سرویس: دین و اندیشه 08:00 - جمعه 10 شهریور 1396

به مناسبت عید سعید قربان؛

از قربانگاه عشق تا کبریای ملکوت

قربانی کردن، از سنت های دیرینه بشر بوده و اختصاص به آیین اسلام ندارد، بر اساس آنچه مورخان می‌گویند حضرت آدم(ع) بنیان‌گذار این سنت در عالم انسانی بوده است.

به گزارش اصفهان شرق، قربانی یک عبادت مالی و از شعائر اسلام است و در مقابل دیگر عبادت‌های مالی ویژگی‌های خاصی در بر دارد، باتوجه به آن ویژگیها، قربانی کردن در بین سایر عبادت‌های دیگر جایگاه و اهمیت ممتازی را حائز است.

نخستین و مهمترین اقدام در انجام هر عبادتی، نیت خالص و در بیان اخلاق اسلامی، «قربةً الی الله» است.

حجت الاسلام یوسف ابراهیمی – کارشناس مسائل مذهبی  اظهار کرد: قربان عبارت از کارهای نیکی است که انسان بوسیله آن بخواهد خود را به رحمت خداوند نزدیک کند، بنابراین عمل نیکی که انسان انجام دهد تا بدان وسیله خویشتن را به رحمت حق تعالی نزدیک سازد آن کار را قربان گویند.

وی ادامه داد: رسول اکرم(ص) می‌فرمایند:«نماز موجب تقرب و نزدیکی هر پرهیزکار به رحمت پروردگار است.» که در این حدیث شریف نیز همان منظور مورد نظر بوده است.

این کارشناس مسائل مذهبی تأکید کرد: مراد از تقرب به خداوند تعالی، قرابت زمانی و مکانی نیست چراکه بین خالق و مخلوق هیچگونه خویشاوندی وجود ندارد، بلکه منظور آن است که از راه طاعت و انجام کارهای شایسته می‌تواند مشمول الطاف الهی قرار گرفته و به رحمت او نزدیک شود.

قربانی کردن از جمله اعمالی است که حجاج در مناسک حج انجام می‌دهند و به همین دلیل ارزش و اهمیت آن دوچندان شده است زیرا حج بزرگترین اجتماع مسلمانان جهان و از مهمترین واجبات دین مبین اسلام است.

حجت الاسلام رضا یزدانی  با اشاره به این مسئله، تصریح کرد: از جمله اعمالی که حجاج در روز دهم ذیحجه در سرزمین منا انجام می دهند کشتن شتر، گاو و یا گوسفند و انفاق آن به مستحقین است تا به وسیله این عمل نیک به رحمت پروردگار نزدیک شوند که آنرا قربانی گویند.

وی، قربانی کردن را نمادی از مبارزه انسان مؤمن با نفس اماره دانست و افزود: کشتن حیوان در مراسم قربانی اشاره به کشتن نفس اماره است و مرد خداشناس با شمشیر برنده عقل و ایمان، حیوان نفس را که به طور دائم او را به کارهای زشت وا می دارد مقتول می‌کند و خانه دل را از لوث نفس لئیم پاک می‌کند.

این کارشناس مسائل مذهبی بیان کرد: مؤمن، نفس در راه حق و پیشگاه محبوب قربانی کند و به این وسیله حج اکبر را ادا می‌کند زیرا اگر نفس اماره و خواهش‌های او کشته نشوند و آرام نگیرند، هرگاه تمام نعمتها و ثروتهای دنیوی در اختیارش باشد و زمین و آسمان را نیز مالک باشد، باز هم سیر نمی‌شود و به اصطلاح ندای «هل من مزید» دارد.

حجت الاسلام محمدعلی شریف – پژوهشگر تاریخ اسلام در این باره اظهار کرد: ذبح قربانی جهت تقرب پروردگار از زمان ابوالبشر، حضرت آدم(ع) شروع شد، وقتی که دو فرزند ایشان هابیل قوچی و قابیل مقداری، گندم را به عنوان قربانی به بارگاه خداوندی تقدیم کردند، به دستور و روال آن زمان آتشی از آسمان آمد، قربانی هابیل را سوخت، که این علامت قبولیت بود و قربانی قابیل به حال خود باقی ماند.

وی در ادامه این مطلب، با اشاره به آیه «اذ قربا قربانا فتقبل من احدهما و لم تقبل من الاخر» از سوره مائده، عنوان کرد: وقتی که هابیل و قابیل، پسران آدم، قربانی تقدیم کردند از یکی یعنی هابیل، پذیرفته شد و از دیگری، یعنی قابیل پذیرفته نشد، که اشاره به همین ماجرای تاریخی دارد.

انتهای پیام/ایمنا

دیدگاهتان را بنویسید

توجه: از انتشار نظرات توهین آمیز معذوریم.