به گزارش اصفهان شرق به نقل از طنین یاس، محمد بن سنان می گوید: من در محضر امام جواد (ع) بودم و اختلافاتی که در بین شیعیان به وجود آمده بود را به آن حضرت عرض می کردم.
آن حضرت به من فرمود: ((ای محمد! خداوند همواره در یکتائی و بی همتایی خود، یکتا و بی همتا است، سپس خداوند محمد (ص) و علی (ع) و فاطمه (ع) را آفرید و آن سه هزاران سال بودند، پس از آن خداوند همة موجودات را آفرید، و محمد (ص) و علی (ع) و فاطمه (ع) را بر آفرینش موجودات گواه گرفت و اطاعت ایشان را بر تمام موجودات واجب گردانید و امور موجودات را به ایشان واگذار کرد. پس آنان آنچه را که بخواهند حلال می کنند و آنچه را که بخواهند حرام می نمایند، و البتّه آنان چیزی نمی خواهند مگر آنچه را که خدا بخواهد.))
سپس امام جواد (ع) فرمود: ((ای مجمد بن سنان! این عین دیانت است، هر کسی از ان جلو بیفتد، از دین خارج شده است و هر کس که بر اثر کندی از آن عقب بیفتد، هلاک شده است و هر کس همراه و ملازم آن باشد، به حقّ می رسد . ای محمّد! این سخن را یاد بگیر و نگه دار. ))

نور فاطمه (س) در قبل از خلق حضرت آدم (ع)
می گویند حضرت رسول(ص) فرمود: ((حقّ تعالی نور فاطمه (ع) را خلق کرد از آنکه آسمانها و زمین ها را بیافریند.))
بعضی از مردم گفتند: ((ای رسول خدا ! مگر او داخل انس نیست؟))
حضرت فرمود: ((فاطمه (س) در باطن، حوریه است و به ظاهر، انسیّه می باشد.))
گفتند: ((ای رسول خدا ! حقیقت این سخن را برای ما بیان بفرمایید.))
حضرت فرمود: ((حقّ تعالی، پیش از آن که آدم را خلق کند در هنگامی که ارواح خلایق را آفرید، فاطمه (س) را از نور خود آفرید و چون حق تعالی آدم را خلق کرد نور فاطمه (س) را به آدم نشان داد.))
صحابه گفتند: ((ای رسول خدا ! پیش از آفریدن آدم، نور فاطمه(س) در کجا بود؟))
حضرت فرمود: ((در حقّه ای در زیر ساق عرش قرار داشت.))
گفتند: (( ای رسول خدا! خوراک او چه بود؟))
حضرت فرمود: (( طعام او تسبیح و تهلیل و تحمید حقّ تعالی بود.))
﴿ برطرف شدن تاریکی از ملائکه بواسطة نور حضرت زهرا (س) ﴾
می گویند: روزی حضرت رسول اکرم (ص) در مسجد نشسته بود، ناگهان عباس، عموی آن حضرت داخل شد و سلام کرد و حضرت جواب او فرمود و به او مرحبا گفت.
عباس گفت: ((به چه سبب علی بن ابیطالب بر ما فضیلت یافته است و حال آنکه اصل ما یکی است؟))
حضرت فرمود: ((ای عمو! حقّ تعالی، من و علی را آفرید در وقتی که آسمانی بود و نه زمینی، نه بهشتی بود و نه دورزخی، و نه لوحی بود و نه قلمی! وقتی حق تعالی خواست که ما را بیافریند به کلمه ای، تکلم نمود و از آن نوری به وجود آمد، سپس کلمة دیگری فرمود و از آن وحی به وجود آورد.
سپس بوسیلة نور من، عرش را به وجود آورد و من از عرش بزرگتر هستم.
بوسیلة نور علی، آسمانها را به وجود آورد پس علی از آسمانها، جلیل تر و بزرگ تر است. بوسیلة نور حسن، نور آفتاب را، و بوسیلة نور حسین، نور ماه را به وجود آورد، پس ایشان از آفتاب و ماه، بزرگتر هستند.
پس ملائکه تسبیح حقّ تعالی می کردند و می گفتند: سبّوح قدّوس، چه بسیار گرامی اند این نورها نزد حق تعالی.
وقتی حق تعالی خواست که ملائکه را امتحان کند، بر آنها ابر تاریکی فرستاد و آن ابر تاریک چنان ملائکه را فرو گرفت که آنها یکدیگر را نمی دیدند.
ملائکه گفتند: ((ای خداوند ما و ای سیّد و بزرگ ما ! از روزی که ما را آفریده بودی تا به حال چنین حالتی مشاهده نکرده بودیم، پس از تو به حق این نور درخواست میکنیم که ظلمت را از ما دور گردانی.))
پس حق تعالی نور حضرت فاطمه (ع) را مانند قندیلی بر کنار عرش آویخت و از نور آن، آسمانهای هفت گانه و زمینها روشن گردید، و به این سبب فاطمه (ع) را زهرا نامیدند.
پس ملائکه تسبیح و تقدیس حقّ تعالی کردند و حقّ تعالی فرمود: ((به عزّت و جلالم سوگند که ثواب تسبیح و تقدیس شما را تا روز قیامت، برای محبّان این زن و پدر و شوهر و فرزندان او قرار دادم.))