به گزارش اصفهان شرق، کمتر پیش می آید که برنامه های تلوزیون را ببینم؛ به همین خاطر اگر در جمع دوستانه یا فامیلی، صحبت از یک برنامه خاص شود، من معمولاً گوش می دهم و در سکوتی کامل به دیگران نگاه می کنم. گاهی اوقات در خصوص اتفاقات فضای مجازی هم، همین ماجرا رخ می دهد. مثلا همه در مورد فلان شاخ مجازی و حاشیه هایش صحبت می کنند و من فقط تماشایشان می کنم و هیچ چیزی از آن اتفاق نمی دانم و اصلا خود شخصِ «شاخ» را نمی شناسم.

به خاطر این نوع رفتار و نگاهم، گاهی از جانب دوستان دلسوزم مورد سرزنش قرار می گیرم. آن ها مرا به ارتباطات و تعامل با دیگران تشویق می کنند و دوست دارند به روز باشم. اگرچه دلسوزی دوستان را درک می کنم؛ امّا نکاتی هست که باید به آن ها دقت کرد.

آیا تا بحال شده که به رستوران بروید و بعد از نشستن روی صندلی، پیش خدمت بدون هیچ سوالی از شما، هر غذایی که خودش خواست را بیاورد و شما هم بدون اینکه حرفی بزنید، مشغول خوردن شوید؟! تصور کنید که غذا را به زور یا با علاقه خوردید و سیر شدید. پیش خدمت دوباره بدون اینکه از شما سوالی بپرسد، غذای دیگری بیاورد (و یا دوباره همان غذا را بیاورد!) و شما هم بدون هیچ صحبتی غذا را بخورید! تصورش هم تهوع آور است.

ما برای هرچیزی در زندگی، برای خودمان حق انتخاب قائل هستیم و اجازه نمی دهیم کسی به جای ما تصمیم بگیرد؛ اما در مواجهه با رسانه ها، این حق را از خودمان سلب می کنیم.

من هم تلوزیون می بینم و هم از شبکه های اجتماعی استفاده می کنم؛ اما طبق نیاز و برنامه ای که دارم.

برنامه ی تماشای تلوزیون برای من، بر اساس کنداکتور (معادل فارسی اش را نمی دانم) فلان شبکه تنظیم نمی شود. عمده ی حرف هایی که از رسانه ها منتشر می شود، برای من ارزش شنیدن و خواندن ندارند. همه ی برنامه ها براساس سلیقه و نیاز من ساخته نشده و من باید از بین آن ها، آنچه مناسب من است، انتخاب کنم. ضمن آن که معتقد هستم مطالبی که در رسانه ها منعکس می شوند، بدون عمق، سطحی و ناقص هستند.

هر رسانه ای، برای منظوری خاص تعریف شده است و اگر در جای خودش و جهت رفع نیازی از نیازهای ما استفاده شود، بسیار کاربردی و ارزشمند خواهد بود؛ امّا استفاده ی بی ضابطه از آن، مثل غذایی است که بی موقع و بی اندازه در حلقوم ما بریزند که نتیجه ای جز تهوع نخواهد داشت