دفترچه خاطرات؛
اتاقی که امکان شنود ندارد
بچه‌ها فهیمده بودند که این اتاق کنفرانس ساختمان است و درون آن خلاء می‌شود و امکان شنود مذاکرات وجود ندارد.
به گزارش اصفهان شرق، تسخیر سفارت آمریکا در 13 آبان 58 یکی از مهم‌ترین اتفاقات بعد از انقلاب بود به‌گونه‌ای که امام خمینی آن را بزرگتر از انقلاب اسلامی دانست. حسین شیخ‌الاسلام که از فعالین در تسخیر سفارت بوده، درباره یکی از ساختمان‌های لانه جاسوسی در مصاحبه‌ای می‌گوید:
* در دوران حضور سفارت آمریکا، شما بیشتر از کدام ساختمان خاطره دارید؟
ساختمانی که آمریکایی‌ها آن را ساختمان شمسی می‌نامیدند. این ساختمان اصلی سفارت بود. یعنی جایی که سفیر در آن حضور داشت و البته آن زمان سفیر نداشتند و کاردار آنجا بود که دفترش در طبقه‌ی دوم قرار داشت. اتاق رمز و مخابره و اتاق کارشناسان سیاسی CIA نیز در طبقه‌ی دوم و کنار اتاق کاردار قرار داشت، طبقه همکف نیز برای وابستگان نظامی و مطبوعاتی‌شان بود. من شب همان روزِ 13 آبان به لانه آمدم و یک ضرب به طبقه‌ی دوم ساختمان اصلی سفارت یا ساختمان شمسی رفتم. آن موقع یکی از بچه‌ها در اتاق شیشه‌ای مشغول بازجویی از آقای آهرن بود که بعدها فهمیدم مسئول CIA در ایران است. من هم به بچه‌ها در بازجویی از آهرن کمک کردم.
* در مورد اتاق شیشه‌ای بیشتر توضیح دهید؟
در ابتدا ما خودمان هم درست نمی‌دانستیم که چه خبر است! فقط بچه‌ها فهیمده بودند که این اتاق کنفرانس ساختمان است و درون آن خلاء می‌شود و امکان شنود مذاکرات وجود ندارد، البته خود ما تا آن زمان چنین چیزی ندیده بودیم و خیلی برایمان عجیب بود. این اتاق در یک محفظه‌ی بتنی محصور بود و درون آن یک میز بزرگ سرتاسری وجود داشت که رؤسای قسمت‌های مختلف سفات درون آن می‌نشستند و گزارش می‌دادند. چون دیوارهای اتاق شیشه‌ای بود اگر دستگاه استراق سمع درون آن کار گذاشته می‌شد بلافاصله کشف می‌کردند و هر روز ساعت 9 صبح که جلسه تشکیل می‌شد، قبل از آن اتاق را چک می‌کردند.
* راه‌های مخفی نیز در این ساختمان وجود داشت؟
بله، کانال‌هایی بود که به بیرون سفارت راه داشت و انسان از آن رد می‌شد.
منبع: تاریخ شفاهی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، تدوین محمدحسن روزی‌طلب و محمد رحمانی، ص 186.
انتهای پیام/
