بازی تکراری حاشیه سازی ها در دولت همزمان با مناقشه قراردادهای نفتی
دعوای کنسرت برای فراموشی کرسنت
واقعیت آن است که درست است که دولت، باشگردهای امنیت روانی با مردم برخورد می کند، ولی این خود نشان دهنده آن است که دولت نقطه افول خود را دیده و دریافته که تا رسیدن به آن فاصله زیادی ندارد.
به گزارش اصفهان شرق، دولت یازدهم که بنا بر اظهار نظر صریح رئیس دولت، با شگردهای عملیات روانی کاملا آشناست، تا به حال با ساخته و پرداخته کردن عملیات های ذهنی بر روی افکار عمومی سعی داشته تا کاستی های عمیق خود را در مسائل اقتصادی و سیاسی، را لاپوشانی کرده تا مردم به عمق و کنه واقعیات توجهی نکنند.
دولت تدبیر به جای آنکه در ۱۰۰ روز تحول اقتصادی برای سفره های مردم بیافریند، با راه انداختن دعوای بهشت اجباری و زوری یا اختیاری بودن بهشت رفتن مردم، اساسا سعی کرد تا زمین بازی را تغییر دهد.
دولتِ حملات گاز انبری به منتقدان به جای آنکه با شفافیت به فساد مدیران دولتی نجومی بگیر رسیدگی کند، به جای آنکه وظیفه خود در حفظ عزت و استقلال ملی را پاس بدارد، به جای آنکه معضل اشتغال جوانان را حل کند، به جای آنکه با کلید خود قفل زندگی مردم را بگشاید از ابتدا سعی داشته تا موضوع اصلی را با بهانه تراشی های واهی به فراموشی سپرده و خود را به تغافل اندازد.
این البته به گمان آن است که وقتی او خود را به تغافل می زند، مردم کف خیابان هم اولویت های زندگی را فراموش کرده و از یاد می برند که دولتِ حقوق های نجومی چه وظایفی داشته که اغلب آنان را عملیاتی نکرده است.
موضوع جنجال سازی برای برپایی یا عدم برپایی کنسرت در برخی از شهرهای کشور هم همین داستان را طی کرده است.
دولتی که خود برپاکننده و مدافع کرسنت های متعدد نفتی، هسته ای، بانکی و… است سعی دارد تا با فرافکنی و جنجال آفرینی برای کنسرت ها، ذهن مردم را از فساد عظیم کرسنت ها دور کند.
در این بین دولتی که باید مدافع حقوق همه مردم باشد، با ساختن دو گانه تصنعی موافق برگزاری کنسرت ها یا مخالف آن، خود را مدافع مردم جا زده و سعی دارد تا مخالفین را در برابر مردم معرفی کند.
غافل از آنکه اساساً این بازی، بازی امنیتی – اطلاعاتی برای فراموشی فسادهای عظیمی است که نه عزمی برای مبارزه با آن وجود دارد و نه اهتمامی برای پدیدار نشدن موارد مشابه آن.
واقعیت آن است که درست است که دولت امنیتی ها، باشگردهای امنیت روانی با مردم برخورد می کند، ولی این خود نشان دهنده آن است که دولت نقطه افول خود را دیده و دریافته که تا رسیدن به آن فاصله زیادی ندارد.
تقلای دولت از این بابت است که می بیند هرچه می کند، مردم دست او را خوانده و از او مطالبه می کنند که شعارهای خود را عملی کند و دست دولت در این وادی کاملاً تهی است.
انتهای پیام/صاحب نیوز
