دستان پینه بسته مادری نان آور که از سپیده صبح تا سیاهی شب پشت دار قالی می نشیند و با هر گره ای که بر گره دیگر میتند، گویا تلخی و شیرینی های زندگی خویش را به تار و پودهای این قالی گره می زند، بی شک قابل ستایش است.