یادداشت- حمیدرضا طیبی

در گذر زمان و یافتن نکته های پرمحتوا و بهره وری کامل از متن و سخنان بزرگان ما را راهی مکانی مخصوص برای بهره بردن از یافته ی اساتید می کرد.

یافتن رشته ای از کلام خطیب آن قدر برایمان ارزشمند بود که حتی سرما و گرما و نبود وسایل حمل و نقل مانع ما در جهت رساندن خود به مساجد و حسینه ها و شنیدن کلام خطیب در راستای اعتقاد و اجتماع، نمی شد.

حتی نوع نشستن و نگاه می بایست متناسب با جلسه لحاظ می شد، اگر قلم از دستمان در حین سخنرانی می افتاد، اطمینان داشتیم که در قبال سهل انگاری افتادن قلم، طلای ناب سخن را از دست داده بودیم.

آن روزها منابر چوبی مساجد و حسینه ها مورد احترام بود و این احترام نتیجه محتوای کلام خطیب بود. شاید مرور گذشته های نه چندان دور و نوع برخورد و نگاه، کمی سخت به نظر می رسید ولی لااقل نتیجه ای مثبت را در برداشت.

نوع عمل جوانان پا منبری با کلام خطیب همراه بود و آنچه مسلم و به وضوح دیده می شد نگارش عملی و تغییر ژرف گونه ی دروس حوزه و کلام خطیب بر جوانان اجتماع بوده که زمینه حضور جوانانی را سبب می شد که اگر برای یک مرتبه وارد مسجد می شدند می توانست فهمید که تحولی عظیم در وجودشان در آستانه ی ظهور بود، تحولی که او را به سمت خود شناسی و نهایتا خدا شناسی می برد.

باید دید که چه پیغامی پای منبرهای دیروز نهفته بود که جوانان شیفته ی علم را روانه ی حوزه هایی می کرد که گاها مسافت زیادی به محل سکونت آنان داشت و حجره هایی که از بطن آن سربازانی در مسیر ظهور قرار می داد.

لباسی که طلبه ی جوان برای پوشیدن آن لحظه شماری می کرد و فرد احساس مسئولیت و افری در پوشش لباس روحانیت را در خود می دید.

همه این نکات هر چند جزئی ولی جوان اهل منبر را اهل دین و پیرتان را به سوی عاقبتی با خیر راهی می کرد.

جملات مطرح شده در باب گذشته های نه چندان دور، در قالب امروز به وضوح دیده می شود، از تعداد  خطیبان تا منبرها و از حضور جوانان تا نگارش عمل ولی آنچه مسلم است نوع نگاه ما به این موضوع می باشد.

مسلما مقایسه در قالب دیروز و امروز کمی با آمار یکی نیست. بُعد مسافت امروز به قدری کوتاه است که امواج رسانه با ثانیه ای تاخیر یافته های علمی حجره ها را به جوانان انعکاس می دهد.

تعدد مراکز حوزوی و پاسخ گوی شرعی، همه غلبه ی اعتقاد در مقابل هجمه های دشمن است و لیکن نوع جوان و رفتار و بینش نسل چهارمی امروز متفاوت از جوان دیروزی می باشد که می بایست نوع نگاه خطیب و کلام پرمحتوای دیروز را با جوان امروزی همراه کند.
امروز تعدد منابر مساجد و حسینه ها به پای امواج در دست نوجوان نمی رسد.

لیکن پر باری و سبک بیان گرفته ها می تواند کلام را در راستای سرعت تکنولوژی تغییر دهد. آن زمان است که می توان نتیجه گیری مثبتی را در عمل جوان هم راستا با حوزه و دانشگاه مشاهده کرد به طوری که گوشی همراه، شبکه ی اجتماعی و رسانه های همراه جوان امروز ما با بیمه ی کلام خطیبان حوزه آنها را در راه صحیح هدایت کند.