اصفهان شرق_سمیه الماسی / موسیقی زبان مشترک انسان هاست که نه مرز می شناسد و نه ملیت؛ در هر حالتی چه شادی و چه غم بهترین گزینه و بعنوان التیام بخش روح و روان لقب گرفته است که به همین دلیل از تأثیر شگرف آن نمی توان به آسانی گذشت.

به مرز این گربه آرام ایران زمین که نگاه کنیم پر از موسیقی و ترانه است از فولکلور تا سنتی و البته با قدمت کمتر موسیقی پاپ که بخش عمده مخاطبانش در هر دوره بیشتر نسل جدید جامعه بوده اند.

اگر نسل جوان دو دهه قبل برای رسیدن به آهنگ مورد علاقه خود باید منت اینترنت با سرعت حلزونی دیال آپ و کامپیوترهای بزرگ خانگی را می کشیدند امروز با گسترش رسانه ها و شبکه های اجتماعی دیگر دسترسی به اهنگ‌ و ترانه های روز به امری عادی و بدون دردسر بدل شده که با یک تلفن کوچک هوشمند می توان به دنیایی از اطلاعات رسید که موسیقی هم بخش جدانشدنی آن است به فراخور این شرایط روز به روز به تعداد خوانندگان نوظهور هم اضافه میشود و ترانه هایی کمتر با محتوا و آهنگ هایی که دست به هر مانوری برای جذب مخاطب می زنند. در این دنیای هزار رنگ موسیقی جا برای هر سلیقه ای هست و تقریبا همه دست پر بیرون امده و برای سلیقه موسیقایی خود پاسخی از جنس موسیقی می یابند.

اما در بخش پر مخاطب این روزها که حتی کودکان هم از فن های خوانندگانش هستند یعنی پاپ اگر به مضمون ترانه ها از ده سال قبل تاکنون نگاهی بیاندازیم در این تنوع و مانورها برای جذب مخاطب میبینم در میان برخی خوانندگان نوظهور سطح ترانه ها روز به روز به شکل محسوسی تنزل داشته و حتی دیگر برای ارزش ها فرهنگی و تربیتی هم انگونه که باید اهمیتی قائل نیست و نمونه اخیر آن چند وقت پیش زمزمه ترانه ای حتی در مهد کودک ها بودکه کلیپ ها خبر از جذب مخاطبان کوچکی می داد که آهنربای موسیقی آن ها را جذب ترانه ای خوش ریتم ولی بی محتوا کرده بود که خود زنگ خطری برای دغدغه مندان فرهنگ و هنر و جامعه شناسان بود.

در این میان اما به نظر میرسد برخی خوانندگان و ترانه ها هم به خوبی برای حفظ این مخاطبان کوچک مشتاق برنامه دارند و مصمم هستند به طوری که در نمونه ترانه بعدی این بار با قدمی فراتر از قبل مرزهای تربیتی را در نوردیده و دوباره با وارد کردن کلماتی جدید و بعضاً نامتعارف به دایره لغات کودکان با هدف گرفتن هنجارها سعی در عادی سازی مضامین و واژگانی همچون مشروب و تنزل جایگاه علم و تحصیل ان هم از زبان شخصیتی همچون یک پزشک که کودک به او به عنوان یک بزرگتر آگاه می نگرد را نشانه گرفته است.