قرآن سفارش اکید کرده است. که هرگز براساس ظن وحدس به کاری اقدام نکنید و درهمه ی کارها و باورهای خود برعلم و برهان متکی باشید آنجاکه فرمود: از آنچه به آن آگاهی نداری پیروی مکن (ولاتقف مالیس لک به علم) چرا که درباره ی گوش و چشم و دل از همگی آنها سوال خواهد شد (ان السمع والبصروالفواد کل الیک کان عنه مسولا) یعنی از آنچه به آن علم نداری پیروی  مکن حال فرقی نمی کند این پیروی اعتقادی باشد یا عملی.

معنای آیه  چنین است: به آن چیزی که برایت یقین نشده معتقد مشو چیزی را که به صحت آن علم نداری باز گو مکن و کاری را که به درست بودن آن مطمئن نیستی انجام مده. عمل کردن به این دستورگران سنگ قرآن ریشه ی بسیاری  ازنابسامانی های فردی واجتماعی رابرطرف می سازد، زیرا پیروی ازحدس و گمان، روحیه ی تحقیق کنجکاوی رای گیرد و انحرافات فکری رابه سرعت دراجتماع منتشر میسازد و مردم را سطحی و زودباور، بارمی آورد، آبروی افرادرا_که همسنگ جانشان است به راحتی از بین می برد و بازار شایعات پررونق می گردد.

هر کس درباره ی پر چیزی بی مهابا قضاوت می کند و نهایتا اعتماد عمومی از بین مرود و روحیه ی محبت و تعادل به تنفر و سردی می گراید. در نتیجه جامعه به ویرانه ای تبدیل می شود که هرگونه رشد و تعالی در آن متوقف و غیر ممکن می شود. اما با عمل به این دستور همه ی نابسامانی ها بر طرف می گردد .

ناصر افشاری

منبع: تفسیر نسیم حیات جداول، ابوالفضل بهرامپور – ص ۲۰