به گزارش اصفهان شرق، محمدرضا انیسی/ اواخر دی ماه، ترامپ تعلیق تحریم های هسته ای ایران را برای سه ماه دیگر تصویب کرد، ولی با تهدید و طعنه تاکید کرد آخرین باری است که این کار را خواهد کرد. وی در نطق خود در این باره خواستار اصلاح برجام شد، اصلاحی که به معنی مذاکره (=امتیاز دادن) در موضوعات دفاعی و موشکی ایران است. همچنین چند شخصیت دیگر ایرانی را نیز تحریم کردند تا سریال تحریم ها هنوز هم ادامه داشته باشد.

دولت یازدهم تقریبا در طول چهار سال فعالیت خود کاری جز مذاکره با آمریکا از پیش نبرد و در نهایت، با تکرار برخی وعده های گذشته و هراس افکندن در دل مردم نسبت به روی کار آمدن رقبای انتخاباتی، باز هم با یک برتری شکننده پیروز انتخابات ۹۶ شد. با این حال دولت جدید ایالات متحده، آشکارتر از دولت قبل به مبارزه با ایران دست می زند و سرمایه گذاری در ایران را ناامن تر و بهره برداری از منافع برجام را دشوارتر می کند!

مذاکره به قیمت تحریم بیشتر

حتی قبل از روی کار آمدن دولت یازدهم، خیلی افراد شعار «اعتدال» را تعبیری ادبی از «گفتمان سازش» می‌دانستند که در آن قبله‌ها رو به غرب بر می‌گردد و به جای نگاه به درون، وابستگی به قدرت‌های جهانی به عنوان دستور کار قرار می‌گیرد. البته شاید هنوز خیلی‌ها چنین تفسیری را نوعی «افراط» بدانند که برای مقابله با گفتمانی جدید در جمهوری اسلامی شکل گرفته است، ولی به هر حال باید پذیرفت از زمانی که گفتگوها با غرب و مذاکره با آمریکا برای «حل» موضوع هسته‌ای ایران آغاز شده است، نه تنها فشارها کاهش نیافته است، بلکه تحریم‌ها و توهین‌ها، بیشتر هم شده است.

ریشه گستاخی غرب چیست؟

گذشته از این که یکی از دلایل این اتفاق، رفتارهای دیپلماتیک ما و اتفاقاتی است که خصوصا بعد از انتخابات سال ۹۲ رخ داده است، باید اساس و ریشه‌ی عقب‌نشینی‌ها و خودباختگی‌ها در برابر کشورهای غربی را در فقدان «قدرت درونی» یافت.

اگر ملتی از درون قدرتمند باشد از انفعال رها خواهد شد و دیگر برایش اهمیتی نخواهد داشت که دیگران چه می‌گویند و چه می‌کنند. علاوه بر این دشمنان ابزاری برای فشار آوردن بر ملتی که بر خود متکی است پیدا نخواهند کرد.

به دنبال درمان باشیم، نه مسکّن

«مذاکره» و «معامله» شاید در کوتاه‌مدت کمی حال ما را خوب کند، ولی در بلندمدت آن چه ما را قوی خواهد کرد، اتکا به خود است. بنابراین باید اساس کارها توجه به آن و تلاش برای تقویت جبهه‌ی درونی باشد که این کار، نیاز به برنامه‌ریزی‌های گسترده‌ی فرهنگی و اجتماعی بلندمدت دارد. ارائه‌ چندین سند «سیاست کلی» در حوزه‌های مختلف در چند ماه اخیر از سوی رهبر انقلاب، بیانگر لزوم وجود چنین برنامه‌ریزی‌هایی است، هر چند هنوز هم فضای درونی دستگاه‌های اجرایی از تصمیمات روزمره و لحظه‌ای برای ایجاد مسکّنی برای مشکلات پر است که طبیعتا در بلندمدت باعث بروز مشکلات دیگری خواهد شد که باز هم با تجویز مسکّن‌ها، سلسله‌ای از مشکلات را ایجاد خواهد کرد.

نکته‌ی آخر این که تکیه به قدرت درونی، یکی از راه‌ها برای پیشرفت نیست، تنها راه است. از هر طرف برویم، نهایتا به این نتیجه خواهیم رسید که باید به درون خودمان بازگردیم و «ساخت درونی» را ارتقا دهیم. نتیجه‌ای هم که از مذاکرات اخیر می‌توان انتظار داشت این است که دولتمردان به این نتیجه برسند که در مقابل دشمن، مذاکره و کوتاه آمدن کاری از پیش نخواهد برد و باید با قوی کردن خودمان آن‌ها را متقاعد کنیم که حقوق ایران را به رسمیت بشناسند.

انتهای پیام/