به گزارش اصفهان شرق، عفونت HIV یک عفونت ویروسی پویاست که باعث بروز یک بیماری مزمن شده و بنا بر دانش فعلی بشری پس از ورود به بدن دیگر ویروس از بدن خارج نمی شود؛ البته به این معنی نیست که در برابر این بیماری ناتوان باشیم.

این ویروس باعث تضعیف عملکرد سیستم ایمنی می شود و در واقع ضعیف شدن تدریجی سیستم دفاعی بدن منجر به این می شود که نهایتاً عفونت های فرصت طلب در فرد تکثیر یافته و حیات او را تهدید کند.

پس از ورود ویروس HIV به بدن در داخل سلول های دفاعی بدن شروع به تکثیر می کنند و در طی شش تا هشت هفته به سرعت تکثیر شده و تعداد آن در خون بالا می رود. البته در این زمان معمولاً فرد بی علامت بوده ولی به شدت قابلیت انتقال دارد و می تواند در تماس های جنسی یا تزریق مشترک سایرین را مبتلا کند.

HIV از سه راه عمده ورود خون و فرآورده های خونی یا از طریق تماس جنسی محافظت نشده و یا انتقال از مادر مبتلا به ایذر به نوزاد قابل انتقال است و تنها با چند روش از جمله مراقبت در تماس های جنسی و تحت مراقبت بودن مادر مبتلا و یا دقت در دریافت خون می توان از انتقال این بیماری پیشگیری کرد. در حال حاضر داروهای مناسب و مؤثر برای کنترل این بیماری وجود دارد که در کشور ما در دسترس است.

شاید از این بیماری کم بدانیم و از خطرات آن کمتر شنیده و خوانده باشیم. توصیه پزشکان به شما این است که ایدز را یک بیماری غریبه ندانید و آن را گونه ای نپندارید که هیچ گاه به سراغ شما نخواهد آمد؛ مبتلا شدن یا نشدن ما به ایدز در دستان خود ماست. اطلاعات خود را همراه با ما که به گفتگو با خانم دکتر کتایون طایری متخصص بیماری های عفونی و گرمسیری و فلوشیب HIV  نشستیم زیادتر کنید. قسمت نخست این گفتگو را به شما تقدیم می کنیم.

در ابتدا لازم است مخاطبان ما با بیماری ایذر آشنا شوند، و این که این بیماری تفاوتی با ویروس HIV دارد یا خیر.

بیماری HIV یک بیماری ویروسی است که در تمام دنیا فراگیر شده و کم و بیش بسیاری از مردم با نام این بیماری آشنا هستند. چه خوب است که در مورد این بیماری اطلاعات بیشتر و دقیق تری را پیدا کنیم و بتوانیم دید صحیح و منطقی نسبت به این بیماری و خود بیماران داشته باشیم. عامل ایجاد کننده، یک ویروس است که وارد بدن می شود و ویژگی این بیماری این است که بعد از ورود تا سال ها می تواند بدون علامت باقی بماند و اندک اندک با تخریبی که در سیستم ایمنی ایجاد می کند پیش رود و نهایتاً ممکن است به جایی برسد که به خاطر تخریب بیش از حد و تضعیف سیستم ایمنی باعث ایجاد عفونت ها و بیماری های دیگر شود.

در واقع بخش عمده ای از بیماری به صورت یک ویروس است که در بدن فرد وجود دارد و به طور کل علامتی ندارد و به عنوان یک فرد حامل ویروس و یا HIV  مثبت می شناسیم.

وقتی به مرحله ای برسد که بتواند علامتی ایجاد کند و عفونت های فرصت طلب را به وجود آورد به عنوان بیماری ایذر نامیده می شود. اگر مراقبت منطقی صورت بگیرد قرار نیست کسی وارد مرحله ایذر شود.

زمان بدون علامت بودن این بیماری چگونه است؟

در افراد مختلف متفاوت است. ممکن است بین هشت تا ۱۲ سال طول بکشد تا علامت ها ایجاد شود که بستگی به نوع زندگی، نوع تغذیه و مراقبتی که از خود می کنند و عدم استفاده از موادی مانند مخدرها که به عنوان سموم اصلی برای این بیماری تلقی می شوند.

فردی که ناقل این ویروس باشد چطور می تواند متوجه این خطر شود؟

تنها راه انجام آزمایش خون است که به سادگی انجام می شود. اگرچه برای آزمایشگاه کار مشکلی دارد و باید مراحل مختلف را برای بررسی انجام دهند، برای خود مراجعه کننده بسیار ساده است.

غالباً دیده شده وقتی به یک نفر اطلاع داده می شود که ناقل ویروس HIV است ناخودآگاه ترس و وحشتی او را فرا می گیرد و زندگی برایش معنا و مفهومی ندارد. آیا این بیماری به این شدت عمیق است؟

ما باید کلمه فاجعه را از این بیماری حذف کنیم. این بیماری دیگر آن بیماری نگران کننده و وحشتناکی که برای همه ممکن بود تصور شود نیست. بسیاری از اطلاعاتی که در ارتباط با این بیماری داده شده و در ذهن مردم وجود دارد مربوط به سال های اولیه شناسایی این بیماری و ویروس است، زمانی که بشریت اطلاعات زیادی در مورد این بیماری نداشت و راه کنترل آن را نمی دانست و طبیعتاً باعث می شد که از این بیماری بترسد.

وقتی فردی موضوعی را نشناسد و نسبت به آن آگاهی نداشته باشد با تصورات نامناسب ممکن است دچار وحشت شود. امیدواریم که بتوانیم این تصورات را اصلاح کنیم و می تونم به جرأت بگویم این بیماری یک بیماری مزمن و قابل کنترل است. در طی سال های اخیر به خاطر وجود داروهای مناسب و این که بیماری شناخته شد و روش های تشخیص و پیگیری و کنترل آن مشخص شد، تبدیل به یک بیماری مزمن و قابل کنترل شده است.

بیماری های مختلفی وجود دارند که فرد ممکن است به آن مبتلا شود و این تصور وجود دارد که هرگز درمان نخواهد شد. نمونه بارز آن بیماری دیابت است که یک بیماری مزمن ولی قابل کنترل است.

امروز به جرأت می توانیم ادعا کنیم که بیماری HIV هم یک بیماری مزمن و قابل کنترل است. اگر قرار است این بیماری کنترل شود با مشارکت همه سازمان ها و همه آحاد مردم است که با اطلاع رسانی مناسب و به موقع، با اقدامات پیش گیرانه، تشخیص به هنگام، درمان مناسب بیماران و حمایت منطقی از آن ها قطعاً می توانیم همه گیری HIV را کنترل کنیم.

وقتی یک بیماری عفونی ایجاد می شود ما یک عامل بیماری زا داریم که این عامل ممکن است یک ویروس، قارچ، باکتری و یا هر عاملی باشد. این عامل وقتی با یک روشی به بدن انسان وارد می شود که راه انتقال را مطرح می کند می تواند سیستم ایمنی بدن را تحت کنترل خود قرار دهد و به بافت های مختلف حمله کند.

تعامل و جنگ و جدال بین این عامل بیماری زا و سیستم ایمنی اتفاق می افتد که نتیجه آن ممکن است ایجاد علائم بیماری شود. این پروسه در همه بیماری های عفونی وجود دارد. زمانی یک بیماری عفونی یک بیماری بسیار جدی و نگران کننده می شود که ما عامل بیماری زا را نشناسیم و یا عامل بیماری زا خیلی مهاجم باشد، راه انتقال و پیشگیری آن را ندانیم و دارویی برای کنترل نداشته باشیم. اگر تمام این موارد را بررسی کنیم متوجه می شویم که هیچ کدام شامل ویروس HIV نمی شود.

ما با یک بیماری عفونی خطرناک مواجه نیستیم به شرط این که مراقبت انجام بگیرد.

منظور شما از به موقع چیست؟ زمانی که ویروس وارد می شود تا چه مدت زمانی ما فرصت داریم که شناسایی انجام شود؟

این به موقع در سال های مختلف زمان های متفاوتی تعریف شده است. در حال حاضر ما یک ملاکی را برای شروع درمان ضد ویروس HIV  در نظر می گیریم که آن تعداد سلول های دفاعی بدنش است. اگر تعداد سلول های دفاعی بدن به کمتر از آن نوع خاص به کمتر از ۵۰۰ نرسیده باشد بهترین زمانی است که ما می توانیم درمان را شروع کنیم. رفته رفته پیش می رویم و همراه با پیشرفتی که در درمان در جهان وجود دارد که بیماران را هر چه زودتر در اوایل بیماری تحت درمان قرار دهیم.

عوامل بیماری زا در بیماری های عفونی می تواند متفاوت باشد. بعضی از آن ها کاری با بدن ندارند و هم نشین هستند مانند میکروب های که در دهان وجود دارند، همیشه هستند و در خیلی زمان ها به بدن کمک می کنند. بعضی به عنوان میکروب های بسیار پیچیده محسوب می شوند و می توانند خطرات جدی را خیلی سریع ایجاد کنند. مانند میکروب هایی که باعث بیماری مننژیت هستند. بعضی هم تحت عنوان ویروس ها هستند.

ویروس ها عواملی هستند که همیشه باید در کنار یک سلول قرار بگیرند تا زنده بمانند وگرنه در خارج از بدن بسیاری از این ها از بین می روند.

انتهای پیام/ صدای سلامت