به گزارش اصفهان شرق، بعضی از سوژه‌ها وجود ارزشمندی در خود دارند. در واقع بار معنایی سنگینی درون آن‌ها نهفته شده است که بارها نوشتن برای آن یعنی خالی شدن، چراکه احساس سبکی دست می‌دهد وقتی برای آن می‌نویسیم.

انگار دِینی بر گردن ما اهالی رسانه مانده که اگر این نوشتارها روی کاغذهای روزنامه و یا صفحه‌های مجازی نقش نبندد چیزی را در خود گم کرده‌ایم و حالا آن یک چیز همان “زاینده‌رود” است.

همان سوژه کلیشه‌ای که بارها از تمامی ابعاد بودن و نبودن آن بررسی شده است، اگر چه ما اصفهانی‌ها به نبودنش بیشتر عادت کرده‌ایم تا بودنش، همه می‌دانیم وقتی می‌آید، می‌رود و ماندنی در کار نیست.

زاینده‌رود که می‌رود همه چیز را با خود می‌برد، همان موقع که می‌آید، از قبل چمدانش را برای رفتن بسته است. رودخانه‌ای که همیشه برای نماندن و رفتن به اجبار باید آماده باشد در پس امضاهایی برای مردم اصفهان محکوم به تبدیل شدن به یک رودخانه اتفاقی شده است که با ورودش مردم در کرانه آن برای چند روزی عکس یادگاری بگیرند تا در خاطره‌ها ثبت شود، چنین روزی آب در رودخانه خشک جاری بود و پس از آن به انتظار قطع شدن آن بمانند.

مرثیه سرایی دردی را از زاینده رود دوا نمی‌کند

جریان حیات بخشی که مدتی است از اصفهان دریغش کرده‌اند اثرات سوئی بر محیط زیست اصفهان داشت است. این در حالی است که حمیدرضا قلمکاری رئیس کمیسیون کشاورزی آب و محیط زیست اتاق بازرگانی اصفهان پیرامون مسئله زاینده رود گفت: درباره زاینده رود نباید احساسی و با هیاهو برخورد کنیم بلکه لازم است تا با دقت تمام و بر اساس مباحث علمی و کارشناسی و با هدف ” نجات زاینده رود از سرآب تا پایاب” تلاش کنیم.

وی با تاکید بر اینکه مجلس شورای اسلامی، اتاق‌های بازرگانی و سایر نهادها برای مرثیه سرایی و فریاد زدن ساخته نشده‌اند، اظهار داشت: امروز هر کسی می‌خواهد سوپرمن احیای حوضه‌ آب ریز زاینده رود باشد اما متاسفانه این افراد برای چالش‌هایی که درباره این حوضه‌ آبریز مطرح می‌کنند راهکار قابل توجهی ارائه نمی‌دهند.

قلمکاری با بحرانی خواندن وضعیت زیست محیطی استان اصفهان به دلیل خشکی زاینده رود و باتلاق گاوخونی، گفت: اینکه گفته می‌شود به مسئولان اطلاعات اشتباه داده می‌شود خود اساسا اشتباه است زیرا با بررسی مسائل حوضه آبریز زاینده رود به خوبی مشخص می‌شود که برخی افراد از پژوهش‌های انجام شده استفاده مطلوب می‌کنند و تنها مواردی که برای منافع آن‌ها اهمیت دارد را بزرگ نمایی می‌کنند.

وی حل مسائل و مشکلات منطقه‌ای در حوضه آبریز زاینده رود را نیز نیازمند تشکیل کمیته‌ای تحت عنوان کمیته‌ حقیقت یاب دانست و تاکید کرد: اینکه 237 میلیون مترمکعب آب چهار محال بختیاری از کجا تامین می‌شود، 1291 مترمکعب آبی که توسط وزارت نیرو به بخش‌های مختلف تخصیص پیدا کرده از کدام محل است؟ حق آبه کشاورزان کجاست؟ و … باید در این کمیته حقیقت یاب مطرح و یک بار برای همیشه به این شایعات پایان داده شود.

پژوهشی که عمق فاجعه درباره خشکی باتلاق گاوخونی را نشان داد

 مصدقی از اساتید دانشگاه صنعتی اصفهان نیز با اشاره به پژوهشی که به تازگی در این دانشگاه پیرامون ریزگردهای ناشی از تالاب گاوخونی انجام شده است، گفت: در این پژوهش در 70 نقطه از اصفهان و حومه دستگاه‌های اندازه‌گیری در ارتفاع 2 تا 3 متری سطح زمین نصب شد که بررسی نمونه‌های آن عمق فاجعه در اصفهان را به صورت ملموس بیان می‌کند.

وی با بیان اینکه به صورت ماهیانه فرونشست‌های اتمسفری (ریزگردها) در این دستگاه‌ها اندازه‌گیری شده است، گفت: طبق محاسبات انجام شده سالیانه به صورت متوسط در هر یک کیلومتر مربع در اصفهان 60 تن ریزگرد بر زمین می‌نشیند.

مصدقی میزان سرب، کادمیون، کورم و سایر فلزات سنگین در ریزگردها را بسیار فراتر از حد بحرانی دانست و ادامه داد: علاوه بر این موارد، نوعی خاک رس فیبری نیز که مخصوص مناطق خشک بوده در این ریزگردها وجود دارد که بسیار برای سیستم تنفسی زیان آور است.

استاد دانشگاه صنعتی اصفهان تلفیق این ریزگردها با آلاینده‌های صنعتی استان را به یک سم مهلک تعبیر کرد و ادامه داد: منشاء این ذرات به صورت خاص از شرق اصفهان و باتلاق گاوخونی بوده و همین موضوع اهمیت رسیدگی هرچه سریعتر به باتلاق گاوخونی را گوشزد می‌کند.

به هر حال زاینده‌‌رود یکی از داشته‌های تاریخی طبیعی نه تنها اصفهان بلکه کشور است که به دلیل عدم مدیریت صحیح قطع شده و تیر خلاص را به پیکر محیط زیست اصفهان زده است اما در این میان همه می‌خواهند سوپر من نجات زاینده رود باشند غافل از اینکه سوپر من بودن فقط تنها در حد حرف و شعار باقی می‌ماند.

انتهای پیام/تسنیم