به گزارش اصفهان شرق، خبرنگار: هانیه فاتحی- دفاع مقدس را نباید فقط در ۲۸۸۷ روز در طی ۸ سال جنگ تحمیلی رژیم بعثی علیه انقلاب اسلامی نوپای مردم ایران، منحصر کرد! دفاع مقدس تمام زندگی مردم ایران بعد از انقلاب اسلامی را در بر می گیرد. دفاعی که خاکریزهای هشت سال آن، سرزمین های جنوبی و غربی ایران بود و سی و سه بعد از آن هم خاکریزهای جبهه های فرهنگی، اجتماعی، هنری و اقتصادی صحنه های کم نظیر ایثار و مقاومت مردم ایران است.

حفظ نام و یاد حماسه آفرینان و قهرمانان سال های خون و مقاومت خود به نوعی تداوم دفاعی مقدس در برابر هجمه ی فرهنگ های وارداتی و مبتذلی است که ریشه فرهنگ غنی و کاربردی فرهنگ ایرانی – اسلامی را نشانه گرفته است. فرهنگی که تجلی آن را می توان در سبک زندگی شهدا و جنبازان و خانواده های محترم آنان دانست.

در روزهای گرامی داشت هفته دفاع مقدس طی گفت وگویی صمیمانه با رضوان نوربخشی همسر جانباز شهید ” حسن امیری” که بعد از سال ها تحمل درد و رنج مجروحیت به یاران شهیدش پیوسته است، لحظاتی ارزشمند را در کلاس مکتب زندگی یاران آخرالزمانی امام حسین علیه اسلام، تلمذ کردم.

آنچه در ادامه می خوانید، بخشی از صحبت های من با بانو نوربخش، همسر جانباز شهید حسن امیری است.

از رضوان خانم که علاوه بر همسری شهید، خواهر شهید جاویدالاثر محمدعلی نوربخش نیز هست درباره نحوه آشنایی با همسرش می پرسم: می گوید: من هیچ آشنایی قبلی با همسرم نداشتم و تا قبل از دیدارمان نمی دانستم او جانباز است، اما در اولین دیدار « عاشقش شدم»!
وی در ادامه همسرش را فردی خانواده دوست و مهربان معرفی می کند و ادامه می دهد: اویل زندگی که حال همسرم بهتر بود در همه حال سعی می کردند به من کمک کنند، نه فقط به من بلکه به هرکسی که می توانست کمک می کرد!. من تاالان هیچ کس را مثل حسن آقا درزندگیم ندیده ام حتی دو فرزندمان هم به پدرشان شبیه نیستند!.

همسر جانباز شهید امیری یکی دیگر از ویژگی های همسرش را مهربانی بسیار او می داند و می گوید: حسن آقا، در زندگی مشترک حتی از گل نازک تر به من نمی گفت و همیشه ابراز محبت داشت؛ حتی در زمان هایی که اوج بیماری های ناشی از مجروحیت را تحمل می کرد و در روزهایی که تکلم خودرا ازدست داده بود، محبت های خود را به هرنحوی به من نشان می داد.

نوربخش وقتی از همسرش صحبت می کند ،هنوز چشمانش می درخشد و از او به احترام و محبت یاد می کند، طوری که به ذهن می رسد روزهای سخت را نیز عاشقانه سپری کرده است. روزهایی که تمام لحظات آن او و همسرش به مقاومتی از جنس ایثار برای تحمل دردی نیاز داشتند که هر روز سخت تر و جانکاه تر می شد!

در ادامه گفت وگوی مان از روزهای سخت زندگی مشترکشان می پرسم از حال و هوای لحظات پرستاری و مراقبت از همسر جانبازش، می گوید: ۱۵ سالی که سرگرم مراقبت از اقای امیری بودم از تغذیه او به وسیله لوله تا شست و شو و کارهای شخصی اش … همه وهمه را خود به تنهایی و گاهی اوقات به کمک فرزندانم انجام می دادم ، اما هیچ کدام ازاین سختی ها برایم تلخ و ناگوار نبود»

همسرشهید امیری درادامه با برای تأکید بیشتر بر سبک زندگی مؤمنانه و ایثارگرانه خانواده اش و به نوعی در پاسخ برخی از افراد که در خصوص خانواده شهدا نامهربانی هایی لفظی دارند، می افزاید «دو فرزند من تا کنون ازهیچ یک ازمنافع و سهمیه و … که ازطریق شهادت پدرشان می توانستند بهره ببرند استفاده نکردند.»

در پایان گفت وگو ،گلایه های رضوان خانم، رنگ بخشش و مهربانی به خود می گیرد و می گوید: بعضی از اطرافیانی که درحق وی و فرزندانش ظلم هایی کرده بودند، با دیدن سبک زنگی مؤمنانه او و همسرش ه اشتباه خود پی برده و در صدد دلجویی بر آمده اند و همین جمله که « آقای امیری هم دنیارا بدست اورد هم اخرتــــــــــ را» را خستگی ها و دلگرفتگی هایش را برطرف کرد.

دوست داشتم که صحبت مان بیشتر از این باشد و بتوانم از درس های زندگی این بانوی فداکار، همسر شایسته و مهربان جانبازی که دیگر در بین ما نیست، بهره بیشتر ببرم اما بعض شدید و گریه های از سر دلتنگی بانو نوربخش و آرزوی او « در پی این سختی های بسیار امید به ان دارم که دردنیایی که می ماند و ابدی است سر بلند باشم…» حُسن خانم صحبت مان شد.

انتهای پیام/*