به گزارش اصفهان شرق؛ به نقل از ایمنا، «هندو» به قلم «اس. ویشوانات» نوشت: شهر اصفهان در مرکز ایران شهر پل ها و پارک هاست که تمامی آنها در گذشته به طرز زیبا و بی نظیری با معماری برتر ایرانی طراحی و ساخته شده است. تا آنجا که این شهر را «اصفهان نصف جهان» می نامند.
اگر یک رودخانه داشته باشید که از میان شهر عبور کند به این فضاهای بی نظیر کمک می کند. به ویژه اگر این رودخانه کم عمق و عریض بوده و به لطف آب شدن برف ها دائمی و همیشگی باشد. «زاینده رود» دقیقا چنین رودخانه ایست که از رشته کوه های زاگرس سرچشمه می گیرد و در قلب شهر اصفهان جاری است.

بدون زاينده رود پل ها حزن انگیز و متروکه به نظر می رسند
با توسعه شهر در دوجانب رودخانه، پل ها بر روی آن ساخته شدند و چه پل هایی! این پل ها پل هایی نبودند که سودجویانه و سرسری برای رفع نیاز گذشتن از رودخانه ساخته شوند، بلکه آنها نمونه هایی عالی از طراحی هستند. آنها آب را مانند یک سد کوچک نگاه می دارند، همانند مجرا و آباره کار انتقال آب از یک جانب به جانب دیگر را انجام می دهند، همانند آب بند، کانال و رگلاتور جریان آب عمل می کنند، مکان هایی برای اجتماع و گردهمایی هستند به گونه ای که شهروندان در آنجا می توانند پاهای خود را به داخل آب برسانند و زیر طاق های پل یک چرت بعدازظهری را در روز گرم تابستان تجربه کنند. به علاوه این پل ها پارک ها را آبیاری می کنند.
این پل ها نام های شگفت آوری دارند: پل شهرستان، پل خواجو، پل چوبی، پل جویی و سی و سه پل محبوب من. در شب پل ها با چراغ های شهر نورانی می شوند. همه خانواده ها گردهم می آیند و با نشستن در پارک، به تماشای رودخانه می پردازند. برخی آواز می خوانند و برخی بازی می کنند.
توریست ها چه محلی باشند و چه جهانی مجذوب این پل ها هستند و این امر به اقتصاد شهر کمک می کند. بنابراین هر کس می تواند یک ترکیب شادی آفرین از سفر، سرگرمی، پول، زیباشناسی و اکولوژی را در این شهر تصور کند.
اما اوضاع به گونه ای که باید باشد، نیست. تقاضای کشاورزی و صنعتی برای آب از ظرفیت رودخانه فراتر رفته و مدیریت جریان آب در رودخانه را با مشکل مواجه ساخته است. زاینده رود در سال گذشته برای چندین ماه جاری نبود. بدون رودخانه پل ها حزن انگیز و متروکه به نظر می رسند. در خاطره بزرگترها، این نخستین بار است که چنین وضعیتی ایجاد شده است.

بحران
در سراسر جهان مدیریت آب و رودخانه ها یک بحران است. این ناتوانی برای کار درون یک چرخه اکولوژیک در دسترس دور از رسیدن به نتیجه است. اکولوژی رودخانه ها در معرض تهدید قرار دارد. معماری، طراحی و زیبایی شناسی آب تحت  علامت سوال قرار گرفته است. و این سبک زندگی به طور دائم در حال تغییر است.
دولت ایران برنامه ای تنظیم کرده تا با ارتقای بهره وری از آب برای باغ ها و کشت ها تقاضای آب کشاورزی 10 درصد کاهش یابد و آبیاری قطره ای در مزارع پیشرفت کرده است.
در حال حاضر زاینده رود جاریست. پل های اصفهان روشن است و زیبا به نظر می رسند. مردم در ساحل آن پیاده روی می کنند و مردم در پارک های اطراف آن فرش های پیک نیک خود را می گسترانند. زندگی شاید با حال و هوای دوره ساسانی در قرن ها پیش در کنار رودخانه جاریست.
به همان اندازه که شهروندان اصفهان به رودخانه نیاز دارند، پل های اصفهان نیز نیاز دارند که رودخانه جاری باشد.
به واسطه رسیدن به یک درک و شناخت دقیق تر از رودخانه ها، و فرهنگ و اکولوژی که آنها برای ما حفظ کرده اند، شاید ما راهی بیابیم تا مطمئن شویم که میراث جهانی حفاظت می شود.
وجود یک شیوه زندگی و یک تمدن تا اندازه زیادی به همین امر بستگی دارد.