به گزارش اصفهان شرق به نقل از تبیان؛ مقصود از قبر دربسیارى از روایات عالم برزخ است و مقصود از «فشار» عذاب خاصى است که انسان در آن عالم متناسب با کنش‏هاى خود می‏بیند. انسان با ورود به عالم برزخ با نظام و معیارهای جدید و ناشناخته ای که با احکام و آثار دنیای مادی متفاوت است رو به رو می شود و از طرفی مانوسهای دنیوی خود را که دل به آنها سپرده و به اشتباه تنهایی خود را با آنها جبران کرده را از دست میدهد، بنابراین در وحشت و غربت وصف ناپذیری قرار می گیرد که همه ی اینها او را در فشار قرار می دهد.
این فشار یک مسآله ی عمومی است مگر برای کسانی که به دنیا دل نبسته و اهل انقطاع باشند و با جهاد اکبر نفس خود را رام کرده و به قدری مهذب شده باشند که با مرگ به جهانی وارد شوند که مشتاق آن بوده و با یقین کامل منتظر رسیدن به آن باشند و آن را پایان سختیها و لحظه ی رسیدن به وعده های خداوند کریم ببینند، برای چنین کسانی انتقال از دنیا به جهان برزخ با بهجت و سرور خاصی همراه است. اما غیر از اینان همه با توجه به مقدار انس و تعلقی که با دنیا دارند، با فشار مواجه می شوند و هر چه توجه و ارتباط خود را با عالم بالا و ارزشهای معنوی بیشتر کرده باشد طبیعتا از فشار و وحشت کمتری برخوردار است و به تدریج با آن نظام انس گرفته و از سختی های اولیه ی آن عالم رها می شود اما عذابهایی که در اثر معاصی و آلودگی ها ست برای گناهکار باقی می ماند تا مقداری از رنگ ها و تعلقات دنیوی پاک شود.