سرویس: اخبار شهرستان 10:40 - چهارشنبه 28 مهر 1395

تحریف حقایق تاریخی به بهای تضعیف نهضت حسینی؛

واکاوی جایگاه والای عبد الله بن جعفر همسر حضرت زینب(س) نزد اهل بیت(ع)

کارشناس مسائل دینی گفت: شبهه افکنی و طرح مسائل خلاف مشهور در تاریخ مخصوصا نسبت به عبدالله بن جعفر، چیزی به غیر از کج سلیقه گی و فراهم کردن خوراک برای معاندین نیست.

به گزارش اصفهان شرق، عبدالله بن جعفر بن ابي طالب نخستين مولود اسلام در حبشه و اولين فرزند جعفر طيار است. تولد او را درسال سوم بعثت دانسته اند. او هنگام هجرت پيامبر به مدينه ده ساله بود درسال 80ق در نود سالگي از دنيا رفت و در مدينه يا ابواء به خاك سپرده شد.[1]

عبدالله فرزند جعفر طیّار از صحابه بزرگ رسول خدا (ص) و برادر امیر المومنین علی (ع) بوده است که شأن و منزلتی عظیم در تاریخ اسلام دارد. جعفر از زعمای مسلمانانی بود که به حبشه هجرت کردند. هم چنین عبدالله، رسول خدا (ص) را درك كرده و از آن حضرت نيز رواياتي نقل نموده است.

گفتنی است عبدالله بن جعفر فردي بزرگوار و بسيار بخشنده و سخاوتمند معرفي شده است. در تاريخ به او لقب «جواد، بحرالجود و قطب السخاء» داده اند،[2] از این رو پیامبر پس از شهادت پدرش جعفر بن ابیطالب فرمود: عبدالله در خلقت، خصلت شبيه من است. همچنين زماني ديگر در حق او چنين دعا فرمود: «پروردگارا براي جعفر ذريه نيكو قرار ده و به بيع عبدالله؛ بركت عطا كن.»[3]

باید دانست عبدالله به عنوان یکی از بزرگان بنی هاشم سال ها در خدمت امیر المومنین(ع) بود و او را در مواقع مختلف یاری می کرد. عبدالله بنا به وظیفه ای که احساس می کرد، همراه دیگر یاران رسول خدا(ص) به حمایت و پشتیبانی از امیرمؤمنان علی(ع) در مواقع مختلف پرداخت. عشق و ایمانی که عبدالله به نظام اسلامی و حاکم مقتدر آن، حضرت علی(ع) داشت، او را وادار ساخت تا به دعوت رهبر لبیک گفته، در جبهه نبرد حق علیه باطل شرکت کند و در جنگ های مختلف به دفاع از آرمان های اسلام بپردازد. کتاب‌های تاریخی حضور او در جنگ صفین را نقل کرده‌اند.

اینچنین است که عبدالله بن جعفر هنگام صلح و جنگ مورد اعتماد و طرف مشاوره اميرمومنان علي و امام ديگر بود. او در مراسم تغسيل و تكفين امير مومنان كه شبانه و بدون اطلاع عموم صورت گرفت. نيز حاضر بود.[4] هم چنین بعد از شهادت امام علي(ع) نيز در كنار امام حسن(ع) قرار گرفت و در جريان حركت سپاه امام به سوي لشكر معاويه از حريم خاندان امامت دفاع كرد. [5]

لذا عبدالله بن جعفر طیار شخصیت ممتاز و نام آشنای تاریخ اسلام سوابق درخشان در دفاع از امامان اهل بیت(ع) است. او در گفتار و رفتار، ایمان و اعتقاد خود را به اهل بیت نشان داد. به ویژه مواضع سیاسی او در برابر بنی امیه که در مناظره های او با معاویه جلوه کرده حاکی از اعتقاد و وفاداری او به مکتب اهل بیت(ع) مخالفت با حاکمیت بنی امیه است.

هنگامي كه معاويه در سال 50 ق به منظور گرفتن بيعت براي يزيد به مدينه سفر كرد و با بزرگان قبايل، از جمله عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر، عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبير به طور خصوصي ديدار كرد و آنها را به بيعت با يزيد دعوت كرد، عبدالله بن جعفر با سخنان قاطع و كوبنده ي خود، نقشه هاي معاويه را نقش بر آب كرد و به بيعت با يزيد پاسخ منفي داد و بر حقانيت اهل بيت و خاندان رسول خدا بر ولايت و خلافت تاكيد كرد. [6]

البته او نیز در زمره شخصیت هایی است که توفیق حضور در کربلا و قیام عاشورا را نداشت گرچه همسر و فرزندانش سهم بسزایی در یاری کردن به حسین(ع) داشته اند و عبدالله نیز پس از حادثه عاشورا، تاسف و تالم شدید خود را از خبر شهادت امام حسین(ع) ابراز داشت .بنابر نقل مورخان؛ پس از بازگشت بازماندگان امام حسين(ع) به مدينه، عبدالله كلمه ي استرجاع بر زبان آورد و گفت؛«…به خدا سوگند اگر نزدش مي بودم دوست مي داشتم كه تا كشته نشوم از او جدا نگردم. مصيبت حسين بر من گران است، لیکن اگر نتوانستم او را ياري دهم فرزندانم او را ياري دادند».[7] که اين سخنان حاکی ازاعتقاد والاي عبدالله بن جعفر به قيام امام حسين و آگاهي و معرفت او به نهضت حسيني و ارزش و فضيلت خون شهيدان است.

*شبهه افکنی نسبت به عبدلله بن جعفر چیزی به غیر از کج سلیقگی در سخنرانی نیست

طبق گفته منابع آگاه، برخی افراد با ناآگاهی تمام در صحبت های خود، به طرح مسائل خلاف مشهور در تاریخ؛ پرداخته و ناخواسته و یا عمد، بحثی را مطرح می کنند که زیرساختی نداشته و بازگویی آن خارج از رسالت رسانه است به عنوان نمونه در روزهای اخیر شایعاتی با عنوان بیعت عبدالله بن جعفر با یزید مطرح شده است در حالی که طبق اسناد تاریخی معاويه در سال 50 ق به منظور گرفتن بيعت براي يزيد به مدينه سفر كرد و با بزرگان قبايل، از جمله عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر، عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبير به طور خصوصي ديدار كرد و آنها را به بيعت با يزيد دعوت كرد، عبدالله بن جعفر با سخنان قاطع و كوبنده ي خود، نقشه هاي معاويه را نقش بر آب كرد و به بيعت با يزيد پاسخ منفي داد و بر حقانيت اهل بيت و خاندان رسول خدا بر ولايت و خلافت تاكيد كرد. [6]

گاها افرادی خود را تاریخ نگار مطرح کرده و در جمع عوام، صحبت ها را به حاشیه می برند ، لیکن تحریف حقایق تاریخی به بهای تضعیف نهضت حسینی به چه میزان برای فرد ارزش دارد که بدون اندکی تفکر، شبهه ای را مطرح کرده و برخی جوانان را به سوی شبهات بی اساس هدایت کند.

حجت الاسلام علی قاسمی با اشاره به اینکه در جایی از تاریخ سراغ نداریم که اهل بیت(ع) به مذمت شخصیت عبدالله بن جعفر همسر حضرت زینب(س) بپردازند زیرا عبدالله بن جعفر شخصیت ولایی قلمداد می شد و به حمایت از اهل بیت(ع) پرداخت.

استاد حوزه و دانشگاه اظهار کرد: برخی افراد، شبهاتی نظیر این مطلب که چرا عبدالله بن جعفر به کربلا نرفته و در صف یاران امام حسین(ع) قرار نگرفته است، مطرح می کنند که پیرامون این مساله در تاریخ باید گفت، امام حسین(ع)، عبدالله را نماینده خود در مدینه قرار داد و عبدالله، همسر و فرزندانش که هستی یک نفر به شمار می روند، همراه امام حسین(ع) به کربلا فرستاد تا امام را یاری دهند.

لذا احتمال ماموريت داشتن او از سوي امام در مدينه، مانند ماموريت حفظ جان بني هاشم، بسیار محتمل است زيرا با خروج امام و ديگر بزرگان بني هاشم از مدينه هرگونه توطئه و دسيسه اي براي نابودي بني هاشم پيش بيني مي شد، از اين رو، شخصيتي همچون عبدالله بن جعفر مي توانست از هرگونه خطري كه بني هاشم را تهديد مي كرد، جلوگيري كند. [8]

وی در خصوص طرح دریافت امان نامه توسط عبدالله بن جعفر از فرماندار مدینه، برای امام حسین(ع) افزود: دریافت امان نامه توسط عبدالله برای امام حسین(ع) به منظور بیعت این شخصیت ارزنده با دستگاه خلافت آن زمان نیست بلکه عبدالله، ارادت ویژه ای نسبت به امام و اهل بیت(ع) داشت و امام حسین(ع) در این باره، بهترین امان را، امان خدا خواند.

به تعبیر آیت‌الله یوسفی غروی استاد و محقق تاریخ اسلام و نویسنده مقتل سیدالشهداء، عبدلله به نحوی در دستگاه حکومت مکه نفوذ داشت به همین دلیل سعیدبن عاص از وی خواست که نامه ای برای منصرف کردن امام بنویسد و عبدالله نامه را نوشت و والی مکه و مدینه نیز آن را امضاء کرد و وقتی نامه از طرف عبدالله به امام داده شد امام پاسخ ملایمی دادند اما تصمیمشان برای رفتن به عراق، قطعی بود.

البته قول دیگر این است که نامه مرتبط با موضوع امان نامه ، مضامين مبهم نسبت به مقام امام دارد. که نشان مي دهد نويسنده ي اين نامه عبدالله بن جعفر نيست، بلكه اين نامه بازتاب ادبيات تبليغاتي اموي است، زيرا آنها خروج بر نظام ستمگر يزيد را موجب هلاكت و عامل تفرقه و كوشش براي از بين رفتن وحدت كلمه و جماعت مسلمانان مي دانستند. حال آنکه عبدالله بن جعفر در نامه های خود از امام حسین(ع) با عناوینی همچون «روح هدايت، نور زمين و امير مومنان» یاد مي كند.

علاوه بر اين، ابن اعثم مورخ برجسته شیعی در قرن سوم و چهارم، نويسنده نامه را عمروبن سعيد(فرماندار مدینه) مي داند و يادآور مي شود كه حامل نامه نيز تنها يحيي بن سعيد بوده و هيچ كس او را همراهي نكرده است. [9] زیرامحتوا و ادبيات نامه با انديشه ها و روحيات عبدالله سازگار نيست.

*تحریف حقایق تاریخی به بهای تضعیف نهضت حسینی

کارشناس مسائل دینی در رابطه با طرح شبهات توسط برخی افراد گفت: اگر بخواهیم ریشه یابی دقیقی داشته باشیم، گاهاً برخی افراد، شبهات را از روی غفلت و عدم اشرافیت نداشتن به تاریخ مطرح کرده و بدون بررسی دقیق، ذهن مردم را در گیر می کنند.

حجت الاسلام علیرضا فرهنگ اظهار کرد: فرستادن همسر و فرزندان عبدالله بن جعفر به صحنه کربلا و یاری رساندن به امام حسین(ع) به دلیل ارادت وی به اهل بیت بوده و طرح شبهاتی از عدم حضور عبدالله بن جعفر در کربلا، نباید آسیبی به شخصیت وی بزند.

لذا چگونه ممكن است فردي با حركت و قيامي موافق نباشد و به آن اعتقاد نداشته باشد اما بهترين عزيزان خود را به حضور و شركت در آن تشويق و ترغيب نمايد؟ بي شك اگر عبدالله با قيام امام حسين و مبارزه با بني اميه مخالف بود، هيچ گاه اجازه نمي داد، فرزندان عزيزش در اين راه قرباني شوند، در حالي كه او همسر بزرگوارش زينب كبري و دو فرزندش عون و محمد را همراه كاروان امام حسين فرستاد و آنها را سخاوتمندانه در راه امام خويش قرباني كرد. [10]

وی با اشاره به اینکه شنیده شده، فردی شبهه ای خلاف واقع را در خصوص عبدالله بن جعفر مطرح کرده است، خاطرنشان کرد: برخی افراد فکر می کنند با طرح برخی مسائل که اصلا ریشه تاریخی ندارد، می توانند فضا را به دست گرفته و خود را تاریخ دان معرفی کنند ولی شبهه افکنی و طرح مسائل خلاف مشهور در تاریخ مخصوصا نسبت به عبدالله بن جعفر، چیزی به غیر از کج سلیقه گی و فراهم کردن خوراک برای معاندین نیست.

منابع:

[1] يوسف بن عبدالله قربطي، الستيعاب في معرفه الاصحاب، ج3، ص17/احمد بن علي بن حجر عقلاني، الاصابه في تمييز الصحابه، ج4، ص36.

[2] يوسف بن عبدالله قربطي، الستيعاب في معرفه الاصحاب، ج3، ص17.

[3] احمد بن يحيي بلاذري، انساب الاشراف، ج2،ص298/ احمد بن علي بن حجر عقلاني، الاصابه في تمييز الصحابه، ج4، ص36-37.

[4] ابن اثير، الكامل في التاريخ، ج2، ص436.

[5] همان، ج2، ص445.

[6] دينوري، الامامه و السياسه، ج1، ص149-195.

[7] شيخ مفيد، الارشاد، ج2،ص124/. ابن اثير، الكامل في التاريخ، ج2، ص579/طبري، تاريخ الامم و الملوك، ج4، ص357.

[8] جمعي از محققين، تحقيقي در نهضت عاشورا، ص34.

[9] ابن اعثم، الفتوح، ج5، ص67-68.

[10] شيخ مفيد، الارشاد، ج2، 68/ ابي مخنف، مقتل الحسين(ع)، ص69-70/ ابن كثير، البدايه النهايه، ج8، ص180-181. اما اين مطلب مشهور كه حضرت زينب هنگام ازدواج با عبدالله شرط كرده بود كه همراه برادر به كربلا برود در منابع معتبر تاريخ و حديثي وجود ندارد.

انتهای پیام/

 

همچنین بخوانید:

دیدگاهتان را بنویسید

توجه: از انتشار نظرات توهین آمیز معذوریم.