«حاج ابراهیم حیدری، پیرمرد 60 ساله‌ي ورزنه‌يی، یک حلقه گاوچاه را باز‌سازی و به یک فرصت طلایی برای جذب گردشگران تبدیل کرده است. او می‌گوید: با این روش سنتی، روزانه سه‌هزار مترمربع زمین کشاورزی را در دو نوبت صبح و عصر می‌توان آبیاری کرد. با این روش، دیگر نیازی به مصرف برق و استفاده از موتور آب‌کش نیست و برای بالا کشیدن آب از یک یا دو راس گاو کوهان‌دار سیستانی استفاده می‌شود. گاویار به گاوها کمک می‌کند تا بر یک سطح شیب دار یا «گاو رو» حرکت کنند و دلو را که به چرخ چاه بسته شده، در حالی که پر از آب شده است، از کف چاه بالا بکشند. دستیار او نیز آب را از دلو خالی و در مزرعه هدایت می‌کند.»

در ادامه نيز آمده است: «حاج ابراهیم می‌گوید: این گاوهای من عادت کرده‌اند که اگر برای‌شان آواز نخوانم از چاه آب نمی‌کشند. او این بیت‌های عامیانه‌ي قدیمی را برای گاوهای دردانه‌اش می‌خواند تا با آواز او به حرکت درآیند:

دو سه روزه که بوی گل نیومد / صدای چه‌چه بلبل نیومد

بریم از باغبان گل بپرسیم / چرا بلبل به سیر گل نیومد؟

گل سرخُم چرا خوابی و نالی؟ / بیا تقسیم کنیم دردی که داریم

بیا قسمت کنیم درد سرت را / که تو کوچک‌تری طاقت نداری

سرت نازم که سرسر می‌کنی تو / مثال میش، به‌به می‌کنی تو

مثال بره گم کرده مادر / دمادم یاد مادر می‌کنی تو»

سپنتا با اشاره به اين‌كه گاوچاه ورزنه که به همت این پیرمرد خوش‌ذوق باززنده‌سازی شده در مدتی کوتاه به یکی از جاذبه‌های گردشگری این شهر تاریخی تبدیل شد و روزهای تعطیل پذیرای گروه‌هایی از گردشگران است تا با این شیوه سنتی آبیاری آشنا شوند، درباره‌ي ديگر آثار تاريخي شهر ورزنه گفته است: «ورزنه، شهری از توابع بخش بُن‌رود در شهرستان اصفهان است که در نزدیکی تالاب گاوخونی واقع ‌است و متاسفانه در سال‌های اخیر به‌دليل مدیریت اشتباه منابع آب استان‌های اصفهان و چهارمحال و بختیاری، این تالاب ارزشمند خشک شده است.

«پل قدیمی ورزنه»، «مسجدجامع»، «رباط شاه‌عباسی»، «کاروانسرا» و «بادگیرهای قدیمی»، آب‌انبارهای فراوان، برج‌های کبوتر، قلعه‌ها و آثاری از آسیاب‌های آبی، از بناهای تاریخی این شهر به‌شمار می‌روند. یکی از ویژ‌گی‌های ورزنه، زنان و دختران چادر سفیدی هستند که به جای پوشیدن چادر سیاه متداول امروزی، براساس یک سنت کهن، در کوچه و خیابان چادری به رنگ کاملا سفید به سر می‌کنند.

یکی از قدیمی‌ترین و مشهورترین گاوچاه‌های اصفهان بازمانده از دوره‌ي صفوی، در قسمت غربی مسجدجامع عتیق اصفهان در شمال شبستان زمستانی (بیت الشتاء) قرار دارد. این محل اکنون به شوفاژخانه‌ي مسجد تبدیل شده است و گردشگران به آن راهی ندارند.»