به گزارش اصفهان شرق؛ هنوز خود را فعال اقتصادی می داند. هنوز لبخند بر لبانش جاری است و البته همین لبخندها را یکی از فنون مذاکره می داند. شهرام جزایری عرب 11 مهر ماه 1393، بعد از 11 سال حبس، آزاد شد. قرار گفت وگوی ما ابتدا با سیدمحمود علیزاده طباطبایی، وکیل جزایری بود، اما پس از توافق با طباطبایی، قرار مصاحبه با موکل وی نیز فراهم شد و بعد از نیم ساعت شهرام جزایری عرب به جمع ما اضافه شد. متن پیش رو، حاصل گفت وگوی هفته نامه پنجره با جزایری در دفتر طباطبایی است:

آقای جزایری شما ساکت هستید و در حضورتان، وکیل شما آقای علیزاده سخنگویتان شده است.
اول اینکه اگر من در این برهه بخواهم به شرایط پرونده ورود کنم، به این دلیل که پرونده از مظلومیت خارج نشده ممکن است مفید نباشد. دوم اینکه باید ببینیم مصاحبه چه دردی را دوا می‎کند. به هر حال من یک فعال اقتصادی هستم و شیرازه رفتاری‎ام هم با همین مسئله گره خورده است. نمی‎خواهیم فضا به‎گونه‎ای باشد که مثبت نباشد. من باید در دو مقام از عملکردم دفاع کنم، باید از مسئولین شرکت‎ها و عملکردم دفاع کنم. من شاید تنها مدیر در سراسر دنیا هستم که از دیوان عالی کشور، حکم خوش حسابی دریافت کرده‎ام. این برای من سند افتخار است. من در بخش‎‎های حقوقی پرونده اجازه دخالت ندارم و حوزه صلاحیت آقای علیزاده است. اما این بخشش که این پرونده چه پرونده‎ای است یا اینکه چه صحبت‎ها و حوادثی چگونه متفق شده، در حوزه فهم من نیست و تخصص آقای دکتر است و باید دید آیا برای جامعه فایده‎ای دارد و منشأ برکت است یا خیر؟ اگر آقای دکتر تشخیص دادند، اطلاع‎رسانی می‎کنند و طبق اسناد پیش می‎روند. من نمی‎خواهم کار ایشان را که تا به الان زحمت کشیده‎اند بی‎نتیجه بگذارم.
سلامت بیش از حد رفتار سازمانی ما از یک سو، دفاعیات موثر آقای دکتر از سوی دیگر و در نهایت کمک خداوند باعث شد که از این داستان با 13 سال رنج و مشقت قسر در برویم. خدا نکند که تیغ حضرات کسی را بگیرد، در آن صورت است که ریز و درشت را می‎برد.
درباره رفتار‎های اقتصادی من دوجنبه وجود دارد؛ یک جنبه شامل بخشی است که منافع شخصی برای من داشته و قطعا نفع آن به جامعه هم رسیده است که البته این باید جمع بندی شود و به‎صورت مجموع خدمت شما ارئه شود. من اصلا آدم سیاسی‎ای نیستم و خالصا مخلصا برنامه سیاسی ندارم چون شرایط فعلی را مناسب نمی‎دانم. فعلا باید به خانواده برسم و زحمات آقای علیزاده را جبران کنم. از زندان، بسیار مزاحم ایشان می‎شدم. حتی در زندان که کار کوچکی برای یکی از آشنایان با ایشان داشتم، خجالت می‎کشیدم که با ایشان تماس بگیرم.

آقای دکتر طباطبایی درباره شما گفتند که شهرام از کسانی است که از هیچ، همه چیز می سازد.
این یک پهلوی داخلی من است. پهلوی خارجی من هم وجود دارد. من یک ایرانی هستم که نظام را دوست دارم و به‎لحاظ اعتقادی و عقلی مطیع ولی امر هستم. رفقا و شرکای ما هم هرچند همواره انتقاد داشتند، اما همین گونه بودند. همه جای دنیا هم امثال ما همین گونه هستند. از شما و همه عزیزان خواهش می‎کنم که درباره افرادی مثل ما و حتی بابک زنجانی عجله نکنید. طبق قانون اساسی، اصل بر برائت است. ایشان متهم هستند ولی در پناه قانون از امنیت برخوردار هستند.
من سال‎ها گفتم که اجازه بدهید پرونده من قطعی شود، بعد سراغ جنجال بروید. اتفاقا روزی که پرونده قطعی می‎شود، دیگر اطلاع‎رسانی و جار و جنجال تمام می‎شود. این را می‎توان قانون کرد که این‎گونه نشود. در بهداری زندان به آقای امیرمنصور آریا گفتم که اگر اعدامت نکنند، حداقل 10 تا 15 سال، درگیر جار و جنجال خواهی بود. من به او گفتم که البته اصلا عملکرد من و شما قابل مقایسه نیست. فردی با جایگاه من و شما نباید این اقداماتی را انجام دهد که شما انجام دادی. شما یک برگه بیاورید که من بدون ضامن، پول گرفته باشم، بدون برگه وام گرفته باشم یا جعل سند انجام داده باشم. از یک طرف دیوان عالی حکم خوش حسابی به من داد و از طرفی اتهامم تحصیل مال نامشروع بود.

به چه میزان عوامل سیاسی را در پرونده خودتان موثر می دانید؟
همه پرونده. با جنجالی که ایجاد شد این فضا درست شد. اینکه بخواهم بگویم رسانه ها کردند، مسئولین کردند یا خودم کردم، این‎گونه نبود. ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کار شدند تا شهرام جزایری را زمین بزنند. من هم که فرد پررویی بودم، چهره‎ام خوب بود! آقای محمودی می‎گفتند این بچه را به صلابه کشیدید! برای اینکه حساب باز کرده! اصلا 500 حساب باز کند چه ایرادی دارد؟! از طرفی هم حضرات اشتباه می‎کردند، چون در برابر یک کار انجام شده قرار گرفته بودند، مدام یک اتهامی را وارد می‎کردند، اتهام به دادگاه می‎رفت و مراجع قضائی و دفعیات، آن را می‎شکست. اگر حتی 27 سال را تایید کرده بودند هم اتفاقی نمی‎افتاد! احکامی صادر می‎شد و پشت عملکرد ما می‎نشست، پررویی و دفاعیات من هم در کنار کمک خدا، مسئله را پیش می برد.

یعنی شما بین وضعیت خودتان و مه آفرید یا فاضل خداداد شباهتی نمی‎بینید؟
شباهت این بود که در موضوع فساد اقتصادی برای همه پرونده‎ها تشکیل شد. متاسفانه بزرگ‎ترین و جنجالی‎ترین و پرآسیب‎ترین پرونده اقتصادی در دستگاه عدلیه کشور، پرونده من بوده است. شما یکی از این پرونده‎ها را بیاورید که یک شکایت علیه متهم واصل نشده باشد! روال این است که وقتی یک شرکتی حرکت می‎کند، تاثیرات مثبت و منفی در جامعه دارد و افراد و جامعه را تحت تاثیر قرار می‎دهد. متاثر از این اثرات فضاسازی برای افراد ایجاد می‎شود.
من داشتم کار اقتصادی خودم را می‎کردم. منزل آقای دری بود که می‎خواستند پسر ایشان را دستگیر کنند. من اولین بار ایشان را می‎دیدم، حدود 10 دقیقه خدمت ایشان بودم و پس از آن هم مستقیم به فرودگاه رفتم و سفر داشتم. من را هم در حاشیه همان جریان بازداشت کردند و دو هفته هم سراغ من نیامدند. متهم ردیف اول، فرزند آقای دری، محمد دری نجف آبادی بود. احمد رستگار و نادریان و مهدی مقتدایی بودند که یک شرکتی در جردن داشتند که با افراد آشنا می‎شدند و آن‎ها را پیش پدرانشان می‎بردند و بدون اطلاع آن ها، زدوبند اقتصادی می‎کردند و پول دریافت می‎کردند.(که همان زمان نیز به این موضوع در سایت های خبری با ذکر نام پرداخته شد) پدر یکی از این افراد به من گفت که دست این‎ها را بگیر و این‎ها را تولیدکننده کن. من یک جلسه با این‎ها داشتم و در حاشیه همان جلسه، اطرافیان این‎ها را هم دستگیر کردند. دو هفته بعد، به من گفتند که شما متهم ردیف اولی! من گفتم چطور، نه شکایتی علیه من واصل شده و نه اتفاقی افتاده و نه من مشکل بیمه و چیز دیگر داشتم. بیش از 180 میلیارد، گردش مالی ما بود و حتی یک فقره شکایت به کلانتری نداشتیم. این به این معنا نبود که کسی با ما دعوا و اختلاف نداشت، ولی من می‎گذشتم. به همکاران می‎گفتم با مردم چانه نزنید، اگر ناراضی است پولش را پس بدهید. شما دنبال کسب درآمد برای خانواده هستید. ما مقادیر معتنابهی از اختلافات را حل می‎کردیم و نمی‎گذاشتیم به مراجع کشیده شود. یک مغازه کوچک هم بدون اختلاف ممکن نیست. من الان حساب کردم اگر بخواهم همان شرکت را داشته باشم، باید حدود 10 تا 12میلیارد تومان هزینه کنم.
من شهادت می‎دهم قوه قضائیه هیچ وقت در پرونده من دوست نداشت که بی‎دلیل و بدون رسیدگی حکم صادر کند یا دعوا و درگیری ایجاد کند. آن‎هایی که در پرونده من ظلم کردند، همه شانتاژچی بودند. این نوع رفتار‎ها البته خیلی طبیعی است.
یک پهلوی رفتاری من، همکاری‎ام با مجلس شورای اسلامی و ریاست جمهوری بود. دوستان نزدیک من می‎گویند که تو به مجلس پول دادی و سمت مشاوره را خریده ای. در صورتی که این‎گونه نبود. من در زندان محبوبیت زیادی داشتم که بدون هزینه کردن یک هزار تومانی به دست آمده بود، اصلا شما نمی‎توانید این نوع موارد را با پول بخرید. هرچند که من وقتی با فردی دوست باشم و او را بپذیرم، همه نوع حمایت مادی و معنوی از او انجام می‎دهم. آقای علیزاده الان 10 سال است که مرا حمایت می‎کند. چرا؟

شما در سال 85 در دادگاه گفتید که «سارق فرار می‎کند، من مسروق بودم». منظورتان چه بود؟
منظورم این بود که کسی که از کشور می‎دزدد باید فرار کند، من که دزد نبودم و این الان ثابت شده است. یک دستی خارج از قوه قضائیه که می‎توان از آن‎ها با عنوان دلسوزان نظام یاد کرد، این جریان را این‎گونه پیش بردند. من در آن موقع آزاد بودم، صبح می‎رفتم و شب به زندان باز می‎گشتم. حکمم هم این بود که باید بیش از 100 میلیون دلار بازمی گرداندم و دو سال حبس تعزیری را تحمل می کردم. اما در مقابل، آن‎ها هم باید اموال من را بازمی گرداندند، ولی به یکباره شهرام جزایری از آزادی و خسارتش دست کشید و فرار کرد! همین موضوع باعث شد که آن مطالب هم به حاشیه برود. ممکن است در واقع یک اثرات مثبت در رسیدگی من ایجاد کرده باشد، اما واقعیت این است که خدا کمک کرد و با من بود. حتی استفاده من از آقای علیزاده با اعتراض بسیاری از افراد مواجه شد. می‎گفتند ایشان سیاسی است و باعث می‎شود پرونده اقتصادی تو، سیاسی شود. اما ما در درجه اول با هم رفیق بودیم و ثانیا اینکه ایشان با قلبش از من دفاع کرد. این لازمه‎ای است که برای همه زندانیان و بابک زنجانی و دیگران هم لازم است.
در مورد مسئله نقش و جایگاه من در کشور، شما هم از حیث خبرنگاری حائز جایگاهی هستید. من به دانشی به‎عنوان دانش پول رسیده بودم که مثل چاقو از یک سو تهدید است و از یک سو فرصت است. من به دانشی دست پیدا کرده بودم که برای کشور مفید بود و می‎تواند سرمایه جذب کند. من برعکس دوستان معتقدم که تحریم‎ها می‎تواند برای بخش خصوصی فرصت باشد، این در حالی است که بورس، واقعا بورس باشد و سرمایه دار خصوصی، وابسته به دولت نباشد. اگر شهرام جزایری دزد بود، چرا روزی که آزاد شد به من شال کسوت دادند و دارای مسئولیت در زندان بودم؟!
روزی که آقای احمدی‎نژاد از 300 میلیون کمک من به کروبی نام می برد، من را بالا می‎برد. من از زندان برای ایشان پیام فرستادم که از ایشان تشکر کنید! اگر مردم به ایشان رای دادند، من ایشان را زیردست آقای علیزاده استخدام می‎کنم که مسئولیت پیگیری وصول مطالبات ما را بر عهده بگیرند! من بعد از مطلبی که از قول آقای کروبی در این باره منتشر شده بود، با ایشان تماس گرفتم و گفتم خداوکیلی درست است که شما چنین حرفی خطاب به آقای احمدی‎نژاد زده اید؟ گفتند که مثل حدیث کسا که عبا را روی شانه‎‎های بقیه می‎اندازند، بعد از اتمام مناظره که احمدی‎نژاد درباره 300 میلیون سوال کرد و گفت که نگفتی این پول را چه کردی، عبایم را روی دوش آقای احمدی‎نژاد و فرد دیگری انداختم و گفتم مهریه مادر تو کردم! در ادامه گفت من که این داستان را جایی نقل نکردم، احمدی‎نژاد هم همین‎طور.
(پیگیری های پنجره حکایت از کذب بودن این ادعا داشت)
من بیش از آقای احمدی‎نژاد، به آقای روحانی انتقاد دارم، چون آقای روحانی می‎فهمد و خودش را درگیر روزمرگی‎‎های سیاسی و جواب دادن به همه صحبت‎ها می‎کند. من اگر جای آن‎ها بودم، بیشتر وقتم را به برنامه‎ریزی سازمانی می گذراندم. الان، هم آقای هاشمی درگیر این فضا شده و هم آقای روحانی. البته آقای هاشمی کمتر وارد این فضای روزمرگی و جواب دادن به ادعا‎ها شده‎اند.

گویا شما در دوره زندان، کلاس برگزار می کردید!
کلاس نبود، در همین صحبت‎‎های روزمره که با حضور مامورین امنیتی در زندان رد و بدل می‎شد، من درباره بورس و ال سی و موارد این‎گونه صحبت می کردم، بعد همین افراد گفتند که جزایری در زندان کلاس گذاشته است! من از این جهت هم می‎توانم صاحب تاثیر باشم. در زندان هم افراد بسیاری برای همین مسائل من را می‎دیدند. من فکر می‎کنم حدود 20 سال از اقتصاد ایران جلوتر هستم. مشورت‎‎هایی که به ارگان‎‎های مختلفی مثل بازار بورس و سرمایه داده‎ام، گواه این ادعاست. بعد‎ها اگر معلوم شود که ما در این 13 سال چطور کارهایمان را پیش برده‎ایم، بسیار عجیب است.

شنیده‎ایم که از سال 85 به شما مرخصی نداده اند!
کل مرخصی‎ای که من داشتم یک 90 روز و یک 110 روز بوده است.

پس چطور کارهایتان را پیش می بردید؟
با تلفن!

این امکانات برای همه زندانیان وجود دارد؟
من در کنار یک افغانی زندگی می‎کردم. این امکانات مبتنی بر اعتمادی است که نسبت به من به‎وجود آمده بود. اگر هر کسی فعالیت خودش را در زندان انجام دهد، مشکلی به‎وجود نمی‎آید. من اینترنت و لپ تاب و… داشتم، اما جاروجنجال راه نینداختم، به همین دلیل بود اعتماد داشتند.

علیزاده طباطبایی: آقای الیاس محمودی (قاضی کاشف پرونده) تعریف می‎کرد که من صدای شهرام را ضبط کردم و به جلسه روسای تشریفات قضائی بردم. در آن فایل، شهرام فحش‎‎های چارواداری خطاب به آقای شاهرودی می‎داد. ایشان گفت منتظر بودم آقای شاهرودی بگویند که به‎شدت با این برخورد کنید، اما ایشان گفتند که خداوکیلی اگر این بلایی که سر این آدم آوردند را سر هرکدام از شما می‎آوردند، بدتر از این نمی‎گفتید؟
( صحت و سقم این مطلب را از دکتر الیاس محمودی پرسیدیم که پاسخ های ایشان در این مورد را می توانید در همین شماره پنجره مطالعه کنید)

شما بعد از این همه سال هنوز هم معتقدید پول‎‎هایی که به افراد مختلف پرداخت می‎کردید برای رضای خدا و فقط و فقط با قصد کمک و خیر بوده است؟
بی تعارف بگویم، نه! شما پول خودتان را در بانک می‎گذارید، برای گرفتنش باید خرج کنید؟ وجوهاتی که شما صدای آن را درآورده اید، یک دهم آنچه بوده که ما پرداخت کرده‎ایم. درباره آقای کروبی نمی‎دانم این 300 میلیون از کجا آمده است! اگر منظور پرداخت من به شیخ مهدی کروبی باشد، من لله یک قِران به ایشان پرداخت نکرده‎ام. اما اگر منظورتان پرداخت وجوهات به دفتر ایشان و افراد معرفی شده از طرف ایشان است، بالای 13 یا 14 میلیارد بوده است. کدینگ این رفتار‎های من را فقط می‎توان از زندانیان سوال کرد. من خودم نمی‎دانم به چند زندانی کمک می کردم.

ولی سوال اینجاست که چرا این کمک از کانال‎‎های سیاسی عرضه می‎شده؟
من اصلا مخالف موضوعی با عنوان موسسه خیریه هستم. من صادقانه حرف می زنم. اگر بگویید شهرام جزایری، هزار تومان داده تا چیزی بگیرد، این اشتباه است و اگر هم بگویید که شهرام جزایری از این اقدامات سودی نمی‎برده، این هم اشتباه است. امکانات زیادی برای من فراهم بوده و درب‎‎های زیادی به رویم باز بوده است. هنوز هم باز است و حتی بیشتر از گذشته! مثلا در زندان اوین، شهرام را به‎عنوان یک فرد عاقل در زندان می‎شناختند. متاثر از رفتار سازمانی من با مسئولین زندان یک احترامی برای من ایجاد می‎شد، همیشه برای خواسته‎‎های زندانیان بی‎دریغ کوشیده‎ام. در همین چند روز که آزاد شده‎ام هم با پررویی‎ام پیگیر بوده‎ام.
من 50 میلیارد بدهی داشتم، 55 میلیارد هم دارایی داشتم. حدود 55 تا 56 میلیارد هم صرف خیریه کرده بودم که تنها حدود 2 یا 3 میلیارد آن را جیغ و جنجال کردند! من تعداد زیادی مدرسه و مسجد و بیمارستان ساختم، چرا کسی از آن‎ها یاد نکرد؟!

مگر شما این لیست را خودتان در دادگاه نخواندید؟
به من آمپول زده بودند و من متوجه نبودم چه می‎گویم! لیست را خودشان تهیه کرده بودند و به من دادند که قرائت کنم. ادعا شد 3 میلیارد و 800 میلیون تومان بود که 1 میلیارد آن به موسسات بود. مثلا برای نماینده کرمانشاه یک منزل خریداری کردم که البته در جریان پرداخت بدهی‎‎های خودم، فروختمش!

در دوران مجلس ششم، تقابل های سیاسی چه تاثیری داشت؟
تنها عایدی من از مجلس ششم لعنت الله علیه، 13 سال حبس بود. من در این باره سکوت می‎کنم. اگر در این باره با محمودی کنار می‎آمدم، من را آزاد می‎کرد! الیاس محمودی من را به مدت 54 روز، گروگان‎گیری دولتی کرده بود. من را به‎صورت غیرقانونی بازداشت می‎کرد و دوباره به‎صورت قانونی آزاد می‎کرد!

الان شما فشاری برای مصاحبه نکردن دارید؟
شدیدا! در همه جای دنیا یک بدنه‎ای از حکومت هست که خودش را مالک نظام می‎داند و تابع هیچکس حتی رهبری هم نیست. نمونه این جریان، حسین شریعتمداری است! من از زندان با وی تماس گرفتم و گفتم چرا درباره من کم می‎نویسی؟ بیشتر بنویس! این‎ها رفتارهایشان قانونی نیست.

عجب! بی خود نیست می‎گویند باید از شهرام جزایری برای آموزش استفاده کنیم.
افرادی مثل شهرام جزایری کار خودشان را انجام می‎دهند و برای این کار نیازی به سرمایه و تسهیلات و هیچ چیز ندارند. شما برای قضاوت راجع به‎کار من، پنج سال کنار دست من بنشینید، آنگاه بگویید که شهرام جزایری دزد است یا نیست! البته این را تکذیب نمی‎کنم که دوستانم را به‎شدت حمایت مالی و معنوی می کنم و در برابر افرادی که دزدی بکنند یا کثیف باشند، به‎شدت می‎ایستم. خاطره‎ای در این باره بگویم؛ در زمانی که در زندان بودیم یکی از آشنایان تماس گرفت و گفت که فلانی رئیس بند شما شده است و تو را می‎خواهد. به من پیشنهاد داد که تو سروکیل بند این قسمت باش، از کنار این سمت می‎توانیم پول خوبی به جیب بزنیم. من چیزی نگفتم و او دوباره و سه باره درخواست خودش را مطرح کرد. من هم به دفتر رئیس زندان رفتم و گفتم یا این فرد را عوض می‎کنید یا من با رئیس سازمان زندان‎ها تماس می‎گیرم و آبروریزی می‎کنم. ما در جهاد بازداشتگاه اوین بی‎حد و حصر به زندانیان سرویس دادیم و افرادی که زدوبند می‎کردند از ما به‎شدت می‎ترسیدند و با زدوبند‎ها به‎شدت برخورد می‎کردیم.

قبول دارید خنده هایتان در دادگاه برای بینندگان سنگین بود؟!
بله. دادگاه تجدیدنظر جالب بود! قاضی تجدیدنظر به من گفت آقای جزایری خواهشا به ما نخند! 14 جلسه که تمام شد، آخرش من لبخند زدم به قاضی! یکی از فنون مذاکره همین لبخند است. به‎علاوه اینکه کارهایشان خنده دار بود. اولین باری که در دادگاه خنده‎ام گرفته این بود که در دادگاه، من را احضار کردند و متن کیفرخواست را خواندند. من با خودم می گفتم الان می‎گویند جزایری در مجلس چه کرده و اینها. می‎ترسیدم این موارد در صحن باز شود.

ورود شما به مجلس از طریق نماینده‎‎های راست بود یا چپ؟
ولله نماینده‎‎های راست! من در مجلس ششم می‎گفتم که مجلس دست چپ هاست پس باید یک کمیسیون، دست راست‎ها باشد و اصلا هادی خامنه‎ای و الیاس حضرتی از همین موضوع با من ناراحت بودند. آقای عبداللهی که رئیس این کمیسیون بود، به‎شدت انسان درستی بود.

پس چطور ابعاد این قضیه، دامن جناح چپ را گرفت!
در همه جای دنیا این چرخش عادی شده است. احمدی‎نژادیسم 7 سال بعد رئیس‎جمهور ایران خواهد بود و امیدوارم بسیاری از مشکلات در آن زمان حل شود. من نمی‎فهمم راست و چپ یعنی چی! چون راستی‎ها افرادی بودند که بسیار انسان‎‎های خوبی بودند!

انتهای پیام/
منبع:تسنیم