به گزارش اصفهان شرق، زمانی که می خواهیم از نهج البلاغه این دُر گران بها سخن به میان بیاوریم بی درنگ تمام نگاه ما به سمت و سوی شخصیت والا و آسمانی اولین مظلوم عالم یعنی امیر المومنین حضرت علی (ع) خواهد رفت.

او که مقتدای ماست و واژگان تاب بزرگی روحش را ندارند، درخشش نور حق در جمال ایشان چنان تابناک است که دیده ها را توان مشاهده ی آن نیست؛ به راستی کدام واژه می تواند به توصیف آفتاب بنشیند؟

آنگاه که از روی سینه عمروبن عبدود برخاست، اخلاص معنا گرفت، زمانی که سه شب مداوم به همراه خانواده افطار خود را به مسکین، یتیم و اسیر بخشیدند، خودخواهی رخت بربست و انسان دوستی معنا گرفت.

آن شب شوم که شمشیر جهل، فرق نازنین ایشان را شکافت، واژه های محبت و گذشت در برابر ایشان سر تعظیم فرود آوردند.

همه اینها یعنی نظام جامع تربیتی مولی علی (ع) که در کتابی جمع آوری شده به نام نهج البلاغه.

آنچه که در دستگاه تربیتی ولی خدا مورد اهمیت قرار دارد تربیت است و البته شیوه های تربیتی درست که مبتنی بر اصول و مبانی دین مبین اسلام است.

منظور از تربیت، صرف تربیت انسان نیست که البته باید گفت هدف اصلی هم همان انسان سازی است و لیکن تربیت مصادیق مختلفی را در بر می گیرد که می توان به تربیت دینی، تربیت نظامی، تربیت اقتصادی، تربیت فرهنگی و سیاسی و… اشاره کرد.

خطبه های سراسر شور و حرارت نهج البلاغه برخاسته از نگاه عمیق و موشکافانه به خدا، دنیا، انسان و گذر زمان و هر آنچه که نیاز یک انسان برای دریافت مسیر درست است را در خود دارد، نامه های سراسر موعظه و پندهایی که چراغ راهی است برای آنهایی که دنبال حق و حقیقت هستند و بالاخره در پایان این صحیفه نورانی، حکمت های ناب و گاه کوتاهی که در خود مفاهیمی بس بزرگ و با عظمت را به همراه دارد.

نهج البلاغه یک کتاب هستی شناسی، انسان شناسی و… یک دایره المعارف دینی است که سید رضی (ره) به خوبی و به نحو قابل قبولی این پروژه عظیم الهی و علوی را به سر منزل مقصود رساند.

امروز نقشه راه تربیتی آموزش و پروش ما نیز باید طبق این سند عظیم علوی تنظیم و تدوین شود نه اینکه به این دریای با عظمت معنوی پشت کرده و با اقتباس از متون بی پایه و اساس برای جامعه دینی و شیعه ی علوی نقشه راه بنویسند.

بعضی ها را چه شده است که کتاب های جامع و مطابق با هر مقتضیات زمانی را به فراموشی سپرده اند و دست به دامان نوشته های بی اساس انسان هایی می شوند که بویی از دین و دیانت نبرده اند و خدا برای آنها تعریفی حتی زمینی هم ندارد؛ چه بسا این انسان های بی دین نقشه ای برای سست کردن پایه و اساس جامعه یعنی از بین بردن اعتقادات جوانان و نو جوانان باشد.

داشته ها و منابع سرشار از درک و فهم مفهوم انسان و انسان شناسی را رها کرده ایم و دست طلب بر کسانی زده ایم که خود را سازمان ملل یا وابسته به آن می دانند ولی هنوز در بیان مفهوم انسان مانده اند.

و حافظ چه زیبا و بجا گفت:

سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد
و آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد

انتهای پیام/صاحب نیوز