به گزارش اصفهان شرق؛ حضرت علي بن الحسين حضرت امام سجاد(ع)، در طول حيات مبارك‌شان، پس از شهادت پدر، روزگار را در حزن و اندوه و اشك مي گذراندند. روزها روزه‌دار، شب ها به نماز قيام مي‌كردند و چون افطار مي نمودند، طعام شان، با اشك آن حضرت ممزوج مي گشت و به افراد خود، كه او را در خوردن طعام و آب ترغيب مي‌كردند مي فرمود: فرزند رسول خدا(ص) تشنه و گرسنه به شهادت رسيد و اين جمله را كراراً و با اشك، تكرار مي كرد، بطوريكه آب و غذاي آن حضرت، به اشك مباركشان ممزوج مي گشت و اين چنين بود، تا دعوت حق را لبيك گفتند.
از ياران آن حضرت مي گويد: روزي امام سجاد(ع) به صحرا رفته بود، و من نيز دنبال او رفتم، او را در حاليكه بر سنگ سختي در حال سجده افتاده بود، يافتم، ايستادم و صداي ناله و گريه بلند آن حضرت را مي شنيدم، و شمردم، كه حضرت هزار بار مي گفت: «لا اله الا اللّه حقاحقا لا اله الا اللّه تعبدا و رقا، لا اله الا اللّه ايمانا و تصديقا و صدقا»، سپس حضرت سر خود را از سجده، برداشت و تمام صورت حضرت از اشك خود خيس شده بود، عرضه داشتم، كه الحمدللّه غم شما زائل گرديد ولي اشكتان چطور؟
حضرت فرمود: واي بر تو، چه مي گويي، مي داني حضرت يعقوب(ع) كه فرزند حضرت اسحاق(ع) و نوه حضرت ابراهيم(ع) بود، كه نبي بود و فرزند نبي، و ۱۲ پسر داشت، خداوند فقط يك فرزند او را، از چشمش دور داشت و اين موجب سفيدي موي او از غم و اندوه شد و كمرش خميده گرديد و چشمانش نابينا شد، در حاليكه فرزندش، در واقع امر زنده بود، در حاليكه من به چشم خود ديدم كه پدرم، برادرم، و ۱۷ نفر از جوانان بني هاشم، به شهادت رسيدند و چگونه اندوهم، زائل گردد، و اشكم پايان يابد؟! 

گريه ملائكه آسمان، جنيان، وحوش، ماهيان، بادها و ابرها و مرغ‌هاي آسمان
اگر مايل باشي، كه بداني چه گروهي از مخلوقات خداوند، بر مصيبت حسين(ع) در كربلا، و اين فاجعه اي كه در آن ديار، اتفاق افتاد گريستند، به زيارت وارده از جانب حضرت حجت(عج)خطاب به حسين(ع) رجوع كن، در اين زيارت، حضرت، اشاره به اقامه ماتم در أعلي عليين، حور العين بهشت، اشك آسمان ها و آنچه در آنست و كوه ها و معادن آن، رشته كوه ها و اطراف آن، درياها و ماهيان آن و…. کرده و مي فرمايد: و اقيمت لك الماتم في أعلا عليين، و لطمت عليك الحور العين، و بكت السماء و سكانها، و الجبال و خزانها، و الهضاب و أقطارها، و البحار و حيتانها و مكه و بنيانها، و الجنان و والدانها، و البيت و المقام، و المشعر الحرام، و الجل و الإحرام و….
مسلماً حسين(ع)حقيقت اشك و ناله و نوحه است، زيرا او بر چيزي مقاومت و صبر كرد، كه هرگز قبل از او، كسي اين چنين نكرده بود، و مصائبي را بر جان و دل خريد، كه قبل از او سابقه اي نداشت و در آينده نيز نخواهد بود، و لذا بدين سبب دين جد خود رسول خدا، محمد مصطفي(ص) را، زنده كردو لذا حضرت رسول(ص) در زمان حيات خود، فرمود: «حسين مني و انا من حسين»، و اين كلام را زماني فرمود، كه حسين(ع)كودكي بيش نبود.
به علت همه اين مسائل است، كه بايد براي چنين فاجعه اي كه در كربلا، پيش آمد، و اين چنين مردي از آل رسول، بدست امت همان رسول (ص)، به شهادت رسيد، مي گفت:«و لمثل هذا فليبك الباكون، و ليندب النادبون، فإنا للّه و انا إليه راجعون» 

اي خرگه عزاي تو اين طارم كبود
لبريز خون ز داغ تو، پيمانه وجود

تنها نه خاكيان به عزاي تو اشگريز
ماتم سراست بهر تو از غيب تا شهود

از خون كشتگان تو صحراي ماريه
باغي و سنبلش همه گيسوي مشكبود

كي بر سنان تلاوت قرآن كند سري
بيدار ملك كهف توئي، ديگران رقود

نشكفت اگر برند تو را سجده سروران
اي داده سر بطاعت معبود در سجود

تربت حسين(ع)شفاء است
حال كه، روايات منقول از انبياء اولوالعزم و اوصياء، و ائمه طاهرين را در باب ميزان ثواب بر گريه بر حسين(ع) آورديم، مناسب ديدم، كه روايتي از امام رضا(ع) درباره شفاء تربت حسين(ع) به نقل از كتاب بحارالانوار نيز بياورم. در كتاب أمالي طوسي جلد۱ صفحه ۳۲۶، از قول سعد بن سعد، به نقل از حسن ابن فضال مي گويد: از امام رضا(ع) سئوال كردم، كه خوردن خاك، چه حكمي دارد؟ حضرت فرمود: خوردن هر خاكي، همچون ميته و خون، و هر آنچه هنگام ذبح، نام خدا، بر آن برده نشود، حرام است، مگر خاك قبر حسين(ع)، كه خوردن كمي از آن، شفاء هر دردي است و در كتاب علل الشرايع صفحه ۵۳۳، به حسين(ع) آمده است، كه ايشان فرمودند: خوردن خاك كوفه، همچون خوردن گوشت مردم است، و از قول حضرت رسول(ص)آمده است، كه هر كه، خاك را بخورد، ملعون است.

منبع: ايمنا