«من بلافاصله راهی قم شدم و پیش امام رفتم، گفتم آقا رفراندوم برای چی؟ شما اعلام کنید. همه دنیا می دانند که همه مردم پشت سر شما هستند. من مطمئن هستم اگر شما جمهوری اسلامی را به عنوان نظام سیاسی کشور اعلام کنید هم مردم ما و هم دنیا آن را خواهند پذیرفت. رفراندوم هم می خواهد همین را نشان دهد. در حالی که هیچ امکاناتی هم نداریم.

گفتند: شما الان نمی فهمید. الان وضع همین است که شما می گویید. اما پنجاه سال بعد گفته می شود: با سوء استفاده از احساسات مردم نظام مورد نظر خود را بر مردم تحمیل کردند. عواطف مردم را تحریک کردند و آنچه مورد نظرشان بود را گفتند و مردم بازگو کردند. باید رای گیری شود و تعداد موافق و مخالف مشخص شود و رسماً اعلام شود.»

این صحبت‌های صادق طباطبایی از پیشگامان انقلاب اسلامی ایران در مورد برگزاری رفراندومی است که در ان ملت ایران با رأی بالای 98 درصد با استقرار حکومت «جمهوری اسلامی» موافقت کردند.

باید پرسید در کجای دنیا رهبری که از چنین جایگاه و کاریزمایی در بین مردم برخوردار است، تنها 50 روز بعد از گذشت انقلابی که توسط خود مردم رقم زده شده است، می‌آید نهضت خود را دوباره به رأی مردم می‌گذارد!؟

اولین انتخابات بعد از انقلاب در 12 فروردین 1358 برگزار شد تا خود مردم انتخاب کنند که می‌خواهند چه حکومتی از آن پس در کشورشان مستقر باشد و این اولین آزادی بود که انقلاب و حضور همه مردم در صحنه به ملت ایران داده بود. ملتی که هزاران سال به اجیار در زیر سلطنت پادشاهان یکی پس از دیگری زندگی کرده بودند و به گواه تاریخ در سده اخیر نه تنها پادشاهان بلکه اجانب غرب و شرق دیگر برای آن‌ها تعیین تکلیف می‌کردند.

این سنت الهی است که مردم خودشان تقدیر خود را رقم می‌زنند. اگر در صحنه باشند و تشخیص درست بدهند امیرالمؤمنین علی -علیه السّلام- رهبرشان می‌شود و اگر در صحنه نباشند و تشخیص غلط بدهند، این آیت عظمای الهی خانه نشین می‌شود و باید خلافت دیگران را تحمل کنند.

در طول دوران شاهنشاهی در ایران از اولین شاهان تا پایان دوره پهلوی اول، مردم عموماً در صحنه نیامدند تا برای وطن خود تصمیم بگیرند و هر گاه هم حرکتی می‌شد، استمرار پیدا نمی‌کرد تا جایی که سرانجام در دوران پهلوی به عبارتی جان مردم به لب رسید از این همه ظلم و بی کفایتی. پیش از آن ظلم می‌شد مردم کار چندانی نمی‌کردند، انتخابات سوری برگزار می‌شد مردم کاری نمی‌کردند، توسط اجانب در کشور کودتا می‌شد مردم باز هم سکوت می‌کردند.

انتخابات 12 فروردین همه ماجرا نبود و با انتخاب جمهوری اسلامی مردم سالاری حکومتی دینی که خمینی کبیر آن را به ارمغان آورده بود به پایان نرسید، بلکه تازه اول ماجرا بود.

در جمهوری اسلامی همه ارکان حکومت را مستقیم یا غیرمستقیم مردم انتخاب کردند. درست یا غلط، مردم انتخاب کردند. آن گاه که هوشیاری به خرج می‌دادند امثال رجایی و آیت الله خامنه‌ای را برای ریاست جمهوری انتخاب می‌کردند و هرگاه غافل می‌شدند امثال بنی صدر را بر کرسی می‌نشاندند.

بعد از انقلاب رئیس جمهور توسط مردم انتخاب می‌شود؛ همین طور نماینده مجلسی که مسئولیت تقنین و تعیین قوانین کشور بر گردن اوست؛ همین طور مجلس خبرگانی که وظیفه انتخاب و نظارت بر رهبری را برعهده دارد که او نیز وظیفه انتخاب مسئولینی نظیر رئیس قوه قضائیه، رئیس صدا و سیما و غیره را عهده دار است.

خلاصه انقلاب اسلامی آزادی را به مردم بخشید تا برای اولین بار در تاریخ طولانی مدت خود، همه ارکان حکومتشان را خود انتخاب کنند.

این مردم همچنان در صحنه هستند و راهپیمایی‌های میلیونی 22 بهمن، تشییع جنازه میلیونی حاج قاسم سلیمانی و مشارکت‌های میلیونی مردم نشان دهنده همین موضوع است که اگر این حضور در صحنه نبود و اگر این پشتیبانی مردم از حکومت و رأس حکومت یعنی ولایت مطلقه فقیه نبود، با وجود این همه دشمنی و بدخواهی تاکنون اثری از جمهوری اسلامی ایران باقی نمانده بود.

انتهای پیام/