اصفهان شرق، سید روح الله رفعتی پور/ نهضت دینی امام راحل عظیم الشأن در ابتدای دهه ی ۴۰ شمسی با سه هدف سرنگونی نظام طاغوتی پهلوی، تشکیل حکومت اسلامی و زمینه سازی حکومت جهانی امام عصر علیه السلام آغاز و در بهمن ۱۳۵۷ به نتیجه رسید و با پیروزی انقلاب اسلامی، نظام جمهوری اسلامی در کشورمان مستقر شد.

اکنون پس از گذشت چهار دهه از حیات مبارک انقلاب اسلامی، نکات مهمی وجود دارد که باید به آن توجه کرد.

امروزه جامعه اسلامی ما با شبهاتی در رابطه با انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن مواجه است که به نظر می رسد عدم آگاهی جامعه از جایگاه ایران در سطح جهان در موضوعات مختلف، باعث شده برخی از این شبهات قابل باور شود.

اینک به محض این که دستاوردهای انقلاب اسلامی مطرح می شود، عده ای این مسأله را مطرح می کنند که آیا اگر امروز حکومت پهلوی بر ایران حاکم بود، این دستاوردها حاصل نشده بود و پیشرفت نکرده بودیم؟!

در پاسخ به این شبهه باید گفت که طبیعی است در هر حکومتی، اقداماتی انجام شود؛ اما باید به این موضوع توجه داشت که پهلوی ها (پدر و پسر) تقریبا شش دهه بر این کشور (با منابع غنی طبیعی، انسانی و مالی) حکومت کردند و باید پرسید در طول شش دهه حکومت آنان، واقعا سطح پیشرفت ایران چقدر بوده است؟

فقر و فاصله ی طبقاتی در دوران پهلوی بر اساس اعتراف کارگزاران آن دوران بسیار شدید بوده که اسناد بین المللی نیز این موضوع را تأیید می کند. به عنوان نمونه، مینو صمیمی منشی فرح دیبا، اوضاع را اینگونه توصیف نموده است:
« هجوم روستاییان باعث گسترش حلبی آبادی های متعدد در حاشیه شهرها شد و انبوه کارگرانی که در این مناطق فاقد کلیه ی امکانات سکنی گزیدند به قدری ناراحت و بی تاب بودند که وقتی جرقه ی انقلاب درخشید همه به انقلاب پیوستند.»(۱)

همچنین بررسی وضعیت اقتصادی اعم از ضریب جینی، سهم درآمدی دهک ها و … حکایت از آن دارد که نه تنها شکاف طبقاتی وجود داشته بلکه اواخر عمر رژیم پهلوی، این شکاف بیشتر شده و توزیع ثروت ناعادلانه تر بوده و سطح رفاه عمومی کاهش چشمگیری داشته است.(۲)

بر اساس مستندات بین المللی نهادهای معتبر همچون بانک جهانی، ضریب جینی(که یک شاخص برای فهم سطح عدالت در جامعه است) در دوران پهلوی دوم بالای ۵۰ بوده که این نشان دهنده ی نابرابری شدید در جامعه است.

همچنین بر اساس آمار موجود، حدود یک سوم مردم دچار سوء تغذیه بودند و بسیاری از مردم (حدود نیمی از جمعیت) زیر خط فقر زندگی می کردند.

سطح سواد نیز در جامعه اصلا در شرایط مطلوبی نبوده، به شکلی که بر اساس آخرین سرشماری حکومت پهلوی که در سال ۱۳۵۵ صورت گرفته، ۵۲/۵ درصد مردم از نعمت سواد بی بهره بوده اند.

بر اساس همین سرشماری، جمعیت دارای تحصیلات عالیه ۳۱۰۰۰۰ نفر و تعداد دانشجویان ۱۷۰۰۰۰ نفر بوده است که نسبت به جمعیت سی و چند میلیونی آن روز عدد قابل توجهی نیست. ضمن اینکه قبل از انقلاب برخی موارد اصلا وجود نداشته است؛ به عنوان نمونه، در آن دوران هیچگاه دانش آموزان و دانشجویان ایرانی در المپیادها شرکت نداشته اند.

یکی از بدترین و شرم آورترین مسائل دوران پهلوی، وابستگی تمام عیار و همه جانبه بوده است که حتی برای درمان بیماران نیز مجبور بوده ایم به پزشکان هند، پاکستان، سریلانکا و بنگلادش متوسل شویم.

در حوزه ی کشاورزی نیز وارد کننده ی بسیاری از محصولات بوده ایم و تولیدات داخلی پاسخگوی حتی دو ماه نیاز کشور نبوده است.

۳۵ هزار متخصص خارجی در صنایع مخابرات، نفت، خودرو سازی، پزشکی و دیگر شئون کشور حضور داشتند و نیروی ایرانی عملا زیردست خارجی ها شده بود.

آن روز، ۴۰۰۰۰ آمریکایی در ایران حضور داشتند و حکومت وابسته و دون مایه ی پهلوی، هریک از آن آمریکایی ها را بر همه ی ملت ایران برتری داد و حتی از بودجه ی ملت ایران به آمریکایی ها حق توحش پرداخت می شد.

آیا از این شرم آورتر هم ممکن است برای یک ملت اتفاق بیفتد؟؟! و همین افراد آمریکایی دست به اقداماتی در کشورمان زدند که انسان از یادآوری آن افتضاحات شرم دارد.

حال سؤال این است: اگر منصفانه بخواهیم قضاوت کنیم، آیا شرایط امروز ایران اسلامی اصلا با آن دوران سیاه شرم آور قابل مقایسه است؟؟ اگر انقلاب اسلامی، هیچ دستاوردی نداشت جز این که ملت با عزت و شرافت ما را از زیر بار سلطه بیگانه نجات داد، بازهم باید به آن افتخار می کردیم؛ اگرچه دستاوردهای انقلاب عظیم اسلامی ما آنقدر زیاد است که ذکر آن فرصت مناسب و سطور بسیاری می طلبد.

امروز با همه مشکلات و موانع پیش روی انقلاب اسلامی و با همه تلاش های دشمن برای متوقف کردن حرکت این ملت، ایران عزیز در رتبه های بالای جهانی در عرصه های گوناگون قرار دارد و روز به روز در حال پیشرفت است. البته باید اذعان نمود که ما در شرایط ایده آل قرار نداریم و به ویژه در موضوع اقتصاد با مشکلات متعددی رو به رو هستیم؛ اما در عین حال باید به این نکته نیز توجه داشت که مشکلات اقتصادی امروز جامعه ما به علل خارجی و داخلی باز می گردد.

بخشی از مشکلات امروز، مربوط به تحریم ها، محدودیت ها و فشارهایی است که از سوی دشمنان بر ما تحمیل شده و بخشی نیز متأسفانه به عدم مدیریت صحیح برخی مدیران مربوط است.

اگر در کشور ما مدیران با تفکر و عمل انقلابی در مناصب مختلف قرار بگیرند، به یقین می توانیم به راحتی از این شرایط عبور کنیم و حتی تحریم ها و محدودیت ها را کم اثر نماییم؛ چنانچه در برخی مقاطع توانستیم از موانع عبور کنیم و در عین حال قدم های بزرگی برداریم.

اما اگر مدیران ما نگاه به ظرفیت های درون کشور نداشته و همواره امیدشان برای حل مشکلات به اجانب باشد، باید بپذیریم که شرایط رو به بهبود نخواهد گذاشت.

تنها راه حل مشکلات امروز جامعه ما، توجه به ظرفیت های سرشار درونی کشور (در ابعاد انسانی، طبیعی، مالی و جغرافیایی) و قطع امید از بیگانگان است که این مهم فقط به واسطه ی تفکر و عمل انقلابی قابل انجام است.

گام مهمی که مردم عزیز باید در این راستا بردارند، همانا انتخاب تصمیم سازان و تصمیم گیران انقلابی با روحیه ی جهادی است که با این اقدام می توان مسئولین واداده و چشم به دست غربی ها را از مصادر امور کنار گذاشت و آینده ای بس روشن برای ایران اسلامی متصور بود.

انقلاب اسلامی ما با عنایات حضرت حق و پشتیبانی امام عصر ارواحنا فداه به چهل سالگی خویش رسیده و این مسیر رو به جلو را با توکل به قدرت لایزال الهی و تلاش فرزندان این مرز پرگهر در سایه رهبری امام خامنه ای عزیز تا رسیدن به قله های عزت و کرامت ادامه خواهد داد و پرچم اسلام را به دستان مبارک امام زمان علیه السلام خواهد رساند و هدف سوم نهضت امام راحل را نیز محقق خواهد نمود.

پی نوشت:
۱) پشت پرده تخت طاووس. مینو صمیمی. ترجمه حسین ابوترابیان. انتشارات اطلاعات. تهران: ۱۳۶۸. صص ۱۶۷ و ۱۶۸
۲) رک: اقتصاد ایران قبل و بعد از انقلاب اسلامی. حسن دادگر. انتشارات کانون اندیشه جوان. ۱۳۸۵. صص ۱۴۹ و ۱۵۰

انتهای پیام/