به گزارش اصفهان شرق، مصاحبه امروز ما به مناسبت روز دانشجو با ستاره ای دیگر از شرق اصفهان است و در این گفتگو سعی شد تا پاسخ سوالات خود را از کلام ابوالفضل معصومی دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه اصفهان با ارادت بسیار به ورزنه و جوانان این مرز و بوم خلاصه کنیم.

کلام برگرفته از دانش و بصیرت این جوان شرق اصفهانی و کوشش وی در عرصه های علمی، سیاسی و اجتماعی، ما را بر آن داشت تا به روال سال قبل وی را به عنوان دانشجوی برگزیده انتخاب کنیم.

آنچه در زیر می خوانید، گپ و گفتگوی صمیمانه اصفهان شرق با ابوالفضل معصومی از ورزنه است که علاقه بسیار وی به مباحث سیاسی او را مشتاق علوم سیاسی کرد و تا کنون با اراده بسیار به پژوهش در حوزه تاریخ معاصر و انقلاب اسلامی پرداخته و طبق گفته خودش، بیشتر وقتش را به تحقیق در این حوزه متمرکز می کند.

به نظر شما شاخصه دانشجوی برتر بودن چیست؟

ابتدا باید تأکید کنم که خودم را نسبت به خیلی از دوستان دانشجو در اصفهان یا همین شرق اصفهان دانشجوی برتر نمیدانم، خیلی از افراد هستند که برترند اما ممکن است شناخته شده نباشند یا گمنام هستند. منتهی اگر بخواهم خیلی کوتاه پاسخ بدهم این است که ایده آل و الگوی ذهنی من دانشجویی است که بتواند اولاً درس و کار علمی و پژوهشی خود را بدرستی و به نحو احسن به پیش ببرد و قطعا این مسئله خیلی مهم است؛ یعنی اساساً شأن دانشجوی در مرتبه اول آن است که درس بخواند. ثانیاً انسان مطلع از اجتماع، آرمان گرا و واقع نگر، آینده نگر و تا حد توان انسان جامع، فعال و کمک کننده به رشد و پیشرفت باشد.

برنامه های آتی شما به عنوان دانشجوی دکتری دانشگاه اصفهان چیست؟

علاقمندم که اگر خدا توفیق بدهد علاوه بر اینکه مشغول مطالعه و کار پژوهشی هستم بتوانم در حد توان مشکلی از مردم حل کنم.

به چه نحوی می توان به اهداف تشکل ها دست یافت؟

بایستی ببینیم این تشکل ها و جنبش دانشجویی از روز اول برای چه تشکیل شده است؟ همین ایام 16 آذر که ما آنرا گرامی میداریم مگر برای این نبوده که سه آذر اهورایی برای مقابله با استکبار در صحن مقدس دانشگاه به شهادت رسیده اند؟ باید بسنجیم فاصله هر تشکلی که در آن فعالیت داریم باری از روی جامعه بر خواهد داشت، به مردم کمک می کند، دل های مردم را برای پیشرفت به هم نزدیکتر خواهد کرد، آیا تشکل های امروز ما و دانشجویان ما همینطور فکر میکنند؟ من قبول دارم دانشجو حقوقی دارد که مسئولان کشوری و دانشگاهی باید به آن توجه کنند. اما گاهی شرایط به گونه ای پیش رفته که دانشجو بیشتر مطالبه گر و گاه حتی طلبکار ملت است. متاسفانه حتی این مطالبه گری، مطالبه گری معقول و قانونی هم نیست. واقعا آنطوری که نسل پیشین جنبش دانشجویی به عنوان «جوان مومن انقلابی» مطالعه می کرد، کار می کرد، جبهه میرفت، در جهاد سازندگی فعال بود، الان هم ما همینطور هستیم؟

دانشگاه تا چه حد توانسته از توطئه ها جلوگیری کند؟ دانشجو موفق تر بوده یا استاد؟

پاسخ به این سوال بحث گسترده ای می طلبد، یعنی نیاز است اول تعریف خودمان را از «توطئه» یا «نفوذ» و کم و کیف آن را برای مخاطب مشخص کنیم. اما بطور کلی می توان گفت که نه فقط دانشگاه های کشور ما بلکه دانشگاه های جهان اسلام بطور کلی در معرض یکسری توطئه هایی از سوی کشورهایی هستند که حقیقتاً با مبانی اسلامی و اینکه یک کشور اسلامی بخواهد در دنیا پیشرفت کرده، روی پای خودش بایستد و احیاناً برای سایر کشورها الگو بشود مشکل دارند. اگر این را بپذیریم باید اولاً توطئه ها و شیوه های اثر گذاری آنها را بشناسیم و بعد به نحو مقتضی پاسخ دهیم.

راستش را بخواهید من فکر میکنم نسبت به دانشگاهِ تا حدودی غربزده یا شرق زده قبل از انقلاب اسلامی یکسری پیشرفت هایی داشته ایم، یکسری رویش هایی در مجموعه های دانشجویی داشته ایم اما خب ضعف ها هم کم نیست! مثلاً چقدر از علومی که در رشته های مختلف میخوانیم واقعاً دردی از جامعه ما دوا میکنند؟ چقدر از اینها علم بومی مناسب و متناسب با فرهنگ اسلامی ایرانی ماست؟ اصلاً چقدر علم تولید کردیم؟ میخواهم بگویم گاهی آدم حس می کند معدودی خواسته یا ناخواسته که البته نتیجه اش فرقی نمیکند، همان کاری را در دانشگاه میکنند که دشمنان یا رقبای کینه ورز این ملت میخواهند انجام بشود.

دانشگاه اصفهان که الحمدالله خوب است، اما در برخی داشگاه های دیگر، وقتی شما مثلاً استادی دارید که شبانه روز کارش این است که آیه یأس برای امانت مردم، جوان مردم بخواند و یا اگر نخبه ای را شناسایی کرد سریع و بدون در نظر گرفتن جهات ضروری، ترغیب بکند این جوان را که تو اصلاً برای چه در این مملکت مانده ای؟!! خب این خیانت نیست؟

جالب است یک آماری مستندی را اخیراً مطالعه میکردم که گفته شده بود؛ بین هفتاد تا هشتاد درصد اساتید دانشگاه های آمریکا یا رسماً با رژیم و نظام سیاسی ایالات متحده همکاری میکنند و یا لااقل همسو با سیاست های آن قدم برمیدارند! آنوقت همین آمریکایی ها، همین غربی ها دهه هاست در گوش اساتید و روشنفکران کشورهای درحال رشد و پیشرفت می خوانند که مبادا به نظام سیاسی که در آن تنفس میکنی کمک کنی، این خلاف حریّت توست؟!! برای همین میبینید طیفی از جریان روشنفکری در ایران در مقاطع بسیاری حساسی درست در مقابل خواست ملت و متناسب با فرهنگ ملی و دینی خود عمل کرده است! نمیگویم استاد و دانشجو نقد نداشته باشد اما شما میدانید که مقام نقد یک مسئله و مقابله و خدایی نکرده خیانت به ملت یک چیز دیگر.

چقدر مطالبات مردم و دانشجویان برآورده شده است؟ دانشجو و استاد چه انتظاری از دولت دارند؟

هر فردی نظر خودش را دارد، من نماینده همه نیستم، به نظرم دولت فعلی از جهاتی دولت گذار است. البته خب حالا فرصت بحث و باز کردن این مسئله نیست. راستش را بخواهید من از همه دولت ها صداقت میخواهم. اگر میتوانند کاری انجام دهند انجام دهند و اگر غیر این هم هست مردم را مَحرم بدانند. ظرفیت ملت را واقعاً باور کنند، همین!

یک مطلبی را ضروری میدانم که اینجا حتماً عرض بکنم، من آن چیزی را که یکی از شهدای بزرگوار هسته ای در وصیت نامه خودشان آورده بودند بشدت قبول دارم، بشدت، مضمون کلام آن است که خیلی از مشکلات ما ناشی از راست و چپ بازی ها و اینجور حرفهاست. فرقی هم نمیکند؛ هرکس که برای رضای خدا و مردم کار نکند یا کم کاری کند از هر جناحی باشد رفتارش قابل پذیرش نیست.

از بزرگترین مشکلات بشر و بخصوص آنها که شرایط برایشان فراهم است همین مسئله ی «قدرت طلبی» است. حضرت امام (ره) می فرمودند: «حب الدنیا رأس کله خطئه»، ایشان با همان لحن زیبای خودشان می فرمودند: «رها کنید این دسته بندی ها و گروه بندی ها را، برای رضای خدا »، برای چه؟ برای اینکه گرهی از کار مردم باز شود نه اینکه درگیر بازی قدرت باشیم هر دولتی آمده و رفته مزایا و معایبی داشته، من امیدوارم همه ما و همه دولتی ها و همه مردم بتوانیم به وظایف خودمان درست عمل کنیم.

انصافاً چقدر از دولتی ها در مقاطع مختلف وقتی فهمیدند در یک کاری اشتباه کرده اند، آمده اند به مردم گفتند. صادقانه! بگذارید کمی صریح تر باشیم، این درست است که با کم کاری، جمعی در اثر تصادف قطار در آتش بسوزند و ما در اولین موضع خود از اینکه همه مسافران بیمه بوده اند!! ابراز رضایت داشته باشیم؟ این فاجعه است!

کدام دانشجویی این را می تواند با خودش حل کند؟ عده ای حقوق ناعادلانه گرفته اند، بعد یا بگوییم آیین نامه داخلی داشته! یا مسئول را برداریم تا دهان مردم چند روزی بسته شود و بعد پست دیگری به او بدهیم؟ اینکه حالا بگوییم تصویب قانون تحریم ها «اثر اجرایی ندارد»، واقعاً با آنجا که گفته می شد قطعنامه ها کاغذ پاره ای بیش نیس، تفاوتی دارد به نظر شما؟ پس اینهمه مذاکره و تعطیلی مراکز هسته ای برای چه بود؟ اینها درد است متاسفانه! تأکید می کنم روی سخن من با هرکسی، در هر مقطعی است که به وظیفه اش عمل نمی کند. خب، یک بخش مشکل ما دستگاههای نظارتی کشور و ضعف قوانین است که باید حلّش کنیم.

مهمترین دغدغه جوانان دانشجو در این زمان چیست؟

اگر بطور خاص منظور شما مرتبط با زندگی روزمره است به نظرم بحث اشتغال خیلی مهم است، از آنجا که به نوعی مقدمه ازدواج و مسکن هم هست. اصلاً انسانی که کار می کند و برای خودش درآمدی دارد ولو اینکه وقتی از سرکار بیاید خسته باشد از زندگی لذت میبرد اما وقتی کار نیست، نظم امور به هم میریزد.

حضور دانشجویان در فضای سیاسی چقدر مثمر ثمر است؟ و چگونه می توان بدور از نگاه حزبی به جنبش ها و تشکل های دانشجویی، از دانشجویان در این فضا استفاده کرد؟

دانشجویان می توانند زمینه «تصمیم سازی» و «گفتمان سازی» را برای مسئولان کشور فراهم کنند. این مسئله بسیار مهم است. اینکه دانشجویان شرایط و مطالبات عمومی را به نحوی -بطور معقول-  پیش ببرند که مسئولان بخش های مختلف مجبور به اجرای خواست منطقی مردم باشند خب این خیلی کار بزرگی است. دانشجویان خودشان اگر مراقبت بکنند، ابزار دست گروه های مختلف سیاسی و غیر سیاسی نخواهند شد. این مسئله هم خودش مسائلی دارد که مفصل است.

به نظر شما ظرفیت دانشگاههای موجود در شرق اصفهان متناسب با جوانان این منطقه  است؟ آیا به واسطه تعدد دانشگاه های پیام نور و آزاد در شرق اصفهان می توان به اهداف بلند علمی و سوق دادن جوانان منطقه به سمت مشاغل رسید؟

بگذارید چون این سوال در بعضی از وجوهش خارج از حیطه تخصص بنده است به آن نپردازیم.

متاسفانه شرق اصفهان حول محور مسئولان می چرخد، به نظر شما چه عاملی این امر نامطلوب را در این منطقه رشد داده است و وظیفه ما به عنوان جوان موفق منطقه چیست؟

البته مسائل با هم متفاوت هستند، خب ممکن است در یک امری ضرورتاً حضور مردم و محور قرار گرفتن مردم به این معنا که آنها را به صحنه بیاوریم یا تجمع کنند لزوماً کار مناسبی نباشد. یعنی فقط وقت ملت را برای امری که لازم نیست، هدر میدهیم. مثلاً در مورد همین مسئله آب که چند سال است در اصفهان مطرح است. مردم که نباید دائم به مسئولان مشکلات خود را یادآوری کنند! مسئول خودش باید ملتفت باشد! البته خود این هم دردی است وقتی مسئولی در یک بخشی کاری نمیکند یا شاید نفعی از جای دیگری، خدایی نکرده می برد که آن کار را نمی کند. خب مردم احساس میکنند، با حضور، باید خواسته خود را مطالبه کنند. البته «حضور» را باید معنی کنیم؛ اگر منظور آگاهی دادن  به مردم و پای کار بودن آنها در پیشرفت باشد خب طبیعی است که باید مردم حضور داشته باشند اما اگر منظور از حضور و محور بودن مردم به معنای آنچه نظیر مسئله آب است باشد بنظرم مسئولان مقصرند و باید مسائل را مدیریت کنند و احساسات و وقت و عمر مردم را تلف نکنند. این چه معنی دارد هر چند ماه مردم مجبور باشند به مسئولان یادآوری کنند که مشکلاشان حل نشده؟ مردم به این نتیجه رسیده اند که انگار برخی آقایان خواب تشریف دارند!

برخی افراد می گویند وقتی فردی به مدارج بالا می رسد، خود را گم کرده و شرق اصفهان را برای سکونت خود انتخاب نمی کند پاسخ خود را به این گفته با ذکر نکات بفرمایید؟

اینکه فردی نیاید در زادگاه خودش زندگی کند، این لزوماً به معنای گم کردن خودش نیست! شاید اساساً وضعیت اشتغال او در آن منطقه فراهم نباشد، مهم این است که هرجایی هست در چارچوب های منطقی و قانونی به رشد منطقه کمک بکند.

افق آینده خود را در صورت صلاحدید بیان کنید؟

رشته ای بر گردنم افکنده دوست، می کشد هرجا که خاطر خواه اوست!

در پایان؛

از تلاش همه کسانی که به نحوی به اینجانب در همه مراحل زندگی کمک کرده اند تشکر میکنم، از پدر و مادرم، از خانواده و آشنایان، از اساتید محترم بخصوص اساتید محترم گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل دانشگاه یزد و اصفهان، همچنین از شما برای پوشش اخبار اصفهان و بخصوص مردم مظلوم شرق اصفهان متشکرم.

انتهای پیام/ زهرا شجاعی