به گزارش اصفهان شرق، می خواهیم سخنان و دیگاه فردی در مورد رسول مکرم اسلام(ص) را بررسی کنیم که به مصداق آیه 55 سوره مائده مورد تمجید خداوند قرار گرفته است.

فردی که کلمات مقطع قرآن حقایقش را ثابت می کند. «علی مع الحق والحق مع العلی» مردی که در مبارزه هیچ کس را یارای مقابله با او نبود و در یتیم نوازی کسی به پایش نمی رسید.

مردی که پیامبر رحمت درباره اش فرمود: «لا فتی الا علی» و مردی که در جوانمردی و فصاحت سرآمد عصر و شهره خاص و عام زمانه بود.
اما بهترین و کاملترین دیگاه را کسی ارائه می کند که نزدیک ترین فاصله به موضوع داشته باشد و درباره پیامبر چه کسی بهتر از پسر عمو و دامادش.
علی(ع) در دامان رسول خدا و در نزل او تربیت شده و در بیشتر اوقات با حضرت همراه بوده است.

او یکی از بزرگان و روشنفکران جامعه اسلامی است که عموم سخنانش مورد قبول دشمن و دوست، سنی و شیعه و حتی پیروان دیگر ادیان الهی و آزادمردان است.

به بیان مولا علی(ع) پیامبر که خد تربیت یافته محضر الهی است می تواند بهترین مربی و پرورش دهنده امتی باشد که ا و را به رهبری پذیرفته اند. رهبری که هدایت جامعه را خداوند متعال به وی تفویض کرده است. از دیدگاه امیرمومنان، پیامبر شخصی است که هر چند همیشه خود را انا بشر مثلکم معرفی می کند اما دارای روحی بزرگ و قلبی مهربان است که او را از سایرین متمایز می کند.

درباره خواستگاری او از فاطمه(س) می گوید: جمعی از بزرگان دین و اشراف مکه به خواستگاری فاطمه آمده بودم و رسول خدا دست رد به سینه آنان زده بود تا اینکه به پیشنهاد ابوبکر و دیگر برادران دینی به خواستگاری رفتم و چون خجالت می کشیدم حرفی نمی زدهم تا اینکه پیامبر خود لب به سخن گشوده و فرمودند: یا علی کاری داری که از بیانش شرم داری؟ گفتم: یا رسول الله می خواهم تشکیل خانواده بدهم. آمده ام تا فاطمه را خواستگاری کنم.
پیامبر رحمت فرمودند: لختی درنگ کن تا از خودش سوال کنم و پس از اندک زمانی پاسخ مثبت رسول الله در گوشم طنین انداز شد.

پیامبر(ص) فرمودند: به خدا سوگند قبل از آمدنت جبرییل پیام آورد که اینک دو دریا به هم خواهند پیوست. پیامبر درباره دارایی ام سوال کردند و من گفتم: شمشیر، شتر و زره ام.

کجای عالم هستی سراغ دارید که رهبر بزرگ یک جامعه اینگونه تنها دخترش را به خانه بخت راهی کند. علی (ع) نقل می کند: از اُم ایمن خواستم تا به نزد رسول الله برود و اجازه بگیرد تا مراسم عروسی را برپا کنیم در حالی که پیامبر می دانست اتاقی دارم که با شن مفروش کرده ام و پوست حیوانی برای روانداز! ایشان اجازه دادند و به من فرمودند: عروسی این دو در آسمان برپاست و خانه شان در عرض الهی ساخته شده است. آری در مورد علی و فاطمه «مَرج البحرین یَلتقیان» روی داده بود.

خطبه 96 نهج البلاغه قرارگاه پیامبر را بهترین قرارگاه و خاندان او را شریف ترین پایگاه می داند و علی(ع) در این خطبه می فرمایند: پیامبر اسلام(س) در معدن بزرگواری و گاهواره سلامت رشد کرد. دل های نیکوکاران شیفته او شده و توجه دیده ها به سوی اوست. خدا به برکت او کینه ها را رفع کرد و آتش دشمنی ها را خاموش کرده با او در میان دل ها الفت و مهربانی ایجاد کرد.

انسان های خوار و ذلیل و محروم در پناه او عزت یافتند، گفتار او روشنگر واقعیت و سکوت او زبانی گویا بود. در این خطبه پیامبر اسلام(س) از دیدگاه علی علیه السلام به انسانی کامل شبیه شده که خوب رشد کرده، خوب زندگی کرده، کانون توجه مردم بوده و پشتیبان و هدایتگر بی همتایی برای انسان ها و بشریت است.

به روایت حضرت امیر(ع) کسانی که با حضرت کاری داشتند و برای رفع نیازشان در خانه ایشان می رسیدند، بعضی یک حاجت داشتندو برخی دو حاجت و عده ای هم نیازهای متعدد، پیامبر اوقات خویش را صرف آنان کرده و مشکلاتشان را برطرف می نمودند و وقتشان را به تناسب کار و حاجت آنها تقسیم می کردند. از نظر علی (ع) پیامبر شخصی حسابگر است و عاقبت اندیش و البته مدیر و مدبری که دست خالی کسی را راهی نمی کردند. یا فهم دینی و علمشان افزون می شد یا حتی در پاره ای موارد بهره مادی هم می بردند.

مجالس حضرت پناهگاه غریبان بود، همه سراپا گوش بودند. پس روشن است که چنین مجلس و رفت و آمدی زمینه ساز تربیت روحی و ادب اجتماعی است. از دیگاه علی(ع) پیامبر بیش از همه آداب اجتماعی را رعایت می فرمودند.

چنانچه می فرمایند: هرگز ندیدم جایی پیامبر(ص) در جلو دیگران پایشان را دراز کنند، همیشه رو به قبله می نشستند. برخی اوقات عبا یا زیرانداز خودشان را برای دیگران پهن می کردند هر چند هیچ گونه قرابتی بینشان نبود. سر سفره غذا به حالت تشهد می نشستند و می فرمودند: من بنده ام، پس باید مانند بندگان بنشینم و مثل آنان غذا بخورم. هیچگاه در مورد نوع و طبخ غذا ایراد نمی گرفتند. با اهل خانه و خدمتکاران بر سر یک سفره غذا می خوردند و در کارهای منزل کمک می کردند و شیر می دوشیدند…

از نظر امیرالمومنین علی(ع) پیامبر شخصی است ژرف اندیش، وقت شناس و در عین اینکه رهبری یک امت را بر عهده داشتند بسیار ساده می زیستند و کم توقع بودند.

درباره ژرف اندیشی و وقت شناسی این رهبر بزرگ و پیامبر الهی از زبان علی(ع) می خوانیم: ایشان اوقاتشان را به سه بخش تقسیم می کردند. بخشی برای خدا که به عبادت و نماز و نیایش می گذشت، بخشی برای خانواده و گفت و گو و انس گرفتن با آنها و بخشی هم برای مردم چون آن حضرت در زمان حضور در خانه هم مراجعه مردمی داشتند.

از نگاه علی(ع) پیامبر اکرم(ص) مظهر رأفت الهی است، چنانچه ایشان می فرمایند: در نماز جماعت و جمعه اگر صدای کودکی شنیده می شد سریع تر نمازشان را تمام می کردند تا مادر به کودکش برسد.

پیامبر در عین حال که نماز را تمام و کمال می خواندند، نمازشان از همه سبک تر و خطبه هایشان کوتاه تر بود و سخن بی ثمر و بیهوده در بیان حضرت شنیده نمی شد.

به روایت امیرمومنان، اگر پیامبر سه روز برادران دینی خود را نمی دیدند از او سراغی می گفتند و به دیدارش می رفتند و اگر در سفر بود دعایشان می فرمودند و یا اینکه اگر بیمار بود به عیادتش می شتافتند.

این جملات را نزدیکترین شخص به نبی خدا نقل می کند. از دید علی(ع) این ها نشان دهنده رابطه ای صمیمی تر از یک برخورد سیاسی مسئول با زیردستان است.

علی(ع) به گفته خودش در خانه رسول خدا بزرگ شده و از الطاف پیامبر برخوردار گشته و تربیت و تادیبش به دست پیامبر بوده و هدایتش به برکت ایشان است.

مولا علی(ع) پیامبر(ص) را بزرگترین اندوخته خود در آخرت و دنیا می داند و از دیدگاه او رسول خدا بزرگترین مرد و فرستاده معبود است و کلامش با کلام وحی آمیخته است. با زهم خودش را هم سطح امتش می داند و هیچ گاه خود را برتر نمی بیند و به نظر علی(ع) این رمز موفقیت یک فرد امی است که از هیچ همه چی را ساخت.

اما…همه اینها در وجود پیامبر آینه تمام نمای همان علی اعلا سلام الله هم هست. بزرگمردی که تاریخ همتایش را به خود ندید و نخواهد دید.

انتهای پیام/صاحب نیوز