به گزارش اصفهان شرق، در چند روز گذشته مقامات آمریکایی، از جمله نیکی هیلی، نماینده این کشور در سازمان ملل موضع گیری هایی را برای فشار بر ایران از خود نشان داده اند. با این حال در این سوی قضیه، دولت روحانی که تمام هویت و عملکرد آن به برجام بستگی دارد واکنش مناسبی از خود نشان نمی دهد.

چرا برجام که قرار بود رونقی به اقتصاد ایران بدهد، به اهرم فشاری علیه ایران تبدیل شده است؟ چرا نواقص برجام پس از توافق از سوی دولت انکار شد؟ چرا دولت اقدام قابل توجهی در مقابل پر گویی های مقامات آمریکایی از خود نشان نمی دهد؟ گره زدن برجام و برنامه دفاعی ایران با چه هدفی صورت می گیرد؟ عاقبت این مولود ناقص‌الخلقه چه خواهد شد؟

*****

ناکارآمد کردن برجام بدون نقض آن

شاید ترامپ خود را به عنوان فردی بی منطق و غیر قابل پیش بینی در انظار جهانی مطرح کرده باشد. ولی رویکردی که در مقابل برجام اتخاذ کرده، کاملا هشیارانه ایران را به گوشه رینگ برده است و به آن ضربه می زند. ترامپ تا به حال برجام را دو بار تایید کرده، ولی با تهدیدهایی که نسبت به نقض آن انجام داده، عملا خطر تحریم را به کشورها و شرکت های خارجی گوشزد و آنان را از همکاری اقتصادی با ایران باز داشته است. بدین ترتیب بدون آن که آمریکا هزینه های احتمالی خروج از برجام را به خود تحمیل کند، امکان استفاده ایران از منافع اقتصادی آن را از بین برده است. در مقابل ایران نیز نمی تواند در این مورد ادعایی داشته باشد، زیرا نقضی صورت نگرفته است.

در سوی دیگر تحرکات اخیر آمریکا برای ارتباط دادن برجام و برنامه موشکی ایران، آغاز یک بازی هوشمندانه است که در هر صورت منافعی را برای آمریکا به دنبال خواهد داشت. اگر این بازی شکست بخورد، جامعه جهانی با پروپاگاندای ایالات متحده به ناپایداری برجام یقین بیشتری پیدا خواهد کرد؛ اگر هم آمریکا در این بازی پیروز شود، به راحتی از برجام خارج خواهد شد یا ایران را بر سر برنامه دفاعی خود به میز مذاکره خواهد کشاند که عاقبت کار کاملا مشخص است…

چگونه برخورد کنیم؟

رئیس جمهور به طور مطلق از برجام پشتیبانی می کند، در مقابل عده ای از منتقدان او به طور مطلق از این توافق انتقاد می کنند و آن را خیانت به ملت ایران می دانند. برخی دیگر هم هستند که آن نقدهایی جدی به بخش هایی از محتوای برجام وارد می کنند و نحوه مواجهه روحانی قبل، حین و پس از نهایی شدن آن را نامناسب می دانند. این گروه حداقل روی کاغذ منافع نسبی برای برجام قائل است اما نحوه اجرای برجام را متضمن خسارت های فراوان برای کشور می‌داند.

شاید عده ای از این افراد در مقابل فشارهای آمریکا به کوتاه آمدن و امتیاز دادن به آمریکا رای دهند، اما تجربه تاریخی ما و دیگران، روانشناسی آمریکا، عقلانیت انقلابی و تعالیم دینی ما، یک راه بیشتر جلوی پای ما نمی‌گذارد و آن «مقاومت» است.

تجربه های زیاد از جمله آن چه در برجام گذشت، بار دیگر ثابت کرد که کوتاه آمدن و امتیاز دادن، نه تنها امریکایی ها را آرام نمی‌کند بلکه عطش و اشتهای سیری ناپذیر آن ها را برای فشار بیشتر و افزون خواهی تحریک می‌کند. خصلت اشباع نشدنی اشتهای سرمایه داری لجام گسیخته آمریکایی به ما می آموزد که اگر آمریکایی ها مطمئن شوند جمهوری اسلامی ایران حاضر به دادن امتیازهای زیاده خواهانه مانند مذاکره بر سر توان موشکی یا موقعیت منطقه ای خود نیست و اگر باور کنند در صورت ادامه این روند، ایران فعالیت های صلح آمیز هسته ای خود را با شتاب و توان بیشتری دنبال خواهد کرد و اگر یقین کنند مجموعه نظام بطور یکدست به چنین رویکردی اعتقاد دارد، بدون تردید نهایتا عقب نشینی خواهند کرد.

سازش جواب نمی‌دهد

اگر آمریکا در ما احساس ضعف کند و همچون برجام ما را نیازمند یک توافق حتی توافق بد، بداند، باید هر روز امتیاز جدیدی به او بدهیم، امتیازهایی که نهایتش استحاله کامل نظام خواهد بود و حداکثر ماندن پوسته ای و نامی از جمهوری اسلامی.

سازش و سر فرو آوردن با دشمنان حتی اگر منافع ما را تامین کند، تکیه گاهی مطمئن برای پیشرفت مداوم نیست. ما باید به خود متکی باشیم و خود را از درون تقویت کنیم تا هر زمان که دولتی در آمریکا بر سر کار می آید و خیال ماجراجویی در سر می پروراند، به خود اجازه ندهد جریانات تبلیغاتی به راه اندازد و با فرستادن مقامات خود به منطقه، بساط فتنه انگیزی و لجن پراکنی بگسترد.

انتهای پیام/صاحب نیوز