به گزارش اصفهان شرق، به نقل از صاحب نیوز – سید محمد حسن اخوان/ در هر قیام شرایطی لازم است که محقق شود و مهمترین رکن آن عده ی نیروی انسانی است. حال این نیروی انسانی چه ویژگی ها و شرایطی باید داشته باشد تا قیام محقق شود، خود مطلبی قابل بررسی است. بارها که خدمت حضرات ائمه می رسیدند و طلب قیام علیه طاغوت ها می کردند، حضرات آن ها را تشویق به آمادگی و خودسازی بیشتر در جهت مواجهه با طاغوت کرده اند.

طی روایات زیادی ویژگی های یاران منجی را آل الله تبیین کرده اند. خاصه کتاب مکیال المکارم به توصیه خود امام زمان توسط یکی از علما نگارش می شود که در بخش اعظم آن به وظیفه منتظران می پردازد. کتاب های زیادی هم بالتبع نگاشته شده است و به تبیین ویژگی های منتظران حضرت پرداخته است. اما بعد از این همه سال شاهد آن هستیم این تئوری که مختصات آن کاملا تبیین و شفاف شده است، هنوز اختلافی است.

عده ای انتظار را در جهاد و مبارزه می دانند و عده ای خود را تنها جهت مبارزه پای رکاب حضرت آماده می کنند و هرگونه تلاش برای ایجاد عدالت را قبل از ظهور، ابتر می دانند.
هر چند تمایز این گروه از نظر زمانی رابطه ای با انقلاب اسلامی ندارد اما بعد از انقلاب اسلامی بیشتر شاهد آن هستیم که هر دو گروه عده و امکانات خود را دارند و برای تحقیق اهداف خویش تلاش می کنند. گروهی به نام مومن انقلابی و گروهی موسوم به حجتیه.

برخی حجتیه را چنان نازل می کنند که گوبا اینان، تنها گروهی هستند که معتقدند که باید صبر کرد تا حکومت جهانی مهدوی تشکیل شود و ما به کمک آن برویم. اما اگر معنا و اهداف حجتیه را یک بار دیگر واکاوی کنیم شاید بدان نتیجه برسیم که خیلی از ما ها که ادعای انقلابی بودنمان را همه می دانند یک جور راه حجتیه را پیش برویم.

این روزها که حجتیه با تفکر روحانیون سنتی ایران معاصر به جنگ تفکر اسلام انقلابی یا انقلاب اسلامی رفته است، این تئوری بیشتر خود را به منصه ظهور گذاشته است. مومنینی که حاضرند شب نیمه شعبان تا صبح احیا داشته باشند اما یک راهپیمایی دو ساعته سختشان هست خود به خود همان کاری را می کنند که حجتیه می خواهد.

اگر این تفکر که فردی وقتی در برابر مشکلات قرار می گیرد فقط و فقط دعای ظهور می کند بوی قیام نمی دهد که بوی قعود می دهد. مومنینی که قرآن و اهل بیت را می خواهند و حاضر نیستند در راه تحقق آن تلاشی کنند، چرا که می خواهند برچسب سیاسی بودن را به خود نگیرند. کسانی که بی مصلحت، خواهان اجرای همه احکام اسلامی هستند و بر تفرقه جامعه اسلامی می تازند اینها هم به این مرض مبتلا شده اند.

خلاصه مثال های زیادی وجود دارد که گواه آن هست که یک دم از ولایت زدن ساده، مکفی نیست و لازم هست در راه ولایت فدا شدن را تکرار کرد. ما قرار بود منتظر باشیم و از ویژگی های منتظر بی قراری و آشوبی در راه محبوب بود. ما که آسوده بر امکانات مادی بیشتر تلاش می کنیم و همه امورمان سر جای خودش هست و شب نیمه شعبان فرجی را می خواهیم این که انتظار نمی شود.

انتظاری که با شکمان پر و آسوده میخوانیمش، هیچ گاه محقق نخواهد شد و این همان موضوع است که با وجود آن که این همه تئوری منتظر و اصحاب حضرت بدان پرداخته شده است هنوز عقب هستیم. چرا که عده ای ظهور را در قعود می خواهند و نه در عمل. عده ای هم که خود را انقلابی می دانند، همه امورشان که سرجایش قرار گرفت سعی می کنند به مسائل روی زمین مانده ی دین و انقلاب فکر کنند. البته اگر حالی و وقتی باقی بود.

این است که هنوز منتظرانی در این راه تربیت نمی شوند. گویند برخی یهودیان و مسیحیان در انتظار پیامبر خاتم آواره بیابان ها بودند و چشم انتظار او.

براستی که انتظار با رفاه سر سازگاری نخواهد داشت. البته در این میان هستند کسانی که همچون حاج محمد ناظری عمری در راه آرمان های اسلام و انقلابی که بر پایه ی همین اسلام است در سخت ترین شرایط به تربیت نیروهای مدافع و مجاهد بپردازد اما چند نفر آماده پا رکابی حضرت هستند؟ کاش انقلابی هامان منتظر می شدند.