چند نکته پیرامون تحولات منطقه و مذاکرات هسته ای
قبول گنجاندن عبارت “ابعاد نظامی احتمالی” در متن توافقنامه، زمینه‌سازی برای رخنه به اقتدار نظامی ایران است
“پروژه پیشرفت هسته ای” تنها محل نرمش احتمالی در مقابل دشمنان ملت ایران است و به همین دلیل هم یکی از خطوط قرمز لایتغیر، عدم جواز مذاکره در موضوعات غیرهسته ای است.
به گزارش اصفهان شرق؛ به نقل از راه دانا، چند نکته درباره آنچه در روزهای اخیر در منطقه و سوییس در جریان است:
یک ـ مذاکرات هسته ای ایران و ۱+۵، از دید آن ـ به اصطلاح ـ قدرتهای جهانی، “پرونده انحراف هسته ای” ایران است؛ اما از نگاه ما تنها “پروژه پیشرفت هسته ای” و یکی از پروژه های انقلاب اسلامی در مسیر پیشرفت و اعتلای الگوی عملی “اسلام ناب محمدی” در مواجهه با الگوهای آمریکایی، انگلیسی و صهیونیستی آن در جهان اسلام و به تبع آن در کل دنیاست. لذا رهبر حکیم انقلاب به عنوان مدیر ارشد تمام این پروژه ها، با استعمال تعبیر “نرمش قهرمانانه” اندکی نرمش را فقط در یک پروژه ـ آنهم با تعیین حداقلی از خطوط قرمز ـ پذیرفته اند تا دولت بعنوان پیشانی اجرایی نظام بتواند به یکی از دو هدف زیر به مثابه “احدی الحسنیین” دست یابد:
* تلاش برای برداشتن یک سنگ بزرگ از مسیر پیشرفت ملت ایران در پروژه پیشرفت هسته ای و به تبع آن تقویت کل نیروها در تمامی پروژه ها
* مواجه شدن با “حق الیقین” دشمنی طرف مذاکره و قطع امید کامل از خارج و اتکای کامل به توان داخلی و پیگیری جدی اقتصاد مقاومتی
دو ـ همانطور که گفته شد “پروژه پیشرفت هسته ای” تنها محل نرمش احتمالی در مقابل دشمنان ملت ایران است و به همین دلیل هم یکی از خطوط قرمز لایتغیر، عدم جواز مذاکره در موضوعات غیرهسته ای است. نکته مهم آن است که عدم ورود به پروژه های دیگر نظیر “حفظ اقتدار نظامی”، “الهام بخشی به بیداری اسلامی”، “تقویت محور مقاومت منطقه ای”، “مبارزه با تروریسم نیابتی داعش در عراق و سوریه” و… اگرچه لازم است اما کافی نیست. شرط کفایت این خط قرمز آن است که مذاکره کنندگان ما علاوه بر ایجاد مانع در برابر طرح این موضوعات، چه در محتوای تعهدات توافق جامع هسته ای و چه در شیوه تعامل و مذاکره مانع آسیب رسانی به سایر پروژه های انقلاب اسلامی شوند.
به عنوان مثال، قبول گنجاندن “ابعاد نظامی احتمالی[۱]” پرونده هسته ای ایران در توافق، دامی برای رخنه آتی دشمنان ملت ایران به پروژه موفق اقتدار نظامی ایران و ایجاد آسیب در آن تلقی می شود یا چنانچه در نحوه مذاکره گاهی فراموش شود که طرف مقابل دشمن خونخوار ملتهای مظلوم و مسلمان است، با او قدم بزنیم یا در غم از دست دادن مادر، خارج از شئون دیپلماتیک رفتار کنیم، به ذخیره عزت مورد نیاز توفیق نهایی در سایر پروژه ها و نهایتا به برآیند آنها در جبهه ای یکپارچه آسیب جدی وارد کرده ایم.
شاید لازم باشد فهرستی از مصادیق دشمنی های لاینقطع آمریکا و متحدانش تا امروز در حق ملت ایران و سایر ملتهای مظلوم جهان، در جیب و مستندات حجیمش در چمدان مذاکره کنندگان موجود باشد تا اگر به مصالح دیپلماتیک در این بیست ماه از به کار بردن کلمه دشمن اجتناب کرده اند، لااقل برای حفظ کینه انقلابی از آنها ـ به تعبیر امام راحل (ره)[۲] ـ گه گاهی در خلوت هتل های لوزان و ژنو مرور گردد.
سه ـ آنچه در “پروژه پیشرفت هسته ای” از نگاه جمهوری اسلامی ایران در جریان است، تلاش حداکثری برای حفظ حداقلی دستاوردهای تحقیقاتی، فنی و صنعتی در این حوزه از دانش روز دنیا با صرفنظر کردن مقطعی از شتاب فزاینده پیشرفت گذشته است. به عبارت دیگر چنانچه این پروژه به یک خودرو تشبیه شود، قرار نیست خودرو خاموش شده، به پارکینگ منتقل و سوییچ آن به دیگری تحویل و از راننده قبلی سلب اختیار داده شود؛ بلکه سقف خواسته ما، ادامه حرکت خودرو با سرعت کمتر و رعایت سقف شتاب آن و کف خواسته ما روشن ماندن خودرو در حالت توقف با راننده پشت فرمان خواهد بود. در این مثال ضرورت برگشت پذیر بودن تعهدات ایران به این معناست که چنانچه طرف مقابل به تعهداتش پایبند نبود و قصد نیرنگ داشت، در کمترین زمان ممکن راننده بتواند پایش را بر روی گاز بفشارد و در همان مسیر سابق ادامه مسیر دهد.
