اصلاح طلبان در حالی فرمان آماده باش برای انتخابات های پیش رو را دریافت کرده اند که با ۴ طرح نتوانستند «وحدت» در جبهه اصلاحات را رقم بزنند.
همه شواهد و قرائن نشان می دهد که پخت و پز رسانهای موضوع استعفای دولت روحانی را اصلاح طلبان شروع و جا انداختند.
مردم حقیقتاً به دنبال دولتی خوشقول، کارآمد، مقید به شعارهای خود و آرمانهای انقلاب و دولتی که خود را مکلف به انجام تعهداتش باشد، هستند اما این دولت در یک سال باقیمانده خود با چالشهای جدی چون حقوقهای نجومی، فساد اداری، رکود و بیکاری روبرو است.
جامعه اسلامی مهندسین با تائید کلیات دولت یازدهم، به عملکرد دولت در برخی از بخشها نقد جدی دارد، دولت در عرصههایی چون کنترل تورم خود را موفق میداند ولی عملکرد دولت در بخش رکود و اشتغال قابلقبول نیست بنابراین قرار بر حمایت از کاندیدایی روحانی از طرف جامعه اسلامی مهندسین نیست.
اصلاح طلبان داخل نظام نیز اگر تاکنون با این طیف مماشات کرده و رفتار سازماندهی شده آنان را به خطاهای موردی تقلیل داده اند، امروز باید به این رویه پایان دهند.
درحالی اصلاح طلبان بر سر ریاست عارف در مجلس دهم به توافق رسیده اند که حامیان دولت و برخی از هیئت دولتی ها همچنان در حال رایزنی با لاریجانی برای ریاست مجلس هستند.
به طور قطع وزن اصلاح طلبان و دولتی ها در مجلس دهم آنقدر نیست که بتوانند کنش گری های ساختارشکنانه شبیه مجلس ششم داشته باشند اما برای تداوم سیاست های خود در برجام ۲ ناگزیرند چنین رویکردی را به شکل خفیف تر دنبال کنند.
تکلیف یک چهارم کرسی های مجلس دهم تاکنون روشن نشده و روز ۱۰ اردیبهشت قرار است تا آرای مردم تکلیف مجلس دهم را یکسره کند.
پارلمان در سایه می تواند ضمن ایجاد محدویت های جدی برای عارف؛ او را نیز به نوعی تحت سیطره یک جریان بالا دستی در جریان اصلاح طلب قرار دهد.
وابستگی شدید اصلاحات به کسی که سابقه خوبی در ذهن مردم این سرزمین ندارد و البته هم چون بسیاری از هم قطارانش همچنان هم بر همان خط ریل گذشته سوار است و ماندن در گود سیاست را به برائت از گذشته و بازگشت به ملت ترجیح میدهد نشان دهنده عدم صداقت این جریان با ملت است.