وقتی موسیقی به جای خداوند مونس تنهایی برخی افراد می شود؛
اعتیاد به موسیقی؛ تخیل گرایی در سایه توهم آرامش!
بی تردید همه جوامع بشری به ویژه جوامع مدرن غربی که از عقلانیت افراطی در زندگی خود برخوردارند بیش از پیش به عاطفه، محبت و عشق نیازمندند اما آیا راهبرد غرب مبنی بر پناه بردن به موسیقی توانست این مولفه ها را احیاء کند؟
به گزارش اصفهان شرق/ مهدی نجفی، در عصری به سر می بریم که استفاده از انواع موسیقی توسط افراد با اهداف مختلف به ویژه ترمیم نیازهای روحی و عاطفی به اوج خود رسیده است، پدیده ای عجیب که نظرات متعدد و مختلفی را در جامعه موجب شده است.
از یک سو موافقان، ترویج روزافزون موسیقی در جامعه را موجب شادمانی و نشاط روز افزون جامعه به ویژه نسل جوان می دانند و در سوی دیگر مخالفان و منتفدان، افسردگی، درون گرایی و انزوا گزینی جوانان از اجتماع را به عنوان مهمترین تبعات و پیامدهای اعتیاد به موسیقی مورد نظر قرار می دهند.
موسیقی؛ نماد ناکارآمدی غرب در مواجهه با بحران های اجتماعی
بدیهی است آمار و اطلاعات قابل تأمل از آسیب های موسیقی بر جان و روح انسان با مراجعه به نظرات و کارشناسان برجستۀ داخلی و خارجی قابل مشاهده است، به عنوان نمونه از دیدگاه بسیاری از دانشمندان افزایش نگرانی هاى روانى، اغتشاشاتِ فكرى، اَمراض روانى (افسردگی ها و حتى بی خيالی ها)، سكته هاى قلبى و مغزى، ضعف اعصاب و به تبع آن اختلالِ حواس، پريشانى، جنون، ثقل سامعه (سنگينى گوش)، نابينايى، سل و… از جمله مضرات استفاده افراطی از موسیقی است. [1]
لذا اصرار آحاد جامعه به ویژه جوانان در بهره گیری افراطی از موسیقی با ادعای تأمین نیازهای عاطفی و روحی(آرامش) مقوله ای عجیب و غیر عقلانی است زیرا حقیقت این است که جوامع مدرن غربی نیز علیرغم به کار گیری همه ظرفیت های ممکن در گسترش موسیقی، نتوانستند بر مشکلات حاد اجتماعی خود فائق آیند.
بی تردید همه جوامع بشری به ویژه جوامع مدرن غربی که از عقلانیت افراطی در زندگی خود برخوردارند بیش از پیش به عاطفه، محبت و عشق نیازمندند اما آیا راهبرد غرب مبنی بر پناه گفتن به موسیقی توانست این مولفه ها را احیاء کند؟
تخیل و توهم جوانان؛ ارمغان استفاده افراطی از موسیقی
لازم به ذکر است اگر نیازهای انسان با مولّفه های حقیقی سعادت و کمال مرتفع نشود ناچاراً تخیل و توهم آن را جبران خواهد کرد، به عنوان نمونه وجود بسیاری از آسیب ها و چالش های اجتماعی در فضای مجازی و نیز افزایش آمار استفاده از محتوای غیر اخلاقی در اینترنت و دیگر رسانه های مهاجم بی ارتباط با عمق نیازمندی جامعه جوان کشور در رفع نیازها و غرایزعاطفی و جنسی نیست، لذا سرکوب مولفه های روحی و عاطفی در میان نسل جوان به ویژه غفلت مسئولان از بحران افزایش سن ازدواج، شیوع انواع و اقسام مشکلات و ناهنجاری های تخیل گرایی جوانان و نیز استفاده غیر معقول از موسیقی را تشدید خواهد کرد.
اما اگر زندگی روزمه مردم با واقعیات غیر قابل انکار پر شود و مولفه هایی از قبیل عقلانیت، عاطفه، عشق و محبت ورزی و نوع دوستی با یکدیگر تجمیع گردد یقیناحیات طیبه و سبک زندگی اسلامی جایگزین برخی ناهنجاری های رفتاری از قبیل استفاده افراطی از موسیقی خواهد شد.
موسیقی؛ مخدر روانی؛ توهم آرامش
با تأمل در رفتار شناسی جامعه جوان کشور در استفاده از موسیقی می توان در یافت آن قدر این ابزار جادویی در جامعه و در میان آحاد مردم به ویزه نسل جوان و نواجوان گسترش یافته است که به یک واقعیت کاذب و یک مسکن قوی و توهم زا تبدیل شده است.
از این رو جماعتی که به صورت افراطی به موسیقی روی می آورند با هدف تحریک پی در پی تخیل و توهمات خود و نیز افزایش لذت به این امر مبادرت می ورزند که در واقع نوعی از تخدیر است، که به عنوان واقعیت کاذب و شادی و نشاط دروغین و مجازی تبدیل شده است و با تخیل زایی، مخاطبان و شیفتگان خود را اسیر و سرگردان کرده است تا اندکی از غم ها و رنج های آنان را در ساعاتی اندک بزداید تا آنها به اصطلاح به آرامش دست یابند اما حقیقت غیر از این است و فقر فرهنگی، آشفتگی های روحی و روانی، نیازهای متعدد غریزی، بیکاری و هزاران مسألۀ دیگر در جای خود باقی است و اعتیاد به موسیقی نمی تواند موجبات افول و نابودی این مشکلات و چالش ها را فراهم سازد، زیرا حصول نشاط و شادی واقعی انسان نه با ابزارها و نمادهای فضای مجازی بلکه در فضای حقیقی پیرامونی انسان محقق می شود.
حمایت بی حساب و کتاب از موسیقی؛ تخیل گرایی برای تخدیر ذهنی جامعه
باید اذعان کرد رویکرد برخی از نهادهای مسئول در امر فرهنگ و حتی رسانه ملی در گسترش و حمایت بی حساب و کتاب در ترویج برخی انواع موسیقی زرد موجبات تداوم تخیل و توهم در جامعه را رقم خواهد زد، به عنوان نمونه حمایت های ناصواب وزیر ارشاد از برگزاری برخی کنسرت های هنجار شکنانه و نیز حمایت رسانه ملی از افزایش قارچ گونۀ ساخت برنامه های تلویزیونی با محوریت موسیقی و خوانندگی در کشور و نیز ارائۀ تصویر ایده آل و آرمانی از خوانندگان و تحریک مخاطبان خود به اهتمام روز افزون به موسیقی، از جمله مسکن ها و البته مخدرهایی است که تنها با هنر! متولیان فرهنگی و رسانه ملی در این خبط سنگین به منصۀ ظهور رسیده است.
حال آنکه چالش های واقعی جامعه شامل فشار اقتصادی و بیکاری جوانان، آمار تأسف بار اعتیاد و استفاده از موارد روان گردان در میان نسل جوان، آسیب های متعدد اجتماعی و از همه مهمتر تخیل گرایی نامطلوب با ابزار پناه به سوی موسیقی است نه دغدغه خوانندگی و اهتمام جوانان به امر موسیقی.
جای بسی تأسف است که تا چند سال قبل فرهنگ پاپ مذهبی برای برخی مداحان نیز مد شده بود و حتی برخی نشریات روشنفکری نیز درنشریات زرد خود این مسأله را مورد حمایت قرار می دادند و به آن پروبال می دادند.
حال آنکه همه این رویکردها تنها برای تخدیر روانی مردم و سرگرم سازی آنان به مشغولیت های سطحی و بی اهمیت و فراموش کردن دغدغه های واقعی جامعه صورت می گیرد.
عقلانیت دینی؛ راهکار برون رفت از پدیدۀ شوم موسیقی گرایی
بی شک برای برون رفت از این بحران فراگیر که موسیقی به جای خداوند به عنوان مونس تنهایی جامعه مورد توجه قرار می گیرد باید با ارائه دین ملموس و کاربردی و تقویت معنا گرایی در زندگی روزمره، در راستای نفی تخیل گرایی
و تقبیح برخی عادات نامناسب رفتاری از قبیل مقابله با موج مخرب نفوذ موسیقی غیر فاخر در زندگی مردم، مقابله با ازدواج های اینترنتی، معاشرت های نامشروع مجازی،…اقدام نمود.
هم چنین بر رسانه ملی فرض است در راستای بازتولید مفاهیمی از قبیل ازدواج، عشق ، عاطفه و محبت گرایی واقعی در قالب هنر از برخی بحران های موجود در این امر جلوگیری نماید و از تبعات و پیامدهای موسیقی های مخرب روح و روان مردم بکاهد.
امید است آحاد جامعه نسبت به کاهش مدت استفاده از موسیقی در زندگی روزمره خود اقدام نمایند که در این صورت تقویت ایمان واقعی و ارتقای عقلانیت دینی با راهبرد خدامحوری و رشد و تعالی واقعی در دنیا و آخرت و حصول آرامش واقعی دور از دسترس نخواهد بود.
[1] http://www.moshavereh.
انتهای پیام/ش
