در حالی که کوچکتر بودن نسبت هزینه‌های جاری به عمرانی نمایانگر کارآمدی دولت در جهت استفاده بهینه از منابع است، در سال گذشته هزینه‌های جاری دولت به بالاترین حد خود نسبت به هزینه‌های عمرانی آن در دهه اخیر رسید.

در ۱۱ ماهه سال ۹۴ پرداخت‌های عمرانی دولت به ۲۱ هزار میلیارد تومان رسید، در حالی که هزینه‌های جاری آن از ۱۴۸ هزار میلیارد تومان فراتر رفت.

بدین ترتیب هزینه جاری دولت یازدهم در سال گذشته ۷ برابر هزینه عمرانی آن بوده است که این بدترین عملکرد از ابتدای انقلاب محسوب می‌شود.

به عبارت دیگر، در ۱۱ ماهه سال گذشته نسبت پرداخت‌های عمرانی به پرداخت‌های جاری دولت فقط ۱۴ درصد بود که پایین‌ترین سطح آن در ۳۷ سال گذشته بوده است.

این آمار بیانگر آن است که در سال گذشته دولت بیش از همه سال‌ها و بدتر از عملکرد همه دولت‌های ماقبل خود، بخش اعظم منابع بودجه عمومی کشور را صرف هزینه‌های جاری کرده و سهم بودجه عمرانی را به کمترین رقم رسانده است.

این در حالی است که دولت‌های نهم و دهم که سیاست‌های پولی و مالی‌اش به شدت مورد انتقاد مسئولان فعلی قرار دارد، به مراتب عملکرد بهتری در تخصیص بودجه‌های عمرانی و جاری داشت.

در ۸ ساله دولت قبل (۹۱-۸۴) به طور میانگین پرداخت‌های عمرانی معادل ۳۲.۷ درصد پرداخت‌های هزینه‌ای (جاری) بود.

برای درک بهتر رقم بسیار نازل پرداخت‌های عمرانی در سال گذشته، باید به مقایسه آن با چند سال قبل توجه کرد.

به عنوان مثال دولت قبل در سال ۱۳۹۰ نزدیک به ۲۹ هزار میلیارد تومان صرف پروژه‌های عمرانی کرد. اما در سال ۱۳۹۴ با وجود گذشت چند سال و کاهش ارزش پول به علت تورم، نه تنها ارزش اسمی پرداخت‌های عمرانی همگام با تورم افزایش نیافت، بلکه نزدیک به ۸ هزار میلیارد تومان هم نسبت به سال ۱۳۹۰ کمتر شد.

این در حالی است که در سال ۱۳۹۰ هزینه‌های جاری دولت ۸۹ هزار میلیارد تومان بود که این رقم در سال گذشته نزدیک به ۶۰ هزار میلیارد تومان بیشتر شد. یعنی در این مدت، عمده درآمدهای دولت نصیب هزینه‌های جاری شد و سر پروژه‌های عمرانی بی ‌کلاه ماند.

کاهش بی‌سابقه سهم بودجه عمرانی موجب عقب افتاده توسعه امور زیربنایی و بخش‌های مولد کشور می‌شود.

با روند نگران‌کننده‌ای که دولت در پیش گرفته بیم آن می‌رود که طی سال‌های آتی تمام منابع عمومی دولت به اعتبارات هزینه‌ای اختصاص یابد.

هم‌اکنون نیز فارغ از اینکه تخصیص منابع عمرانی به منابع جاری باعث مضرات بلندمدتی مانند طولانی شدن پروژ‌ه‌های عمرانی و افزایش هزینه‌های آن می‌شود، این مسئله قابل تامل است که چرا اکنون و در زمانی که کشور در شرایط رکودی به سر می‌برد و اتفاقا در چنین شرایطی نیاز به اجرای طرح‌های عمرانی بیشتر است، منابع عمرانی بیش از پیش به جای منابع جاری صرف شده است.