اصفهان شرق/ مهدی رفائی
از کلمه ای می خواهم بگویم که همیشه در فرهنگ و زبان ما مقدس بوده و ما مردمان این سرزمین را هم به همین نام می خوانند، از مشرق می گویم، جهتی از جغرافیای عشق که در قران نیز به این سمت قسم یاد شده، جهتی از اقلیم آسمانی که همواره برای ما نشان پاکی و تقدس و روحانیت بوده، خودمان را مردمان شرقی و نجابت مان را هم با این صفت ترکیب می کنیم، انگار عاشقانه ترین سمت حیات مشرق است.

حالا اگر این عاشقانه را به زیباشهر عشق و عرفان نصف جهان گره بزنیم که نوعروس زیبایی های عالم و چشم نوازترین جذبه های هستی است به شرق اصفهان می رسیم، شرقی که باید بهشت اندر بهشت و آسمانی در آسمانی باشد.

شرق اصفهان مردمانش همین گونه اند، نجابتشان همین قدر است، ایمانشان فداکاری شان و پایمردی شان سینه چاک در پای آرمان ها به وسعت مشرق مردانگی قدمت دارد، اما بودجه و امکانات و پیشرفت و آبادانی شان نه به قدر منزلت شرق نیست.

*ناله از مظلومیت شرق اصفهان پای صندوق های رای

اگرچه هم نفس کویرند ولی خنکای عشق و امید در دلشان بذر استقامت می کارد و در سفره های دور از تجملشان همیشه برکت میهمان است، دلشان از ایمان قرص و چشمشان به آسمان دنبال قطره ای باران، اگر چه نیش زهر دار خشکسالی امان حاشیه نشینان شرق کویر عشق را بریده است.
شهرستان اصفهان اگر چه نام و نانش به مرکز نشینان می رسد ولی این شهرستان بدون شرق حدیثی ناتمام است از آن همه میراث فرهنگی و تاریخی بر کمربند کویر گرفته تا جوهره عشق و ایمان و علم و هنر مردان و زنانش.

اردستان و زواره و مهاباد در یک طرف و جرقویه، ورزنه با هرند و کوهپایه و اژیه اش در مرکز و اصفهان را به نائین و خور و بیابانک و از سمتی به کاشان می رساند، شرق شهرستان اصفهان از سمتی هم تقریبا با شهر اصفهان درآمیخته است و در این جهت بخش مرکزی و پتانسیل های بالای کشاورزی را می توان به وضوح مشاهده کرد.
هر جا سخن از امکانات و بودجه و سبزی و خرمی باشد، دیده ایم و شنیده ایم که کمتر شرق را به حساب آوردند ولی زمانی که پای شمارش آرای صندوق های انتخابات باشد حتما شرق اصفهان منطقه خوبی برای کاندیداست تا ناله از مظلومیت و محرومیت شرق اصفهان سر دهند و پس از انتخابات گاها آن را به فراموشی بسپارند.

*محور گردشگری پتانسیلی برای منطقه شرق

ورودی های نا ایمن برخی شهرها و روستاهای این دیار که با عزمی ساده و احداث یک زیرگذر چند ده میلیونی به سامان می رسد را گویا هیچ نگاه مشگل یابی در این سوی شرق بهشت میراث تاریخی ایران ندیده است؟ این در حالی است که اگر صنعت گردشگری ایران سامان داشت محور گردشگری شرق استان اصفهان با جاذبه های افسونگرش می توانست از زیباترین و پر جاذبه ترین محورهای تاریخی کشور باشد که برخی بناهایش شکوه و ابهتی چند صدساله و چند هزارساله دارد، مناره های پر هیبت و مساجد باستانی و محراب های حیرت انگیزش همراه با جذبه های افسونگر کویر پر رمز و راز با کمی ابتکار می تواند گردشگاهی پر رونق از جاذبه های توریستی مدرن و تاریخی بسازد از رالی و شتر سواری در کویر تا بازدید از گونه های جانوری و فضاهای میراثی.

حالا از همه این محرومیت ها و بی سامانی ها که بگذریم، از خشکیدن گاوخونی شان بگذریم، امنیت حق هر انسان و هر زاده ایران زمین است که مطابق قانون اساسی باید از حق امنیت برخوردار باشد، مردمان دیار شرق می خواهند اگر لا اقل امنیت اقتصادی ندارند و خشکسالی گلوی کشاورزی و دامداری شان را فشرده و مردانشان را برای کار به شهر های دیگر کوچانده، لا اقل جان و مال و ناموس و زن و بچه هاشان در امنیت باشند و شب با آرامش و امن و امان سر بر بالش بگذارند.

*کمبود نیروی پلیس نیازی که در شرق اصفهان احساس می شود

از نیروی انتظامی گلایه ای نیست که در حد توان پاسدار شهرهاست و از حق نگذریم بهترین عملکرد را در شهرها و مناطق روستایی ایفا می کند، ولی این همه جاده کویری و روستاهای کوچک و بزرگ و وسعت بینهایت شرق اصفهان، اگر به برکت بسیج و گشت های مردمی نبود همین آرامش نصفه و نیمه را هم نداشت، چند سالی است که از سرقت احشام و منازل و حتی کابل های برق تا سرقت اموال عمومی و دولتی در دیار شرق اصفهان فراوان شده، برخی کاهش امنیت اقتصادی را مقصر می دانند و برخی مهاجرت اتباع بیگانه و کوچ از سایر شهرها به این دیار را، ناگفته نماند که وجود چند شهرک صنعتی نیمه جان که البته میراثش نه اقتصاد و اشتغال بلکه آلودگی و دود و مهاجرت نیروی کار ارزان از سایر نقاط بوده نیز در این مورد بی تاثیر نیست.

کمبود نیروی پلیس و کلانتری در این منطقه و وسعت شرق شهرستان اصفهان نیز بر این نا امنی ها دامن زده و در بسیاری از مواقع نیز مسئولین محلی به سبب اینکه نام بدی از منطقه برده نشود از پیگیری و چاره اندیشی از مرکز استان دست کشیدند ولی چاره چیست و تا کی می توان عرصه را بر دزدان مال و محصول مردم باز گذاشت.

*ویلاها عاملی برای تهدید

ویلاهای بین راهی در این منطقه و اسباب و اثاث آنها ابدا امنیتی نداشته و حتی ساعتی غفلت از محصولات کشاورزی هم با به تاراج رفتن آنها برابر است، این از خدا بی خبرها به موتورهای آبکش چاه ها که در سال های خشکسالی برای کشاورز حکم مرگ و زندگی و ارزش طلا دارد هم دست نکشیدند و تعداد زیادی از پمپ ها را سرقت کردند.

ناگفته نماند که بلای دیگری نیز در سال های خشکسالی پا بر گلوی دردمند و تشنه مردمان این دیار نهاده، افیون درد بی درمانی که حاصل سال های بیکاری و افسردگی برای دیار شرق است و موقعیت جغرافیایی و ترانزیتی این منطقه به شرق کشور و گلوگاه رسیدن به اصفهان و نیز راه های مالرو و مخفی قلب کویر که آفریده سوداگران مرگ است این منطقه را در برخی مواقع به جولانگاه مرگ آفرینان مواد مخدر و محل تردد محموله های قاچاق گاها در قسمت های کویری و مواصلاتی به شهرهای دیگر استان، بدل کرده که خوب به مراتب اولین قربانی آن مردمان همین دیار بوده و این امر سبب نا امنی دوچندان جاده ها و محیط شهری و روستایی و بدتر از آن نا امنی حریم مقدس خانواده می شود.

این سطور دردنامه مردمان دیار شرق اصفهان بود که امروزه نا امنی هم بر دردها و محرومیت آنها اضافه شده است، باشد که اگر مسئولان نمی توانند بودجه عمرانی و وضع اشتغال و خشکسالی این مردم را سامان بخشند، لااقل امنیتشان را که حق هر ایرانی است تامین کنند، تا شهر و روستاهای شرق به محلی نا امن برای سارقان و بزهکارانی تبدیل شود که این روزها در غفلت و کم توجهی امنیتی به این منطقه ترکتازی می کنند.

قطعا با بروز اقدامات موثر از سوی ارگانهای امنیتی و قضایی، مردمان دلاور و غیور شرق اصفهان نیز برای اعاده امنیت کامل خود از جان و دل به یاری نیروهای انتظامی و پلیس خواهند شتافت.