به گزارش اصفهان شرق، رهبر معظم انقلاب در آستانه سالروز ازدواج سراسر نور حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) سیاست های کلی خانواده را ابلاغ کردند. سیاست هایی که ابلاغ آن ها نشان دهنده کاستی های موجود در رسیدگی به این نهاد مقدس و بی توجهی های مسئولان قرار گرفته در راس نظام اسلامی به این نهاد مهم و تاثیر گذار است.

بر همین اساس بر آن شدیم تا به این مسئله یعنی مسئله خانواده، کمبودها و نواقص موجود و نیز راهکارهای عملی شدن سیاست های ابلاغی معظم له اهتمام بیشتری ورزیده و در اولین قدم به سراغ یکی از اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی کشور برویم.

در ادامه گپ و گفت ما با دکتر فرشته روح افزا، معاون فرهنگی اجتماعی زنان در شورای عالی انقلاب فرهنگی را خواهید خواند.

 با توجه به سیاست های ابلاغی رهبر فرزانه انقلاب در ابتدا بفرمایید که مشکلات امروز جامعه ما در حوزه خانواده کدامند؟ چه کاستی هایی در حوزه خانواده وجود دارد؟ و چه باید کرد؟

برای پاسخگویی به این سوال باید به بند بند سیاست های ابلاغی را مورد توجه قرار داد، ایجاد جامعه‌ای خانواده محور و تقویت و تحکیم خانواده و کارکردهای اصلی آن بر پایه الگوی اسلامی خانواده بند یک این سیاست ها است، این الگو باید در مدارس، دانشگاه ها، ادارات، خانواده وجود داشته باشد، اولین چیزی که برای تحکیم خانواده در این زمینه به نظر می رسد رفع اختلاط در محیط های کاری است چرا که با اختلاط وضعیت خانواده سالم نمی ماند.
در مدارس و دانشگاه ها احترام به بزرگترها و احترام به جایگاه مادر، پدر، همسر و … در خانواده مورد توجه قرار گیرد، باید در دانشگاه ها چگونگی تشکیل درست خانواده آموزش داده شود تا شاهد خانواده به عنوان کانون آرامش بخش باشیم. تربیت اسلامی فرزند هم در این زمینه مورد توجه است.

محور قرار گرفتن خانواده در قوانین و مقررات و حتی نظام مسکن و شهرسازی بند دیگری از سیاست ها است، باید مسکن و شهرسازی بر اساس روابط اسلامی و مقررات و برنامه ها رونق گیرد، شهرسازی و مسکن باید تغییر کند، در شهرسازی مشکل داریم، خانواده محور بودن یعنی الان هر جا بخواهیم در این شهر برویم بتوانیم خانوادگی ورود پیدا کنیم، اما یک پارک سالم به ندرت پیدا می شود، درست است که خانواده ها به پارک و تفرجگاه ها می روند اما اما پارکی که در آن صحنه های ناجور، روابط غلط، بی بند و باری و … نباشد و مغازه های کنار آن آهنگ های آنچنانی پخش نکنند کمیاب است، وقتی مردم برای بازدید از آثار باستانی اصفهان می آیند صد تا گناه می کنند، در زمان نوبت دهی مرد و زن در ازدحام هایی به هم برخورد می کنند و اگر کسی معتقد باشد نمی تواند به این مکان ها بیاید، الگو در شهرسازی اسلامی فعلی ما نیست، به ویژه در ایام شلوغ که مردم به اصفهان می آیند مدل اسلامی رعایت نمی شود. نه پارکی، نه رستورانی، نه تفریحگاهی، نه سینمایی و نه تئاتری که سالم و برای خانواده باشد نیست. در ساختمان سازی خانواده باید در امن و امان باشد و اشراف دیگران بر ساختمان ها کم باشد و افراد بیگانه نتوانند داخل خانه ها را ببینند، در آپارتمان ها زن و شوهر نمی توانند به راحتی و بدون اینکه صدایشان به واحد کناری برسد، با هم صحبت کنند یا بچه ها بازی کنند و بچه ها مثل زندانی هستند.

ارتباط خانواده و مسجد بند دیگری از سیاست های ابلاغی است، ما در حال حاضر مسجدی که بتواند جوانان را جذب کند به ندرت داریم.
نهضت فراگیر ملی برای ترویج و تسهیل ازدواج موفق و آسان نیز یکی دیگر از بندها است، ما در حال حاضر ازدواج آسان هم نداریم، جوانان بیکار هستند، همه جوانان به تحصیل تشویق می شوند و بعد مجبورند بیکار در جامعه بمانند؛ جوانان امروز ازدواج می کنند و فردا طلاق می گیرند چون برایشان خانواده موفق مهم نیست و فرهنگسازی برای ازدواج موفق و آسان نشده که بگوید خانواده موفق چقدر در تعالی انسان نقش دارد. مطمئنا کسی با انگیزه طلاق ازدواج نمی کند، اما آنقدر انگیزه پشت ازدواج هست که انگیزه صحیح آن برای جوانان مشخص نیست.

به نظر من یکی از مهم ترین بحث ها ارتقای معیشت و اقتصاد خانواده است، که می تواند درباره اشتغال، ازدواج و مسکن باشد، چه کسی می تواند ادعا کند که دختر به پسر بیکار می دهد؟ مسلما هیچ کس، سیاست های دولت غیر منطقی است، اگر بر پایه سیاست های دولت اولویت اشتغال را به خانم ها بدهیم ازدواج شکل نمی گیرد، کدام دختر حاضر است خودش کار داشته باشد و به جوانی که بیکار است ازدواج کند؟ چند درصد دختران حاضرند کار داشته باشند و همسر نداشته باشند؟ کدام مردی حاضر است اینگونه زندگی کند؟ اولویت اشتغال بانوان باید برای وقتی باشد که همه مردها شاغل هستند.

متاسفانه دولت اولویت اشتغال را با خانم ها گذاشته و در آزمون استخدامی دست نگه داشته اند تا ۱۰ درصد پست های مهم به خانم ها داده شود، با این وضع چند سال دیگر همه آقایان بیکارند، ما نمی توانیم نقش زن بودن، مادر بودن، همسر بودن، خانه داری و این کرامت ها را از زن بگیریم، اگر بنا باشد خرج خانه را هم خانم ها بدهند، پس آقایان چه کار کنند؟! اگر بخواهد خانواده در جامعه محور مقررات قرار گیرد باید ظاهر اشتغال خانم ها با آنچه که اکنون شاهد آن هستیم، فرق کند.

بحث دیگری که اهمیت داده نشده و مهم است، ایجاد فضای سالم و رعایت روابط اسلامی زن و مرد در جامعه است و اهمیت دادن به آن یکی از چیزهایی است که جامعه را از هزاران خطر حفظ می کند و برای رسیدن به آن باید محیط های آموزشی و کاری از اختلاط پاک شوند.

 به نظر شما آیا همه مردم قبول می کنند که محیط های کاری و آموزشی از اختلاط پاک شوند؟

بله؛ همینطور است؛ دختران و خانم ها در محیط های غیر مختلط آرامش بیشتری دارند، خانواده ها تمایل ندارند بچه هایشان در محیط های مختلط بروند، باید مردم را با آسیب های این محیط ها آشنا کرد، چند در صد از خانم ها موافقند گه همسرشان با یک خانم در محیط اشتغال کار نکند؟ مطمئنا ۱۰۰ درصد خانم ها موافقند، حتی کسانی که خودشان با آقایان کار می کنند دوست دارند شوهرشان با زنان دیگر کار نکند. چون با اختلاط خانواده آسیب می بیند و همه هم متوجه اند و آن را لمس می کنند.

 راهکارهای پیشنهادی شما برای عملی شدن سیاست های ابلاغی چیست؟

باید اولویت را روی حمایت از بحث خانواده بگذاریم، ستاد ملی زن و خانواده را در رابطه با این قضیه تشکیل می دهیم. در بحث جمعیت برای فرزند آوری هیچ برنامه ریزی نشده، باید کاری کنیم که اگر خانمی دانشجو یا شاغل است مرخصی تحصیلی، مرخصی کاری نه ماهه و … داشته باشد، باید بدانیم که خانه داری، کشاورزی، پرستاری از اعضای خانواده همه شغل های زنانه است، اما کجا این مشاغل اشتغال حساب می شوند، برخی اشتغال را به این می بییند که خانمی منشی یک اداره شود و شغل هایی که در شان یک زن نیست به زنان داد شود، باید به این زنان هم حقوق داده شود و همه بیمه شوند و این را در مدل اشتغال و اقتصاد خانواده بیاوریم. در بحث افزایش جمعیت خیلی مسئله داریم، هر چه نگاه می کنیم می بینیم که یکی از کارهایمان درست نیست، در حالی که می توانیم خیلی کارهای راحت و موثر انجام دهیم، کسانی که می گویند بودجه نداریم جلوی این حقوق های نجومی را بگیرند، یا خرج های ضد ارزشی را برای موارد ارزشی هزینه کنند آنوقت بودجه هم هست.

باید نشر برنامه های مخل ارزش های خانواده ممنوع شوند، ما الان مجلات و فیلم های خانوادگی زیادی داریم که درست و بدرد بخور نیست، در فیلم پریا خانمی از شوهر سابقش طلاق گرفته و بچه های طلاق بوجود می آیند، همین خانم با مرد دیگری ازدواج می کند و کماکان با همسر سابقش در ارتباط است و حتی در خانه او فرزندش را به دنیا می آورد، چه کسی می تواند ادعا کند که این فیلم شرعی است؟ خیلی از فیلم های ما ناجور هستند.

 برخی می گویند اگر چنین فیلم هایی نباشد مردم به سراغ ماهواره می روند، نظر شما چیست؟

مردم پذیرش مسائل اخلاقی و خانوادگی را دارند، مردم مشکلی ندارند، اگر دولت ها بستر را فراهم کنند و مردم بیینند که آمار طلاق پایین می آید و آمار ازدواج بالا می رود خوشحال می شوند، مردم وقتی می بینند نشر مسائل بی محتوا در جامعه وجود ندارد، خوشحال می شوند، مردم ما دین مدار هستند و در برابر نبود چنین معضلان فرهنگی مقاومت نمی کنند.

خانم های ما اگر بدترین نوع پوشش را هم داشته باشند، شب عاشورا عزاداری می کنند، شب های ماه رمضان احیا می گیرند و … ریشه مردم ما درست است، اگر این فرصت ها را برای آن ها فراهم کنیم، مطمئن باشیم مردم همراه هستند و مشکلی به وجود نمی آید، اگر سنت های پسندیده را احیا کنیم و با اشرافی گیری و تجمل گرایی مبارزه کنیم مردم همراه خواهند بود.

رهبر انقلاب فرموده اند که اگر دختری جهیزیه کم داشته باشد ننگ نیست، ما چند فیلم درباره این مسئله ساخته ایم؟ آیا یک کلیپ یا یک کاریکاتور درباره ایم موضوع ساخته ایم؟ آیا فرهنگسازی کرده ایم؟ اما در رابطه با روابط نامشروع چند فیلم دیده ایم؟ چند درصد فیلم های ما درباره این ها است؟ مسلما آمار بالایی از فیلم های ما درباره همین روابط نامشروع شده است. پهنای بابند اینترنت را افزایش می دهیم بدون اینکه محتوا را کنترل کنیم، مطمئنا اینگونه بنیان خانواده ها متزلزل می شود.

به نظر من اگر دولت هیچ کاری نکند و به این فیلم های ناجور اجازه اکران ندهد خیلی خوب است و مردم ما دیندار می شوند، فیلمی که ۱۴ سال اجازه اکران نداشته الان از وزیر ارشاد مجوز گرفته، برخی مسئولان خرابکاری هم می کنند، فیلم های تلویزین فقط در رابطه با بحث طلاق و ارتباط زن با مرد دیگری شده است، هیچکس از مسئولان فرهنگی هم صدایشان در نمی آید، اگر اعتراضی هم شود، می گویند که اگر این فیلم ها را پخش نکنیم مردم به سراغ ماهواره می روند، باید به آن ها گفت که یک شبکه خوب هم بگذارید باشد برای کسانی که می خواهند فیلم های خوب تماشا کنند، مطمئنا آن کسانی که می خواهند ماهواره ببینند با این فیلم ها هم دست از ماهواره بر نمی دارند، شما با تکنیک صحیح فیلم های بهتر از ماهواره بسازید آنوقت می بینید که مردم کدام را انتخاب می کنند، مسئولان کم کاری و بی لیاقتی خود را به پای مردم نگذارند.

خواست مردم ما بحران خانواده و بی عفتی نیست، خواست مردم ما طلاق و ازدواج در سنین بالا نیست، شما ببینید چند درصد از خانواده ها دوست دارند دختران و پسرانشان ازدواج کنند اما شرایط فراهم نیست؟

به طور کلی برای اجرایی شدن سیاست ها بسترهایی لازم است و کارهایی باید انجام شود، این سیاست ها به قوای سه گانه مربوط است و باید در قوانین گنجانده شود و تسهیلاتی برای مردم در نظر گرفته شود، الان زیرساخت های اجرایی سیاست ها را در کشور داریم اما انگیزه اجرای آن ها در مسئولان وجود ندارد و به بیانی دیگر برخی مسئولان کم می گذارند.

 تعریف شما از اشتغال زنان به ویژه زنان سرپرست خانوار چیست؟ برای این زنان که در معرض آسیب نیز قرار دارند باید چه کرد؟

همانطور که بارها گفته ام من با اشتغال خانم ها مخالف نیستم، با تعریف اشتغال خانم ها مشکل دارم، خانمی که از فرزند معلول خود نگه داری می کند، آیا نباید شاغل حساب شود؟ اگر در بیمارستان از فرزند خود مراقبت می کرد قطعا شاغل حساب می شد، چرا نباید به او حقوق داد و او را بیمه کرد؟

خانمی که شوهرش جانباز است، در بیمارستان اگر از او مراقبت کند شاغل محسوب می شود اما در خانه خیر، خانم روستایی که فرزندش را به پشت بسته، غذایش را آماده می کند و کشاورزی می کند، گاو و گوسفند و مرغ و خروس هم پرورش می دهد و بعد پای دار قالی می نشیند، چرا نباید بیمه شود و از حقوق و بازنشستگی برخوردار شود؟ چرا او را نباید جزء گروه های اشتغال به حساب آورد؟ چه کسی به این گروه ها اهمیت می دهد؟

اشتغالی که فقط در اداره باشد که اشتغال نیست، این تعریف غلط است. چرا نباید خانه داری را شغل حساب کنیم؟ اگر خانمی نظافت خانه دیگری را انجام دهد کارگر حساب می شود، اما زنان خانه دار همین کار را در خانه انجام می دهند بدون اینکه مزدی بگیرند، چرا نباید کاری کرد که خانم های خانه دار از کار خانه احساس خسران نکنند؟

اگر خانه داری شغل حساب شود، دیگر هیچ خانمی تمایل ندارد بیرون از منزل کار کند، هیچ خانمی دوست ندارد فرزندانش را در مهد بگذارد و خودش از صبح تا عصر بیرون از خانه کار کند و بعد خسته به خانه برگشته و کارهای خانه را انجام دهد، نرسیدن به این مسائل بحران خانواده ایجاد می کند.

زنان سرپرست خانوار اگر کار نداشته باشند چطور زندگی کنند؟ زن سرپرست خانوار اگر خانه داری برایش شغل محسوب شود، دورکاری و کار در منزل داشته باشد، بچه هایش را بزرگ می کند، به بنیان خانواده اش لطمه نمی خورد و اقتصاد خانواده اش هم می چرخد.

اگر به زنان سرپرست خانوار دور کاری و کارهای مناسب داده نشود چون همسر ندارند مورد آزار قرار می گیرند، این ها زنان نجیب و مومن و پاکی هستند که دوست دارند در فضای امن کاری کار و فعالیت کنند.

باید قانون مرخصی زایمان ۹ ماهه باشد، باید این کارها نیز را در گروه های اشتغال گنجانده شود؛ آقایان مدام می گویند بودجه نداریم، این قراردادهای نفتی را ننویسید، پول ها به ما بر می گردد، خیانت به کشور نکنید و پول ها را از کشور خارج نکنید، آنوقت بودجه هم برای بیمه زنان و … هست، جلوی حقوق های نجومی را بگیرید. دولت باید این معضلات را حل کند، حق یک زن نیست که این همه کار کند.

سخن پایانی شما چیست؟

من فکر می کنم اگر از بین این بندها، روی دو مورد به صورت متمرکز کار شود و اجرایی شوند شاهد تحولات بسیاری خواهیم بود، یکی در بحث ازدواج و طلاق است و دیگری ترسیم الگوی اسلامی و سبک زندگی ایرانی اسلامی برای خانواده ها است. با اجرای این بندها مردم با نشاط می شوند، مشکلات خانواده ها از بین می رود، ارتباط عاطفی خانواده ها قوی می شود و … .

اجرای آن ها کاری هم ندارد، چند بند قانونی می خواهد که خوشبختانه قوانین آن وجود دارد، منتهی دولت باید دغدغه اجرایی داشته باشد، متاسفانه نه تنها مسئولان دولتی دغدغه ندارند بلکه دانسته یا ندانسته کارهایی می کنند که زیر بنای خانواده را مورد آسیب قرار می دهد، مثلا حضور دختران در ورزشگاه ها یکی از این مسائل است؛ چند درصد از خانم های خانه راضی هستند آقایانشان در ورزشگاه بروند و سوت و کف زدن زنان دیگر را ببیند؟ اگر هم الان برخی دختران راضی هستند برای این است که می خواهند ازدواج کنند که برای این مسئله باید ازدواج را آسان کنیم و به جوانان مسکن و شغل بدهیم تا این معضلات حل شود. یا مثلا همایش تن فروشان راه انداختن و حمایت از آن ها که خود بنیان خانواده را خراب می کند؛ کدام خانمی حاضر است از این خانم ها در اجتماع حمایت شود؟ باید برای آن زنان تن فروش که در اقلیت هم هستند کار درمانی و روان درمانی انجام شود و اگر مشکلشان اقتصادی است مشکل آن ها را حل کنند، اما نباید اجازه داد آزاد در خیابان ها هر کاری می خواهند انجام دهند.

معاونت امور بانوان ریاست جمهوری برای دفاع از حقوق زنان چه کرده است؟ برای زنان که کاری نکرده اما برای حقوق مردان خیلی کار شده، برابری جنسیتی به نفع مردان است، اینکه خانم ها سر کار بروند، به نفع مردان است، آقایان جوان می مانند، خوش میگذرانند، و … و در آخر همه زحمت ها بر دوش خانم ها است، این کار هیچ نفعی برای زنان ندارد.

انتهای پیام/راه دانا