به بهانه خروج آمریکا از برجام؛
اعلام نتیجه نهایی مذاکرات برد-برد/ خطابه دهه هشتادی در انتظار روحانی
در این میان برنده واقعی را میتوان بازیگری دانست که هر چه تلاش کرد تا با تحریم و اعمال فشار ایران و قدرت هستهایاش را کنترل کند به هدف خود نرسید، اما توانست با تعریف یک زمین بازی با شعار فریبنده «برد-برد» برای ایران هم صنعت هستهای را کنترل کند و هم فشارهایش را برای گرفتن امتیازهای بعدی ادامه دهد.
به گزارش اصفهان شرق، محمد حسین امینی هرندی، از امضای کری در 24 تیر 94 تا امضای ترامپ در 18 اردیبهشت 97 سه سال بیشتر نگذشت تا توافقنامه هستهای که تولدش قرار بود زندگی مردم ایران را متحول و دنیا را امنتر کند در کودکی به پایان عمر خود برسد.
شب گذشته بود که رئیسجمهور آمریکا مقابل دوربینها حاضر شد و نه تنها تمدید تعلیق تحریمها علیه ایران را امضا نکرد بلکه کاغذی را به امضا رساند که مطابق آن فرآیند بازگشت تحریمها آغاز شده و بین 90 تا 180 روز شرایط دقیقاً به زمان قبل از توافقنامه بر میگردد، ترامپ به همین اکتفا نکرد و برای شرکتهایی که با ایران همکاری دارند هم خط و نشان کشید که تا فرصت هست به همکاری خود پایان دهند.
پس از اعلام موضع ترامپ که از سوی تحلیلگران پیشبینی میشد این بار نوبت حسن روحانی بود تا مقابل دوربینها آمده و از تصمیم ایران خبر دهد و این که قرار است «چند هفته» بگذرد و رفتار سایر اعضا حضور یا عدم حضور ایران در برجام را تعیین کند، صحبتی که از جانب بهشتیپور کارشناس بینالملل این گونه پاسخ داده شد که «نیاز به گذشت چند هفته نیست چرا که اروپاییها اگر مجبور به انتخاب میان ایران و آمریکا باشند، نتیجه از همین الان کاملاً روشن است».
روزنامههای زنجیرهای بر این بخش از سخنان روحانی تمرکز کردند که گفت «خوشحالم که شر یک موجود مزاحم از برجام کم شده است»؛ این صحبت را کسی میگوید که در سال 92 و مقابل چشم میلیونها ایرانی آمریکا را کدخدای دنیا خوانده بود و راهحل را در مذاکره با او میدید و در عمل همچنین کرد و تذکرات متعدد در مورد بدعهدی آمریکا را به حساب نیاورد تا ظرف کمتر از سه سال تمام آنچه «دستاورد دولت روحانی» محسوب میشود با یک سخنرانی به باد برود.
اظهارنظرها در خصوص خروج آمریکا و آینده برجام پس از چندین ساعت ادامه دارد و تحلیلهای متفاوتی ارائه میشود، علی مطهری این اتفاق را پیروزی ایران میداند که توانسته بدعهدی آمریکا را ثابت کند و میان آنها با اروپا شکاف ایجاد کند؛ در صورتی که بدعهدی آمریکایی و اروپاییها را در توافق سعدآباد را تجربه کرده بودیم، چندبار دیگر باید آزموده را آزمود؟ برخی دیگر از کارشناسان، نوشته شدن پیامدهای خروج از برجام برای آمریکا را دستارود ایران میدانند اما آیا اصولاً میتوان پیامدهای قابل توجهی برای آمریکا متصور بود؟
در این میان برنده واقعی برجام را میتوان کشوری دانست که هر چه تلاش کرد تا با تحریم و اعمال فشار ایران و قدرت هستهایاش را کنترل کند به هدف خود نرسید، توانست با تعریف یک زمین بازی با شعار فریبنده «برد-برد» هم صنعت هستهای را کنترل کند و هم فشارهایش را بر ایران افزایش داده تا بتواند بر سر موضوعات دیگر همچون قدرت موشکی، نفوذ منطقهای، حقوق بشر و… امتیازهای بعدی را بگیرد و مترصد اشتباهاتی دیگر همچون «مذاکرات هستهای» از افرادی همچون «روحانی» باشد.
از سوی دیگر ملت ایران هم میتواند برنده این اتفاقات باشد، در صورتی که برای همیشه و در اذهان تک تک مردم این سرزمین ثبت شود «اساس سیاست آمریکا بر افزونطلبی و دستاندازی است.»، «اینها بدعهدند، بدذاتاند، دبّه دربیار هستند، زیر قولشان میزنند، عمل نمیکنند» و «آن که رویش تکیه میکنم که به معنای واقعی کلمه دشمن است و دشمنی میکند و خباثت میکند، آمریکا است. این از روی تعصّب نیست، این از روی یک نگاهِ بدبینانه نیست؛ این ناشی از یک تجربه است، یک فهم درست واقعی است» و در آخر این که «اگر بتوانیم معیّت الهی را حفظ کنیم، بدانید آمریکا که هیچ، اگر ده برابر قدرت آمریکا هم کسانی در دنیا نیرو داشته باشند، این نیرویی که خدا با او است، بر آنها غلبه خواهد کرد.» صحبتهایی که رهبر انقلاب در این سالها بارها و بارها تاکید کردند.
آنچه در خصوص تئوری مذاکره برد-برد و تعامل با کدخدا مطرح میشد با امضای شب گذشته رئیسجمهور آمریکا به پایان کار خود رسید؛ در این سالها نزدیکترین وضعیت به شرایط امروز کشور را میتوان بعد از شکست مذاکرات سعدآباد دانست، زمانی که مشخص شد طرفهای مذاکره حاضر به انجام تعهدات خود نیستند و سخنان رهبر معظم انقلاب مبنی بر این که فک پلمب باید در همان دولتی انجام شود که پلمب انجام شده؛ شاید باید منتظر شنیدن چنین خطابهای به حسن روحانی هم بود