جای خالی تدبیر؛
جولانگاهی برای ضد انقلاب و حامیان شعار جانم فدای ایران
اما آنچه اهمیت دارد اقدام مسوولانی است که از آزادی شبکه های اجتماعی ساخته و پرداخته صهیونست ها حرف می زنند اما این همه تخریب، توطئه، نفوذ و تهاجم در این فضای آلوده را نمی بینند.
به گزارش اصفهان شرق؛ به نقل از صاحب نیوز، این روزها شبکه های اجتماعی متعددی در فضای موبایلی و اینترنتی کشورمان فعال شده اند. شبکه هایی که همه کار می کنند. از عضو گیری گروه هایی مثل داعش گرفته تا فروش و بازاریابی و تبلیغات سیاسی نامزدهای انتخابات.
اما این همه کاره بودن شبکه ها در کنار خواب سنگین و بیخیالی مسوولان که همیشه نوشدارو را بعد از مرگ سهراب چاره می کنند( که البته نمی کنند) این روزها به مأمن و محلی برای جولان حرف ها و نوشتارهایی از جنس افراطیون ضد انقلاب و نظام اسلامی بدل شده است.
این روزها یکی از محورهای حمله و هجمه به اسلام انقلابی و ریشه انقلاب اسلامی کوبیدن بر طبل دودستگی عرب و عجم و سیاست های خصمانه سران ممالک عربی و اعراب بر علیه ایران است.
سیاست ها و اقداماتی که هر چند مورد قبول هیچ عقل سلیمی نیست اما نحوه مقایسه آن با مسائلی نامشابه و بدون منطق استدلالی قوی و تنها از سر احساسات و بازی با کلماتی همچون ایرانی و اسلامی و عربی و … خبر از توطئه نفوذ نفوذی هایی است که در شبکه های اجتماعی فعال شده اند.
قطع به یقین صحنه گردان این عملیات روانی و ضد نظام افراد معلوم الحالی هستند که جاهلیت را با جهلی بدتر و عامدانه جواب می دهند. همانانی که اسلام و عرب را با ایران و اعراب قیاس می کنند و مگر نه اینکه اسلام فراتر از عرب و عجم و آخرین آئین بدون نقص الهی است.
آخرین ورژن دین الهی که با آخرین ورژن توطئه های غربی و شرقی و نفوذی هایشان مورد هجمه قرار می گیرد و این روزها در شبکه های اجتماعی هم شاهد نمودهایی از این ورژن ضددین و نظام اسلامی هستیم.
هر چند برخی اظهار نظرهای خام و بی منطق سران عربی و سعودی هم بهانه خوبی برای این هجمه ها و خط دادن به دست مخالفان واقعی انقلاب اسلامی است.
اما آنچه اهمیت دارد اقدام مسوولانی است که از آزادی شبکه های اجتماعی ساخته و پرداخته صهیونست ها حرف می زنند اما این همه تخریب، توطئه، نفوذ و تهاجم در این فضای آلوده را نمی بینند.
بهانه شان هم همان اعتدال و امید و کلید و تدبیر و تعامل با جهان است. حال به چه بهایی قطع به یقین قطع رابطه با کویت و جیبوتی همان بهای سنگین این توهمات شاعرانه دولتیون خودمان است.
بهای سنگینی که جای خالی تدبیر در آن بیش از پیش عیان است.