چرخ و ما نیز در روزمرگی دنیا غرق خواهیم شد.
راستی چه شد که روزی خور مهربان پروردگار شدید؟
چه شد که بهشت برایتان سر فرود آورد؟

میدانم به یقین رسیدید که جوانمردیتان زبان زد خاص شد و عام
کمی از یقینتان وام میدهید ما را آیا؟
آری ای ولی نعمتان ما … ما ایم که مرده ایم به تاریکی گناه ، میرانده شدیم به حقد و حسد.
اموج آرزوها ما را کشت؛ ما شتابان میرویم به سوی کاستی ها،و به راستی که ما مدعیانی هستیم که به زندگی دروغمان مفتخریم و اگر وام ندهید ما را از آن انوار ،موطنمان بد جایگاهی خواهد بود.
یقین دارم شما نامدارید نه گمنام ،گمنام ماییم که در قعر زمان گم شده ایم و خود بیخبر از آنیم.
و یقین دارم مردم شهرم خود را متبرک می کنند به صفای وجودتان و قدومتان را ارج می نهند در این ایام حسینی….