به گزارش واحد رصد اصفهان شرق: ملک محمد سنجرانی در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی با اشاره به جایگاه حجاب در میان زنان ایران عصر باستان افزود: پوشش زنان کشف شده از شهر باستانی سوخته به روز و نسبتا کامل بوده به طوری که این پوشش در عصر حاضر و در جامعه اسلامی کنونی نیز قابل استفاده است.

وی اظهار داشت: تاکنون هشت دست از لباس های بانوان شهر سوخته بازسازی و به نمایش گذاشته شده که رنگ این لباسها نیز برگرفته از رنگهای کرم و قهوه ای مورد استفاده در آن زمان است که نشان می دهد مردم این شهر باستانی برای برجسته کردن پارچه از گره های تار و پود استفاده می کردند.

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سیستان و بلوچستان بیان کرد: بسیاری از باستان شناسان اظهار نظر کرده اند که پوشش مردم شهر سوخته در پنج هزار سال پیش نسبتا کامل بوده است این در حالیست که از 100 درصد محدوده شهر سوخته تاکنون تنها چهار درصد کاوش شده و 96 درصد دیگر باقی مانده که این خود نشانگر پنهان ماندن بسیاری از زوایای زندگی و فعالیت مردمان آن دوران است.

سنجرانی گفت: در محدوده صنعتی شهر سوخته فعالیتهای مهم تراش سنگ انجام می شده بطوریکه سنگ لاجورد را به شکل های مختلف در آورده و به سایر نقاط صادر می کردند اما هنوز دستگاههای تراش سنگ کشف نشده است.

وی افزود: بر اساس برآورد کارشناسان و باستانشناسان کشف زوایا و آثار و بقایای کامل شهر سوخته به حدود 400 تا 500 سال زمان نیاز دارد.

در همین ارتباط ˈطاهره شهرکیˈ پژوهشگر مردم شناس سیستان نیز به ایرنا گفت: دستگاههای بافت پارچه در شهر سوخته زابل از جنس چوپ و فلز بوده و نمونه ای از قلاب های بافتنی نیز در این شهر باستانی کشف شده است.

وی افزود: در شهر سوخته زابل با توجه به نمونه های به دست آمده معمولا پارچه های ظریف مختص بانوان و پارچه های ضخیم مختص مردان بوده است.

پژوهشگر مردم شناس سیستان گفت: شهرسوخته برای بسیاری از باستان شناسان مهم و شرایط ویژه ای دارد که این شرایط باعث شده اشیا و آثار 5 هزار ساله به صورت تقریبا سالم کشف شود.

وی افزود: وجود املاح و نمک در خاک و یک لایه جوش طبیعی بر روی قبرستان این شهر باعث شده بقایای آثار در طول هزاران سال شرایط مناسب و اطلاعات خوبی به باستان شناسان منتقل کند.

شهرکی اظهار داشت: پارچه های مکشوفه شهرسوخته که تنوع زیادی داشته یکی از مهم ترین آثار منقول کشف شده در این پایگاه است بطوریکه پارچه های سالم بدست آمده مدل و رنگ لباس ها را مشخص کرده است.

وی با بیان اینکه مدل های بازسازی شده اصولا بر چند دلیل استوار هستند، بیان کرد: بقایای لباس ها و آثار پارچه های شهر سوخته اطلاعات خوبی در مورد برش، طرح، رنگ و تزیینات پارچه ها از جمله ریشه ها، برجستگی ها و گلمنگل های موجود در پارچه های آن زمان مردمان شهرسوخته ارائه کرده است.

وی ادامه داد: بقایای پیکرک ها و مجسمه های زنان شهرسوخته از جمله پیکرک سنگی زن ساری پوش، پیکرک مسرقی زن شهرسوخته و همچنین پیکرک گِلی که بر روی آن نگین هایی از گِل و همچنین کمربند به کار رفته، کمک بزرگی برای بازسازی لباس های آن دوران بود.

وی، با اشاره به مطالب منتشره در کتاب ˈپوشش در شهرسوختهˈ به نویسندگی دکتر سید منصور سیدسجادی سرپرست گروه باستان شناسی و حفاری های شهر سوخته، اطلاعات این مجموعه را نیز کمک خوبی در بازسازی البسه زنان باستان ایران عنوان کرد.

شهرکی با بیان اینکه گروه باستان شناسی شهرسوخته یکی از معتبر ترین هیات های باستان شناسی ما قبل تاریخ دنیا محسوب می شود، اظهار داشت: از آنجایی که از دیگر پایگاه های ما قبل تاریخ در ایران اطلاعات خاصی درخصوص پوشش زنان و مردان آن تمدن ها به دست نیامده این کتاب و این دست بافته ها یکی از ارزشمندترین آثاری هستند که اطلاعات جامعی به پژوهشگران ارائه می دهد.

وی ادامه داد: بقایای لباس ها، پیکرک ها و مجسمه ها و شرایط آب و هوایی منطقه، ارتباط با نوع فرهنگ پوشش و تزیینات از جمله عوامل کمک کننده در بازسازی این البسه هستند.

وی با اشاره به جایگاه حجاب قبل از اسلام در ایران گفت: فطرت انسان گرایش به پاکی، نجابت و حفظ حریم شخصی دارد و مردم ایران از هزاران سال پیش تاکنون در رعایت این فطرت پیشگام بوده اند و دین اسلام نیز بر این مهم تاکید فراوان کرده است.

وی با تصریح بر اینکه مروجان بی حجابی حتی در کشورهای غربی اندک هستند، اظهار داشت: در بیشتر فرهنگ ها و تمدن ها، انسانها تمایل به پوشش مناسب و شایسته دارند.

به گزارش ایرنا شهر سوخته با پنج هزار سال قدمت در شمال سیستان و بلوچستان در کنار محور ارتباطی زاهدان – زابل واقع شده و تاکنون آثار بسیار مهم و گرانقدری همچون نخستین چشم مصنوعی، نخستین جراحی مغز، بقایای شهرسازی، لوله های فاضلاب، پارچه های دوخته شده، سفالها، مهرها، نگین ها و سنگهای تراشیده شده و صدها اثر دیگر از این محوطه باستانی کشف شده است که نشان دهنده اوج تمدن، فرهنگ و پیشرفت صنعتی ایران باستان است.