او افزود: با وجود وسعت هفت هکتاری تپه اشرف نقاط انتخاب شده برای ایجاد ترانشه بر اساس شناخت ارتباط فضاهای معماری ضلع شمالی با ضلع جنوبی تپه انجام گرفت و مسئله گاه‌نگاری آن نیز در دستور کار هیات بود، یکی از مهم‌ترین یافته‌ها در فصل‌های گذشته‌ی کاوش، به دست آوردن قطعاتی از سفال‌های منقوش سده‌ی سوم پیش از میلاد اعلام شده بود.

وی به مضطرب بودن لایه‌هایی که این نوع سفال در آنها کشف شده، اشاره کرد و گفت: کاوش هیات به دنبال لایه‌ای دست‌نخورده برای مطالعه این نوع سفال در لایه دوره یاد شده بود.

جعفری با اشاره به حفر چاه در خارج از دیوارکشی تپه در فصل دوم کاوش برای ایجاد چاه فاضلاب کانکس‌های بهداشتی مستقر در ضلع جنوب غربی تپه افزود: در این منطقه چند قطعه سفال منقوش سده سوم پیش از میلاد به دست آمد.

به گفته وی به همین دلیل تمرکز هیات در فصل ششم به محوطه پیرامون چاه قرار گرفت و با ایجاد یک ترانشه ۱۰×۱۰ عملیات کاوش آغاز شد.

 او افزود: در عمق ۲۱۰ سانتی‌متری در دیواره شمالی این ترانشه بقایای یک دیوار خشتی تخریب شده، بدست آمد که چهار رج از خشت‌های آن برجا مانده و دارای خشت‌هایی به ابعاد ۱۰×۴۰×۴۰ است که در فصول پیشین کاوش دیده نشده بود.

این باستاشناس با بیان این‌که به پدیده جدیدی در تپه اشرف برخوردیم که در تاریخ‌گذاری تپه بسیار بااهمیت است، ادامه داد: هر چند که جزئیات معماری آن نامشخص و نیاز به پیگردی در فصول آینده کاوش دارد، ولی این خود بیانگر تنوع نوع معماری و تنوع در مصالح به کاررفته در معماری تپه اشرف است.

وی با اشاره به این‌که بخش شمالی این دیوار خشتی در زیر ۶۰۰ سانتی‌متری خاک و خرده‌سنگ مدفون است، افزود: این یافته چون نمونه‌ای در شهر اصفهان ندارد، به لحاظ مطالعه تاریخ معماری این شهر دارای اهمیت ویژه‌ای است.

به گفته این باستان‌شناس، خرده سفال‌های منقوش یافت شده در مجاورت آن می‌تواند راهگشای گاه‌نگاری آثار تپه اشرف باشد.

سرپرست هیات باستان‌شناسی با اشاره به این که ترانشه ایجاد شده دیگری در ضلع جنوب شرقی این ترانشه بیانگر از بین رفتن تمامی آثار سطحی تپه اشرف در گذر زمان است، افزود:‌خرده‌سفال‌های به دست آمده مربوط به سده سوم پیش از میلاد تا اواخر دوره ساسانی بودند که نشانگر مورد توجه قرار نگرفتن ضلع جنوبی تپه اشرف در دوران اسلامی است.