به گزارش اصفهان شرق؛ بیکاری مدت هاست واژه ای آشنا برای مردم ایران به خصوص نسل جوان است. نسل جوانی که با هزاران امید و آرزو راهی دانشگاه ها می شوند و با صرف هزینه و از آن مهم تر وقت، با امید آینده ای رویایی تحصیل می کنند غافل از اینکه برای بدست آوردن شغل خوب یا باید از بند “پ” استفاده کرد و پارتی درست و درمان داشت و یا باید سرمایه دار بود و پدری مرفه داشت.!

در این میان تعداد کمی هم که به شغل مرتبط با تحصیلات خود نزدیک می شوند، از نداشتن امنیت شغلی، محیط کاری مناسب و حتی نداشتن بیمه و امکانات و حقوق و دستمزد مناسب گلایه دارند.به این ترتیب است که برخی شغل دارها از نداشتن امنیت شغلی می نالند و برخی دیگر از ناعدالتی شغلی رنج می برند. ناعدالتی که باعث می شود افراد با تخصص و سابقه کار یکسان، حقوق متفاوت داشته باشند یا از مزایای متفاوت برخوردار باشند البته اگر از نقش پارتی بازی های شغلی  گذر شود.

بر اساس آمار در حال حاضر ۲۲ میلیون شاغل در بازار کار ایران فعالیت دارند.  برخی از این تعداد شاغل،  حاشیه امنی برای فعالیت دارند و به اصطلاح در استخدام دولت و یا زیرمجموعه های آن هستند اما  نکته اینجاست که  بیشتر شاغلان در بخش خصوصی فعالیت دارند و از امنیت شغلی برای آنها خبری نیست که نیست.

در واقع در ۲۰ سال گذشته می توان گفت، با توجه به این که جویای کار زیاد شده و عرضه شغل کم، تعادل در بازار کار بسیار به هم ریخته است و همین امر باعث شده جوانان به هر کاری تن در دهند و کارفرمایان هم هر طور که می خواهند با توجه به وجود خلا قانونی در بازار کار، با کارمندان خود رفتار کنند و به این ترتیب است که امنیت شغلی شدیدا افت کرده و دیگر کارگرو کارمندی  به صورت دائمی و رسمی پ در جایی استخدام نمی شود. حالا دیگر مدت هاست که بازار قراردادهای موقت و حتی قراردادهای سفید داغ است و دراین شرایط جوانان مجبور می شوند با شرایط کارفرمایان اشتغال داشته و حتی بدون قرارداد نیز فعالیت کنند تا شغل داشته باشند.

این وضعیت نارضایتی شغلی به وجود می آورد و  به این معنا است که شاغلان نمی توانند حتی برای آینده نزدیک خود برنامه ریزی داشته باشند و همیشه  باید به این موضوع بیاندیشند که هر لحظه  امکان این مساله وجود دارد که  اخراج و یا تعدیل شوند. بدتر از آن این است که گاهی افراد با تحصیلات و شایستگی های مشابه تبعیض حقوقی دارند.  کارشناسان بازار کار می‌گویند پیچیده ترین و در عین حال بدترین نوع تبعیض حقوقی این است که شاغلان در یک مجموعه تابع دو کارفرما باشند و با وجود کار و مسئولیت یکسان، دریافت متفاوتی داشته باشند.

درد و دل های جوانان شاغل

محمد ۳۰ ساله با مدرک کارشناسی ارشد صنایع، در یک کارخانه بزرگ لبنی در کشور مشغول به کار است. او به خبرنگار فردا می گوید:  رئیس من در بخش ما یک کارشناس مدیریت اجرایی با سن و سابقه کار کمتر از من است.

او ادامه می دهد: هر چند خودم موافق جوانگرایی در کسب و کار هستم و معتقدم شایستگی به سن نیست بلکه به کارآمدی و کاربلدی است اما در این مورد خاص سرخورده شده ام چرا که رئیس من هیچ توانایی و کارایی بیشتر نسبت به من ندارد جر آنکه پسر فلان سرمایه دار شهرمان است.