به گزارش  اصفهان شرق؛ لُوس کردن کودکان آنها را موجوداتی ضعیف و بی اراده و خود رأی بار می‌آورد. چنین کودکانی در ایام کودکی، پدران و مادران خود را با انجام کاهای نادرست به زحمت می اندازند و آنان را با مشکلاتی مواجه می‌کنند.

کودکی لوس بار آمده، به دو مصیبت بزرگ گرفتار می‌شود؛ از طرفی توقع دارد زن و مرد اجتماع، مانند پدر و مادرش او را نوازش کنند و بی حساب احترامش کنند و اوامر او را بی چون و چرا انجام دهند.

وقتی مشاهده می‌کند که مردم نه تنها احترامش نمی‌کنند، بلکه در مقابل این توقع بیجا مسخره‌اش می‌کنند، سخت ناراحت می‌شود و در خود احساس حقارت و پستی ‌می‌کند و از طرف دیگر شکست‌های درونی و ناکامی‌های روانی که منشأ عقدۀ حقارت شده است، او را تندخو و عصبی، بی حوصله، بداخلاق می‌کند، به مردم بدبین می‌شود و با کلمات زشت و رفتار ناپسند پدر و مادر یا افراد دیگر را عصبانی و ناراحت می‌کند.

هیچ چیز به قدر تحقیری که کودک در قبال قدرت و زورنمایی بزرگترها در خود احساس می‌کند، اعتماد به نفس را در او خاموش نمی‌کند، به خصوص وقتی که پس از توسل به زور به او بگویند: “بی خود سعی نکن، تو نمی‌توانی، عرضه اش را نداری”.

در ریحانه بهشتی آمده است: اگر کودک مورد احترام باشد، در خانه کمتر از اوامر پدر و مادر سرپیچی می‌کند. احترام به کودک و حسن معاشرت پدر و مادر با وی یکی از اساسی ترین عوامل ایجاد شخصیت در کودک است.

پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «اَکرِمُوا اَولادَکُم وَ اَحسِنُوا آدابَهُم؛ به فرزندان خود احترام بگذارید و با آداب و روش پسندیده با آنها معاشرت کنید.»

بنابراین باید عنوان کرد که مربی خوب کسی است که عاقلانه خواهش‌های کودک را از راه‌های صحیح و با روش درست تعدیل کند.

انتهای پیام

منبع:تسنیم